Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επαναλάβω πόσο απεχθάνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας.
Προτιμώ να βάζω τα γέλια (για να μη βάλω τα κλάματα) όταν ακούω ότι οι Εβραίοι οργάνωσαν τους Δίδυμους Πύργους, ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να δολοφονήσουν τον Καραμανλή, ότι ο Παπανδρέου μάς έβαλε στο Μνημόνιο για να τζογάρει στα CDS ή ότι ο Γεωργίου φούσκωσε το έλλειμμα του 2009 κατόπιν εντολών του ΔΝΤ.
Το ίδιο ισχύει και τώρα.
Γελάω όταν ακούω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζει κουκουλοφόρους να σπάνε την Αθήνα για να ξεχαστούν ο Καμμένος ή τα εκκαθαριστικά της Εφορίας.
Τη στιγμή που όλες οι ποιοτικές έρευνες δείχνουν ότι το θέμα της δημόσιας τάξης βαραίνει την κυβέρνηση αποπνικτικά –εξού και η επιμονή της αντιπολίτευσης…
Ενώ όσα μαγαζιά κι αν καούν στην Ερμού, αποκλείεται να μη βλαστημήσει εκείνος που θα ανοίξει το εκκαθαριστικό.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Κάτι πολύ απλό. Το παραταξιακό DNA δεν τους επιτρέπει να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις επιβολής του νόμου και της τάξης που κάθε κυβέρνηση έχει απέναντι στους πολίτες. Δεν είναι στη σκέψη τους ούτε στις αγωνίες τους.
Αλλά αυτό δεν είναι σημερινό. Το ξέραμε.
Μιλάμε για ανθρώπους που εξακολουθούν να πιστεύουν (ακόμη κι αν δεν το λένε) ότι η ασφάλεια είναι πολυτέλεια των αστών. Οτι η διαμαρτυρία αποτελεί δικαίωμα, όπως κι αν εκδηλώνεται.
Οτι η βία είναι δευτερεύουσα μπροστά στην αδικία –ό,τι τέλος πάντων εκλαμβάνουν οι ίδιοι ως αδικία. Οτι η Δικαιοσύνη είναι ταξική, άρα αμφιλεγόμενη. Οτι η Αστυνομία αποτελεί εχθρική δύναμη. Κι ότι η καταστολή συνιστά αντιδημοκρατική επιλογή.
Ακόμη κι ένας νουνεχής άνθρωπος όπως ο Φώτης Κουβέλης χαρακτήριζε χθες «δημοκρατική διεκδίκηση» την «αντιστοίχηση στο περί δικαίου αίσθημα» των δικαστικών κρίσεων. Μετά ακολουθεί το λιντσάρισμα.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το παραταξιακό DNA συνυπάρχει και η κλασική αριστερή μπουρδολογία των ημιμαθών.
Με την ίδια αυτοπεποίθηση που έχουν διεξοδικά αναπτύξει στο Φίλιον τη λύση για τη Συρία, την πολυπλοκότητα του γυναικείου οργασμού και τη ρύθμιση του χρέους, αναδεικνύονται γνώστες κάθε δικογραφίας και κριτές κάθε ετυμηγορίας.
Πεπεισμένοι ότι έτσι είναι επειδή έτσι νομίζουν –με δυο ζάχαρες, παρακαλώ!
Τυπική περίπτωση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τη μία διορθώνει τις συνταγματικές γνώσεις του Τσακυράκη. Και την άλλη αξιολογεί τις αναλύσεις DNA της Ηριάννας.
Θα μου πείτε βεβαίως ότι ακόμη κι έτσι το κακό έχει γίνει.
Ωραία, αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι καφετέριες. Φταίνε όσοι ψώνισαν κυβέρνηση από τις καφετέριες.
Τον λογαριασμό, παρακαλώ!
