Το σημάδι

Του Προφήτη Ηλία προχθές. Το πρώτο σημείο αναφοράς του θέρους. Οι θύμησες που δακρύζουν στις ανηφοριές για τον Αγιο. Οι γρήγορες κοφτές ανάσες, ο ιδρώτας στο μέτωπο, ο κόσμος, το προσκύνημα. Η θέα προς τους ελαιώνες, τα κυπαρίσσια ή το πέλαγος. Τα έθιμα. Στην Κερά, στην Κίσσαμο, στους πιστούς μοιράζονται βραστό, πιλάφι και όλες οι τοπικές λιχουδιές.

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο οι μεσήλικοι φυλλομετρούν τη ζωή τους. Τα χρόνια που πέρασαν και κύλησαν με ορμή σαν τα παγωμένα νερά του Αχέροντα.

Είναι οι μέρες που ψάχνουν τα γόνατά τους για να βρουν τα σημάδια των νεανικών τους χρόνων. Να θυμηθούν την αγωνία τους πάνω σε κάποιο σαραβαλιασμένο ποδήλατο χωρίς φρένα. Τις φωνές και τους καβγάδες τρέχοντας πίσω από μια ξεφούσκωτη μπάλα.

Κάθε σημάδι στο πόδι και μια ιστορία. Τότε που έπαιζαν κρυφτό και έκρυβαν τη λαχτάρα τους πίσω από το πυκνό ρυγχόσπερμα και τα νυχτολούλουδα, ανταλλάσσοντας τις ανάσες τους με το κορίτσι των ονείρων τους. Τα γόνατα που ματώνανε πάνω στις άγριες πέτρες που μοιάζανε σαν να ‘κρυβαν δυνατές ρίζες.

Το αίμα ανακατεμένο με χώματα πάνω στο τρυφερό δέρμα. Μια ιδιότυπη ζύμωση του παιδιού πριν από την ωρίμασή του. Ο πόνος που πνίγεται, το δάκρυ που συγκρατείται μπροστά στους φίλους και την πρώτη αγάπη. Είναι οι πρώτοι ρόζοι της ψυχής. Γιατί είμαστε τα παιδικά μας χρόνια.

Αυτά που έχουν χάσει τα σημερινά παιδιά. Χάθηκαν όπως οι εποχές. Μας έμειναν μόνο τα καλοκαίρια και οι χειμώνες. Πάει η άνοιξη, πάει και το φθινόπωρο. Η ζύμωση έχει μεταφερθεί στις οθόνες των τάμπλετ και των κινητών. Το παιχνίδι έχει αντικατασταθεί από το facebook και ο ιδρώτας από τα κλιματιστικά. Παιδιά του θερμοκηπίου που μεγαλώνουν κρατώντας ένα άδειο βιβλίο αναμνήσεων. Μια ζωή γεμάτη λουλούδια, χωρίς όμως το άρωμά τους.