Ειλικρινά λυπάμαι όταν σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία του 21ου αιώνα χρειάζεται να λέγονται και να ξαναλέγονται τα αυτονόητα. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα.
Κρίνονται οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης; Ασφαλώς κρίνονται. Οπως οι αποφάσεις της κυβέρνησης, οι νόμοι της Βουλής ή οι ομιλίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μόνο που κρίνονται στη βάση του δικαίου. Διότι οι δικαστές ερμηνεύουν και εφαρμόζουν νόμους. Δεν βγάζουν πολιτικές ανακοινώσεις ούτε κάνουν κοινωνική πολιτική.
Αλλη κρίση δικαστικών αποφάσεων δεν ενδιαφέρει. Ή μάλλον ενδιαφέρει όσο ο τύπος στο γήπεδο που φωνάζει στον προπονητή τι να κάνει.
Πάμε παρακάτω.
Ακόμη λιγότερο κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις στο όνομα κάποιου «κοινού περί δικαίου αισθήματος» –ευτυχώς, προσθέτω…
Αφενός επειδή ουδείς γνωρίζει αν αυτό το «κοινό αίσθημα» υπάρχει.
Αφετέρου επειδή ουδείς έχει αναλάβει να το εκφράζει και να το εκπροσωπεί.
Διαφορετικά δεν θα δίκαζαν δικαστές. Αλλά «αλληλέγγυοι». Και δεν θα είχαμε δικαστήρια. Αλλά δημοσκοπήσεις.
«Να αποφυλακιστεί η Ηριάννα; Ναι, Οχι, Δεν ξέρω / Δεν απαντώ».
Οπως όμως στη δημοκρατία οι δημοσκοπήσεις δεν βγάζουν κυβέρνηση (διαφορετικά ο Μητσοτάκης θα ήταν προ πολλού πρωθυπουργός…), δεν αποτελούν κριτήριο ούτε για την απονομή δικαιοσύνης.
Το σημαντικό λοιπόν δεν είναι αν κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις. Προφανώς κρίνονται.
Το σημαντικό είναι να μην μπορεί κανείς να επιβάλλει αποφάσεις της αρεσκείας του. Ούτε οι περισσότεροι ούτε οι ισχυρότεροι ούτε οι φωνακλάδες. Κι αυτό ελπίζω να το καταλαβαίνει κι ο πιο αριστερός κουφιοκεφαλάκης.
Διότι η Δικαιοσύνη αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη μόνο όταν είναι βέβαιος ότι δεν θα κριθεί από τους περισσότερους, τους ισχυρότερους ή τους φωνακλάδες.
Οτι θα κριθεί μόνο από δικαστές, οι οποίοι θα κλείσουν τα αφτιά τους και θα εφαρμόσουν τον νόμο.
Ασφαλώς κάθε στρεβλή εφαρμογή του νόμου επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Ωστε να αποκατασταθεί τελικά το δίκαιο –πάντα διά της δικαστικής οδού.
Αυτή είναι η Δικαιοσύνη που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός και προσωπικά ο Βολταίρος με την «Υπόθεση Καλάς».
Επιτρέψτε μου να προσθέσω: δεν υπάρχει άλλη.
Εξω από αυτήν το μόνο που γνωρίσαμε είναι η καθεστωτική δικαιοσύνη τύπου Σοβιετικής Ενωσης και η λαϊκή δικαιοσύνη τύπου Φαρ Ουέστ.
Θέλω να ελπίζω ότι μια ευρωπαϊκή δημοκρατία του 21ου αιώνα δεν φλερτάρει ούτε με το ένα μοντέλο ούτε με το άλλο.
Κι ότι ο ανεκδιήγητος υπουργός Δικαιοσύνης που τη μια αθωώνει τον Καμμένο και την άλλη υπόσχεται νέα σύνθεση δικαστηρίου για να αποφυλακίσει την Ηριάννα θα συνειδητοποιήσει ότι έτσι δεν προσβάλλει τη Δικαιοσύνη.
Προσβάλλει τον Διαφωτισμό –αν ξέρει τι είναι Διαφωτισμός.
