Είναι ένα παράξενο καλοκαίρι. Τα γεμάτα (από ξένους) νησιά παραπέμπουν σε ένα success story ολίγον αυτόματου πιλότου. Κι αυτό αφού δεν έχουμε δει και κανέναν κεντρικό τουριστικό σχεδιασμό τα τελευταία εκατό χρόνια πλην αφισών του ΕΟΤ. Η γεμάτη (από Αθηναίους) πρωτεύουσα παραπέμπει σε ένα καλοκαίρι φορολογικής αναμονής και πειθαρχίας. Οι Ελληνες αναμένουν με τρόμο τη φοροκαταιγίδα και αυτό δεν επιτρέπει σχεδιασμό ταξιδιών, τουλάχιστον για τις μέρες που διανύουμε. Μόνον επιστροφή λίγο στις πατρογονικές εστίες ή βραχείες αποδράσεις που όμως μοιάζουν με προέκταση εργάσιμου χρόνου. Είναι και τα κοινωνικά δίκτυα εξάλλου που σου δίνουν αυτή την αίσθηση της συνέχειας και της ροής. Το άλλοτε ελληνικό καλοκαίρι της μεγάλης διάρκειας συμπιέζεται σήμερα κάτω από τις συμπληγάδες της νέας φτώχειας και της επισφάλειας. Ο κόσμος μοιάζει να σπρώχνει τις δραστηριότητές του και τη ζωή του ανάμεσα στις παρενθέσεις των διαπραγματεύσεων και της επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας. Του ξέφωτου που αναζητά η κυβέρνηση και των δεσμεύσεων που μοιάζουν χαλκάς για τις επόμενες γενιές. Ποτέ άλλοτε η πολιτική δεν έμοιαζε τόσο μακριά από τις ανάγκες και την αγωνία του κόσμου. Και ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν συμμετείχε τόσο λίγο στα κοινά, που είναι βέβαια διαφορετικό πράγμα από τη φαντασιακή κοινότητα του facebook.
Kαι πού πάμε άραγε; Σε ένα ακόμη σισύφειο φθινόπωρο που θα χαθεί στην τρίτη και φαρμακερή αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας; Σε μια κοινωνική ρήξη που θα αναδιαμορφώσει και το πολιτικό τοπίο; Ή σε μια από τα ίδια, όπου θα κυνηγάμε την ουρά του χρέους μας και θα αναπαράγουμε την αμηχανία μας; Η χώρα, όσο ποτέ, αναζητά ένα νέο πολιτικό σχέδιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη. Να πει πως πλανήθηκε. Να προχωρήσει σε μια μεταμέλεια. Να ευκολύνει τη ζωή του κόσμου, έστω στα μη μνημονιακά πεδία. Δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και Αλιέντε και Πινοτσέτ. Πρέπει να είναι ταπεινός και συμπονετικός. Καίριος. Να αφήσει τους βερμπαλισμούς της υπερήφανης διαπραγμάτευσης. Να καταπιεί τον εαυτό του.
Αλλά και η Νέα Δημοκρατία. Να ξεχωρίσει τι σημαίνει αντιπολίτευση στη διακυβέρνηση. Και τι σημαίνει θυμός για την απώλεια των κρατικών κλειδιών. Να σταματήσει χαιρέκακα να χειροκροτεί όταν οι κυβερνώντες συνθλίβονται από τους δανειστές. Να παρουσιάσει επιτέλους και το δικό της σχέδιο που ακόμη αναζητούμε. Αλλιώς, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση θα συνεχίσουν να διεξάγουν μια κοκορομαχία εις μάκρος. Κατορθώνοντας απλώς να απομακρύνουν τον κόσμο από την πολιτική. Και μακριά από την πολιτική φυτρώνουν άλλα άνθη, όπως ξέρουμε.
Τελευταία Νέα