Χθες είδα ένα όνειρο. Οτι ήμουν δικαστικός και, κατόπιν κλήρωσης, ένα από τα μέλη του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών που θα εκδίκαζε τη νέα αίτηση για αποφυλάκιση της Ηριάννας. Τότε όμως άρχισα να ακούω φωνές από το πουθενά, σαν τη Ζαν ντ’ Αρκ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής επαναλάμβανε τη γνωστή του δήλωση : «…και οι δικαστές είναι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Προβλέπεται υποβολή νέας αίτησης και εξέτασή της από το ίδιο δικαστήριο, πιθανώς με νέα σύνθεση». Οχι πιθανώς. Σίγουρα. Γιατί έτσι προβλέπει ο νόμος, αφού η σύνθεση του δικαστηρίου προκύπτει από κλήρωση. Και αυτό το γνωρίζει καλά ο υπουργός. Η αίτηση δε εκδικάζεται σε τέτοια χρονική απόσταση, ώστε κανείς δεν γνωρίζει, κατά την υποβολή της, ποιοι θα βρίσκονται στην έδρα. Θεωρητικά, σωστά τα είπε. Αλλά έχει δημιουργηθεί αυτό το κλίμα στην κοινή γνώμη. Αν κρίνω ότι η Ηριάννα πρέπει να αποφυλακιστεί προσωρινά, πολλοί θα πουν ότι δικάζω καθ’ υποβολήν της κυβέρνησης. Και αν κρίνω ότι πρέπει να μείνει στη φυλακή, ακόμη περισσότεροι θα με πουν φασίστρια. Και όλα αυτά πριν καν εκδικασθεί η έφεση για την ουσία της υπόθεσης, που είναι η κατηγορία συμμετοχής στους Πυρήνες της Φωτιάς.
Ναι, ξέρω. Στα αφτιά ενός δικαστικού δεν φτάνει ο αντίλαλος της κοινής γνώμης. Αναρωτιέμαι όμως αν η κοινή γνώμη έχει συνειδητοποιήσει ότι εγώ δεν δημιουργώ τη Δικαιοσύνη. Μόνο την εφαρμόζω. Δημιουργοί της είναι οι βουλευτές που ψηφίζουν τους νόμους στη Βουλή. …Κι εκεί που άρχισα να ζαλίζομαι ως εγκλωβισμένη δικαστικός, ξύπνησα ως εγκλωβισμένη δημοσιογράφος. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο.
Τελευταία Νέα