Το θέμα είναι: Με τα (κατ’ ευχήν) πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, «να μην πάρουν και τα μυαλά μας αέρα»! Αλλωστε η πείρα είναι πλουσιότατη. Σε σχέση κυρίως με όμορες περιοχές, τις οποίες η φύση εφιλοδώρησε πλουσιοπάροχα, με παρόμοια θησαυρίσματα. Και στις οποίες εν συνεχεία, επλεόνασαν παράγωγα τραγικών εκτροπών και πικρές εμπειρίες βιαίων ανατροπών.

Διαχείριση πλεονεκτημάτων λοιπόν: αφενός σε ό,τι αφορά οικονομικά αντικρίσματα. Και αφετέρου σχετικά με προφανείς στρατηγικές δυναμικές. Που σε βάθος χρόνου, με βεβαιότητα θ’ αλλάξουν άρδην τον περιφερειακό γεωπολιτικό χάρτη, που διαλαμβάνει δυνάμει Κύπρο κι Ελλάδα μαζί. Με την έννοια: και της ανακατανομής ισοζυγίων. Και της αναδιανομής στρατηγικών ρόλων στη σύνολη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Δεδομένο 1: Η γεώτρηση στο πολυδιαφημιζόμενο Οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ αποτελεί τετελεσμένο ήδη γεγονός. Κι εντάσσεται δυνάμει στο κυπριακό κεκτημένο. Κι αυτό σημαίνει διασκελισμό των μεγάλων ανησυχιών και παράκαμψη των επικινδύνων αντιδράσεων, λόγω επιπλοκών στο Κυπριακό.

Δεδομένο 2: Η συρροή τόσων (κι ετερόκλητων) ναυτικών μονάδων, δημιουργεί αναμφισβήτητα μια νέα διάσταση στη στρατηγική πραγματικότητα της περιοχής. Αναιρώντας εν τη πράξει τη μονοσήμαντη μέχρι τώρα τουρκική κηδεμονευτική παρουσία και περιστέλλοντας ευθέως την περιφερειακή τοποτηρητεία που η Αγκυρα μεθόδευε «δι’ εαυτήν». Αλλά θα ήτο τουλάχιστον μοιραίο λάθος αυτό να ερμηνευθεί ως ανατροπή των έως σήμερα προδήλως αρνητικών ισοζυγίων, σε ό,τι αφορά ειδικότερα το Κυπριακό και τα επαχθή γεωπολιτικά τετελεσμένα, όπως αυτά εγεωγραφήθησαν βιαίως από τις τουρκικές λόγχες, πριν από ακριβώς σαράντα τρία χρόνια.

Τα πολεμικά που κατέπλευσαν στην περιοχή (καθένα για δικούς του λόγους και σκοπούς) δεν πρόκειται ασφαλώς ν’ αντιπαραταχθούν προς τα τουρκικά. Πολύ περισσότερο: δεν πρόκειται να κινηθούν με όρους πολεμικών διαθέσεων, για την ανακοπή των κατ’ εξακολούθηση πειρατικών παρεμβολών στην κυπριακή ΑΟΖ. Ούτε φυσικά θα επιδιώξουν εκδίωξη των κατοχικών δυνάμεων από τα κυπριακά εδάφη. Τα οποία παρεμπιπτόντως εντάσσονται θεσμικά στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως!

Η Τουρκία προκαλεί μεν, αλλά κινείται με προφανές σχέδιο. Που σκοπεί: α) Στην επικύρωση της παρουσίας της στην περιοχή ως αδιαμφισβήτητου στρατηγικού παίκτη. β) Στη διασφάλιση μεριδίου από τη νομή των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων. Αφενός ως κηδεμόνας των Τουρκοκυπρίων. Και αφετέρου ως βασική μεσογειακή δύναμη, που διαθέτει ευρύ φάσμα θαλάσσιας οικονομικής ζώνης. Και αλωνίζει, θέλοντας να δημιουργήσει de facto συνθήκες που ευνοούν προοπτικές τοποτηρητείας. Αυτό σημαίνει όμως ότι: εγείρει προϋποθέσεις που εμπερικλείουν δυνάμει κινδύνους όσον αφορά τη γεωπολιτική δομή της περιοχής. Ενώ δεν πρέπει να παραγνωρισθεί το γεγονός της τουρκοϊσραηλινής συγκλίσεως, που εξελίσσεται μάλλον θετικά. Και που: ενώ δεν αναιρεί τις διαθέσεις του Τελ Αβίβ, έναντι Αθήνας και Λευκωσίας, εντούτοις δημιουργεί μείζονα πυλώνα για τις τουρκικές επιδιώξεις.

Τελευταία Νέα