Κατά μία έννοια, ο Χρήστος Σπίρτζης δεν είναι μόνος του στην προσπάθεια να αποτινάξει τη «ρετσινιά» –όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος –του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Κατά μία έννοια εκπροσωπεί τον μέσο οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να εξωραΐσει την κομματική του προέλευση. «Είμαι σοσιαλιστής» δήλωσε κατά την προχθεσινή ψήφιση του νομοσχεδίου για την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών. Αυτή θεωρεί ότι είναι μια επαρκής ιδεολογική αρματωσιά στους χαλεπούς καιρούς, όπου όλοι κατέληξαν μνημονιακοί.
Τα ίχνη του παρελθόντος, ωστόσο, δύσκολα μπορούν να κρυφτούν. Ακόμη και αν δεν υπήρξε ποτέ υπουργός ή βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο Σπίρτζης υπηρέτησε την κυρίαρχη νοοτροπία της εποχής από το προπύργιο του συνδικαλισμού. Και πέρασε τις πύλες του ΣΥΡΙΖΑ όταν το κόμμα του 4% προσμετρούσε συμμάχους με απαραίτητη προϋπόθεση την καταδίκη των «παλαιών κομμάτων».
Ο παλιός εαυτός όμως δεν μπορεί παρά να ασφυκτιά μέσα στο μνημονιακό υπουργικό κοστούμι. Ο Σπίρτζης –όπως και ο οπαδός που λέγαμε –προσαρμόστηκε με ταχύτητες κοινωνικού δαρβινισμού στις μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας ωστόσο έναν σκληρό πυρήνα παλαιοκομματικού λαϊκισμού. Κορυφαία στιγμή η παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων, την οποία είχε υπογράψει «με πόνο», ενώ τον περσινό Μάιο ψήφισε το επαχθές πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών με «βαριά καρδιά» ευελπιστώντας στη «διευθέτηση του χρέους».
Ο υπουργός αποκηρύσσει την ευρύτερη ιδεολογική του καταγωγή, αλλά η καταγωγή δεν τον αρνείται. Επιστρέφει πάντα ως υπενθύμιση για τη διαδρομή που επέλεξαν οι αντιμνημονιακοί που θα γίνονταν υπουργοί. Οι αυτοχρισθέντες «αντισυστημικοί» που θα υπέγραφαν την παραχώρηση αεροδρομίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το άθροισμα μονάδων από χώρους ετερόκλητους, που συνενώνονται αυτή τη στιγμή κάτω από την ανάγκη παραμονής στην εξουσία. Συμβολικά πρέπει να θάψουν το παρελθόν τους, αλλά εκείνο επανέρχεται στην επιφάνεια. Μοιάζει με κρατικοποίηση την εποχή που χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Εστω και «με βαριά καρδιά».
