«Μπορούμε να ξεκινήσουμε;» αναρωτιέται η Καλίσι στο τελευταίο επεισόδιο του «Game of Thrones». Ο οίκος Ταργκάριεν, που έχασε τον θρόνο γιατί «ο βασιλιάς τρελάθηκε» και κόντεψε να καταστρέψει το βασίλειο, ετοιμάζει την επανεμφάνισή του, με τη νέα βασίλισσα να επιχειρεί να συγκεντρώσει υπό την ηγεσία της όλες τις φυλές του Γουέστερος. Κάπως έτσι –αν και με λιγότερη φαντασία –η Φώφη Γεννηματά επιδιώκει τη δημιουργία ενός νέου φορέα μιας Κεντροαριστεράς που απώλεσε την εξουσία γιατί έχασε την εμπιστοσύνη των πιο στενών συμμάχων της. Μπορεί βέβαια η Γεννηματά να μην έχει δράκους στη διάθεσή της, έχει όμως άλλα όπλα στη φαρέτρα της.
Το πιο σημαντικό εξ αυτών ακούει στο όνομα Νίκος Αλιβιζάτος. Ο Αλιβιζάτος μπήκε στην προσπάθεια ενοποίησης του χώρου ως ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής –και πιστεύει βαθιά πως ο ευρύτερος χώρος του Κέντρου πρέπει να προχωρήσει σύσσωμος. Ο συνταγματολόγος επιχειρεί να ανοίξει τις διαδικασίες όσο το δυνατόν περισσότερο και, με την άνεση χρόνου που διαθέτει, συγκεντρώνει προτάσεις τεχνικού και μη χαρακτήρα από όλες τις πλευρές. Οι φιλικές σχέσεις του με τον επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρο Θεοδωράκη και η αποδοχή του από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ δίνει καταρχήν στην ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μια έξωθεν καλή μαρτυρία, η οποία ενδέχεται να γίνει ο καταλύτης μιας νέας αρχής για την παράταξη. Η παρουσία του Αλιβιζάτου, βέβαια, δεν γεφυρώνει τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες που ακόμα υπάρχουν στη ΔΗΣΥ και έχουν δημιουργήσει φήμες αποχωρήσεων. Εξασφαλίζει, ωστόσο, διαφάνεια στις διαδικασίες εκλογής αρχηγού, κάτι που κάνει συνιστώσες όπως οι Κινήσεις Πολιτών να εντείνουν τις πιέσεις προς τις δυνάμεις εκτός ΔΗΣΥ για συμμετοχή στο εγχείρημα. Η εκλογή αυτή θα κυριαρχήσει στις συσκέψεις μέχρι το φθινόπωρο, η Γεννηματά, ωστόσο, έχει καταστήσει σαφές πως δεν θέλει οι διαδικασίες να καθυστερήσουν περισσότερο απ’ όσο έχει προβλεφθεί.
Ζητήματα ταυτότητας. Η διεύρυνση είναι ύψιστης σημασίας για τη Χαριλάου Τρικούπη, η οποία, ίσως για πρώτη φορά στην Ιστορία της, βρίσκεται αντιμέτωπη με θέματα ταυτότητας, για τα οποία θα μιλήσει και στην επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη. Υπάρχουν εκείνοι, όπως ο Παύλος Γερουλάνος, που δεν μπορούν να διανοηθούν έναν φορέα χωρίς την υποψία ΠΑΣΟΚ και άλλοι, ακόμα και μέσα στο κόμμα, που κάνουν λόγο για ενιαίο, πολυτασικό φορέα, ακολουθώντας την πρόταση της ΔΗΜΑΡ. Για το επιτελείο, ωστόσο, το κόμμα δεν μπορεί να διαλυθεί και για λόγους πρακτικούς, όπως το χρέος των 130 εκατομμυρίων που ακόμα υπάρχει και το οποίο, όπως επισημαίνουν στελέχη της ΔΗΣΥ, «σε καμία περίπτωση δεν θα επιβαρύνει τους πολίτες». Σε κάθε περίπτωση «κανείς δεν έχει πάρει απόφαση να κλείσει το ΠΑΣΟΚ» και οι περισσότεροι συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως η φύση του νέου φορέα –και κατ’ επέκταση η τύχη του πράσινου ήλιου –θα πρέπει να κριθεί με ξεκάθαρο ερώτημα σε κάλπη, με τη συμμετοχή της βάσης στη διαδικασία. Αν αυτή η κάλπη θα στηθεί μαζί με την αντίστοιχη για την εκλογή αρχηγού μένει να αποφασιστεί –παρ’ όλ’ αυτά μπορούμε με σιγουριά να υποθέσουμε ότι η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, και συγκεκριμένα οι κάλπες σε κάθε καλλικρατικό δήμο στο Συνέδριο του 2015, θα αποτελέσουν μπούσουλα για όλες τις επερχόμενες ψηφοφορίες.
Θέλουν χρόνο στο Ποτάμι. Εν τω μεταξύ, στο στρατόπεδο του Ποταμιού ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν βιάζεται να απαντήσει στην πρόσκληση Γεννηματά. Με τα πράγματα στον χώρο ακόμα ρευστά, στη Σεβαστουπόλεως κρίνουν πως η οποιαδήποτε απόφαση απαιτεί χρόνο. Φαίνονται, λοιπόν, έτοιμοι να ζυγίσουν όλα τα δεδομένα, μην αποκλείοντας τίποτα για τη συνέχεια –αν και, όπως φαίνεται, η εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο δυνάμεις δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως.
