Υπάρχει ένα σημείο των δηλώσεων του υπουργού στο οποίο πρέπει να σταματήσουμε. Οχι, δεν είναι ο χαρακτηρισμός «δυσάρεστη έκπληξη» για την απόφαση του Εφετείου με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα αποφυλάκισης της Ηριάννας. Ούτε η παρατήρηση ότι «και οι δικαστές άνθρωποι είναι, και ως άνθρωποι κάνουν λάθη». Το πραγματικά επίμαχο σημείο είναι ότι «οι πολίτες ζητούν ίσα μέτρα και σταθμά».
Ενας υπουργός, και πολύ περισσότερο ο υπουργός Δικαιοσύνης, δεν δικαιούται να σχολιάζει δικαστικές αποφάσεις, ο ίδιος ο Σταύρος Κοντονής το έχει υπενθυμίσει επανειλημμένα. Ο υπουργός βέβαια είναι άνθρωπος, οπότε μπορεί σε ένα συναισθηματικό του ξέσπασμα να πει και μια κουβέντα παραπάνω –ακόμη και να κάνει λάθος. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει είναι να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τους «πολίτες». Διότι αυτομάτως θέτει όσους διαφωνούν μαζί του –πολιτικούς, δικαστές, δημοσιογράφους –απέναντι στους «πολίτες». Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι λαϊκισμός. Στη χειρότερη, ολοκληρωτισμός.
Είναι πολύ πιθανό οι δικαστές που καταδίκασαν πρωτοδίκως την Ηριάννα να έσφαλαν. Οπως μπορεί να έσφαλαν και οι 3 από τους 5 δικαστές που έκριναν ότι η νεαρή γυναίκα πρέπει να παραμείνει στη φυλακή μέχρι την εκδίκαση της έφεσής της. Αλλά δεν είναι δουλειά του υπουργού Δικαιοσύνης να το αξιολογήσει –πολύ περισσότερο όταν αναγνωρίζει ότι δεν έχει μελετήσει τη δικογραφία. Ούτε να προαναγγείλει την εκδίκαση μιας νέας αίτησης από μια άλλη σύνθεση του δικαστηρίου. Δεν λειτουργούν έτσι τα κράτη δικαίου. Ετσι λειτουργούν αυταρχικά καθεστώτα όπως της Πολωνίας ή της Ουγγαρίας.
Με τις αψυχολόγητες δηλώσεις του ο Σταύρος Κοντονής «νομιμοποιεί» και συγκρίσεις υποθέσεων ασχέτων μεταξύ τους. Η Ηριάννα δεν μπορεί να μπει στη ζυγαριά με τους εμπόρους ναρκωτικών για να διαπιστωθεί ποιος πρέπει να αντιμετωπιστεί με επιεικέστερο τρόπο: δικάζεται για διαφορετικά αδικήματα από διαφορετικούς ανθρώπους. Ούτε βέβαια το αίτημά της ενισχύεται από την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου, η οποία κατέστη αναγκαία λόγω της παρέλευσης δεκαοκταμήνου, ή του Τσοχατζόπουλου, που έγινε για λόγους υγείας.
Στο όνομα της Ηριάννας και εις βάρος της Ηριάννας, η κυβέρνηση κλιμακώνει έναν ολομέτωπο πόλεμο εναντίον των δικαστών, με προφανή σκοπό τον έλεγχο και την άλωση της Δικαιοσύνης. Ολα χωρούν εδώ: επιθέσεις, υπαινιγμοί, απειλές, εκτροπές, παρεμβάσεις, ποιήματα, αμπελοφιλοσοφίες –αλλά και καταστροφές καταστημάτων, που δικαιολογούνται από τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος ως μέρος ενός «πολύμορφου κινήματος συμπαράστασης».
Στο όνομα των «πολιτών» στήνεται σήμερα ένας νέος διχασμός. Τα στρατόπεδα οριοθετούνται καθημερινά από τον υπουργό Δικαιοσύνης, από τον υπουργό Υγείας, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό: είναι οι «δικοί μας» και οι άλλοι, οι «καθαροί» και τα μιάσματα. Διακριτές εξουσίες δεν υπάρχουν, ούτε ανεξάρτητοι θεσμοί, υπάρχει μόνο ένας αυθαίρετος ορισμός του γενικού καλού. Κι ένας ακόμη πιο αυθαίρετος ορισμός εκείνων που υποτίθεται ότι το υπηρετούν.