Σκηνή πρώτη: Γλυκό ηλιοβασίλεμα σε παραλία της Μυκόνου. Σε μια γωνιά ο Χαβιέρ Μπαρδέμ, με πάθος, εξηγεί στον Γιάννη Ζουγανέλη πόσο εθαύμασε την ερμηνεία του στην ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη.

Σκηνή δεύτερη: Ο Σωκράτης, αδελφός του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, συστήνει τον έφηβο φίλο του Γιάννη στη Μαρία Κάλλας, η οποία βοηθάει τον πρώτο, αγοράζοντας κάποια από τα μπιζού που φτιάχνει με φυσικά υλικά.

Σκηνή τρίτη: Τελετή απονομής των βραβείων Νομπέλ 1996. Ο Γιάννης Ζουγανέλης κάθεται στην αίθουσα για να ακούσει ένα από τα εφτά έργα του οργανικής μουσικής.

Σκηνή τέταρτη: Μέσω της οθόνης του υπολογιστή του ο Γιάννης Ζουγανέλης, ως τακτικός καθηγητής (εξ αποστάσεως) της Ακαδημίας Τεχνών του Μονάχου διδάσκει στα ελληνικά –«από άποψη», όπως λέει –είκοσι σπουδαστές απ’ όλο τον κόσμο, που τον ακούνε στα ακουστικά τους μεταφρασμένο στη γλώσσα τους να τους εξηγεί στα τηλεμαθήματα πώς μπορούν «να απελευθερώσουν τα εκφραστικά τους μέσα με οδηγό τη Μουσική και την Οπερα».

Σκηνή πέμπτη: Στο Καλλιμάρμαρο, ενώπιον 60.000 θεατών, ο Γιάννης Ζουγανέλης… τολμάει να παραφράσει τους στίχους του τραγουδιού «Τον χειμώνα ετούτο…» του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος σπεύδει να του πει «αγνώριστο μου το ‘κανες το τραγούδι», πυροδοτώντας αψυχολόγητα, ύστερα από παραποιημένες αναφορές σε μπλογκ, αμέτρητα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εναντίον του συνθέτη (ακόμη και ότι είναι «λογοκλόπος» θυμήθηκαν και εξηγούσαν κάποιοι!).

Ο ίδιος ο Γιάννης Ζουγανέλης –εδώ είμαστε, άλλωστε, σε ένα πορτρέτο του πολυσχιδούς και πολυπράγμονα καλλιτέχνη που με έναν τρόπο πυροδότησε τα γραφόμενα για την ανύπαρκτη κόντρα –μου αποκάλυψε ότι συνολικά πρέπει να έχει λάβει κάπου τρία εκατομμύρια σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να τα διαβάσει, είπατε; Αδύνατον! Ομως μου επισημαίνει ότι το περιστατικό με τον «χειμώνα» ήταν προβαρισμένο στη λεπτομέρεια από τον περφεξιονίστα Σαββόπουλο, «από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που έχει γνωρίσει». Ο ίδιος τον είχε βάλει να τραγουδήσει Ντίλαν και Μπαέζ στο κλαμπ Rodeo, το 1969, με τα Μπουρμπούλια του και το «Περιβόλι του τρελού». «Είναι ο μόνος καλλιτέχνης που έχω γνωρίσει και έχει αστική ευγένεια», λέει σήμερα. Οσο για την υποτιθέμενη κόντρα, όπως την είδαν κάποιοι; «Σε μια τεράστια συνέλευση συμφιλίωσης, βρίσκονται και αυτοί οι Ελληνες, οι διχαστικοί».

Ο Γιάννης Ζουγανέλης, πάντως, αν τον ρωτήσεις, θα μιλήσει για την ευγένεια, τη δοτικότητα, τον έρωτα (μεταξύ τους) των γονιών του. Κωφάλαλοι και οι δύο. Γεγονός που καθόρισε τη στάση του απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους με ειδικά προβλήματα, τους οποίους επιλέγει συνεχώς να διδάσκει και να στηρίζει (βραβεύτηκε γι’ αυτό). Η δε καταγωγή του πατέρα του από τη Μύκονο (η μητέρα του ήταν από τη Νάξο) τον συνέδεσε με το νησί, που «όργωνε» στα μικράτα του όταν ο πατέρας του πήγαινε να δουλέψει ως χτίστης. Φοιτώντας τον χειμώνα πρώτα στο 22ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας κι έπειτα στο ιστορικό 8ο Γυμνάσιο Αρρένων της Νικοπόλεως 33, στα Πατήσια, στο οποίο μαθήτευσαν από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Ντέμη Ρούσσο και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι τον αστροφυσικό Βαγγέλη Παγώνη, τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Αλέκο Σακελλάριο.

Η αγάπη του για τη μουσική ήταν δεδομένη από νωρίς. Ξεκινώντας με βυζαντινή μουσική στον Αγιο Νικόλαο Αχαρνών βρέθηκε στα ωδεία και, κάποια στιγμή («σημαντική», λέει), δίπλα στον αξέχαστο Νίκο Μαμαγκάκη. Εκείνος του πρότεινε, επειδή δεν αναγνωρίζονταν τα πτυχία ωδείων, να πάει στην Αρχιτεκτονική (όπου και συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη χούντα στα επεισόδια του Πολυτεχνείου), ώστε να μπορέσει να πάρει υποτροφία που είχε θεσπίσει ο γερμανός καγκελάριος Βίλι Μπραντ. Και να σπουδάσει δυόμισι χρόνια –όχι μόνον μουσική, αλλά και όπερα και υποκριτική –στην περίφημη Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου, που είχε ιδρύσει ο Καρλ Ορφ.

Ο Νίκος Μαμαγκάκης τον παρότρυνε να δηλώσει 18 ετών για να υπογράψει με τον Αλέκο Πατσιφά (που του γνώρισε τους Ελύτη, Γκίκα, Εμπειρίκο) και την Lyra τον πρώτο του δίσκο –από τους 80, παρακαλώ, χώρια οι συμμετοχές –«Σώσον Κύριε τον Λαόν σου». Στα 15 του! Προτού ξεκινήσει λάιβ με τους Νικόλα Ασιμο, Θανάση Γκαϊφύλλια. Αποκτώντας εμπειρία που τον έκανε να λάμψει στο θρυλικό «Αχ Μαρία», το ’80-’90.

Με γνώσεις, ακαδημαϊκές και στέρεες, μουσικής και θεάτρου, «εξοστρακίστηκε», όπως λέει, «σε ένα περιβάλλον ημιμαθών. Το ζήτημα είναι ότι ξέρω τι δεν ξέρουν. Κι ας με θεωρούν οι μουσικοί ηθοποιό και οι ηθοποιοί μουσικό».

Ο Δημήτρης Ποταμίτης τον σύστησε στον Μίνω Βολανάκη κι εκείνος τον κάλεσε στο ΚΘΒΕ για την πειραματική παράστασή του πάνω στον Μολιέρο, με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Δύο χρόνια μετά, το 1985, έσκιζε στο Παρκ στην επιθεώρηση του Μποστ «Κάνε το ΠΑΣΟΚ σου παξιμάδι», με το τραγούδι «Ο αλλήθωρος». Ολα τα άλλα είναι ιστορία. Γραμμένη με 50 παραστάσεις (πιο πρόσφατη το «Βίκτωρ, Βικτώρια». Οπως και οι μουσικές του για τις σειρές «Αστροφεγγιά», «Συμβολαιογράφος» κ.ά. Οι διδακτορικές διατριβές του. Οι εμφανίσεις στην Επίδαυρο (τελευταία στους «Βατράχους»). Τα οργανικά του έργα που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και σε 105 χώρες.

Σκηνή τελευταία: Ο θείος του, ο διάσημος τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης, δίνει συναυλία στο Ηρώδειο. Μόνον που κάποιοι δημοσιεύουν την είδηση με φωτογραφία του εν λόγω Γιάννη Ζουγανέλη. Εκείνος το μόνο που κάνει είναι να σπάει πλάκα με την παραδρομή. Πλάκα. Οπως πάντα…

Τελευταία Νέα