Οσο πιο αυταρχική είναι μια κυβέρνηση και όσο πιο ανασφαλής αισθάνεται τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει από εχθρούς. Ανθρώπους, κόμματα και κοινωνικές κατηγορίες όπου να μπορεί να φορτώνει τις ευθύνες για τις δικές της αποτυχίες, να καταλογίζει συνεργασίες με τους δικούς της εχθρούς, να μετατοπίζει τη συζήτηση όταν το κλίμα δεν τη συμφέρει.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδίδεται σε αυτό το σπορ από την πρώτη κιόλας ημέρα. Και ανέβασε δραστικά τις επιδόσεις της από τότε που κατάλαβε ότι δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει καμιά υπόσχεσή της, είτε επειδή ο αντίπαλος (οι δανειστές, η Ευρώπη, το ΔΝΤ) αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερος του αναμενομένου είτε επειδή οι ίδιες οι υποσχέσεις είχαν από την αρχή βαθιά δημαγωγικό και λαϊκιστικό χαρακτήρα. Ο εχθρός άλλαζε ανάλογα με την περίσταση και τις ανάγκες. Για μεγάλο διάστημα ήταν τα μέσα ενημέρωσης. Τον τελευταίο καιρό είναι οι δικαστές. Και σε μόνιμη βάση, βέβαια, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλλά αυτό δεν φτάνει. Ο εχθρός δεν αρκεί να είναι θεσμικός. Ή ταξικός. Ή εθνικός. Πρέπει να έχει και ονοματεπώνυμο. Γιατί τότε η στόχευση γίνεται πιο συγκεκριμένη. Και ο αποπροσανατολισμός έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει.

Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γιάννη Στουρνάρα δεν ήταν ποτέ καλές. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε προειδοποιήσει τον Σαμαρά να μην τοποθετήσει τον πρώην υπουργό Οικονομικών στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ είχε διαμηνύσει και σε συνέντευξή του στη «Μοντ» ότι αυτή η επιλογή δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή από το κόμμα του. Από το βιβλίο του Βαρουφάκη μαθαίνουμε τώρα ότι ο Τσίπρας σκόπευε, μόλις γίνει πρωθυπουργός, να διώξει τον Στουρνάρα «με φωνές και κλωτσιές», ενώ ο Νίκος Παππάς δήλωνε αινιγματικά ότι «υπάρχουν και πιο δραστικές λύσεις». Φυσικά δεν έγινε τίποτα τέτοιο (αν και θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιες ήταν αυτές οι λύσεις) και η επιλογή έγινε απολύτως αποδεκτή, αν και οι επιθέσεις συνεχίστηκαν τόσο δημοσίως όσο και υπογείως.

Γιατί ενοχλεί τόσο ο Στουρνάρας; Επειδή με την ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση του διαψεύδει το κυβερνητικό αφήγημα για τους κακούς μνημονιακούς που ήθελαν να ταπεινώσουν τον υπερήφανο ελληνικό λαό. Επειδή διασφαλίζει τη σταθερότητα, ενώ η κυβέρνηση τρέφεται από την αστάθεια.

Γιατί ενοχλεί τόσο ο Ανδρέας Γεωργίου και συκοφαντείται τόσο πολύ για τόσα χρόνια; Επειδή καταρρίπτει τον μύθο ότι για τη χρεοκοπία της χώρας φταίει κάποιο σκοτεινό κέντρο που παραποίησε, μαγείρεψε, διόγκωσε, άλλαξε, προκειμένου να υπηρετήσει άδηλους στόχους ξένων αντεθνικών κύκλων. Επειδή υπερασπίστηκε τη σοβαρότητα, ενώ η κυβέρνηση τρέφεται από το μπάχαλο.

Αυτοί είναι δύο σταθεροί εχθροί του συστήματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που για να συνεχιστεί η αστάθεια πρέπει πάση θυσία να στερηθεί την απόλυτη πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, που με τις προτάσεις του δείχνει ότι υπάρχουν συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση για την καταπολέμηση του πελατειακού κράτους. Κι όσο τα αδιέξοδα μεγαλώνουν τόσο η επιχείρηση κατασκευής εχθρών θα κλιμακώνεται κι η αναταραχή θα είναι όλο και μεγαλύτερη, η κατάσταση όλο και πιο θαυμάσια.

Τελευταία Νέα