Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί, γενικώς, είναι τα γκάτζετ της Αριστεράς. Και συγκινούν όλο το φάσμα της. Από την πιο σκληροπυρηνική έως την πιο αρτιστίκ εκδοχή της. Κυρίως διότι δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Δομικό υλικό τους είναι ο στοχασμός και οι συνειρμοί που προκαλούν. Ενα είδος ιδεολογικού ακκισμού. Ας θυμηθούμε ότι η πρώτη δημόσια εικόνα του Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργού είναι να καταθέτει στεφάνι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ενώ απο την πρώτη του ομιλία στη Βουλή, εκείνο το δάκρυ που τρεμόπαιξε στων ματιών την άκρη μεράκλωσε τους οπαδούς του τόσο όσο και η υπόσχεση για σκίσιμο των Μνημονίων. Βέβαια το παιχνίδι με τα σύμβολα θέλει εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς διότι ελλοχεύει το τέρας της γραφικοποίησης. Που μπορεί να μετατρέψει τις κόκκινες παντιέρες σε ροζ φλαμίνγκο.

Πάμε τώρα στη Λυδία Κονιόρδου και στην πρόθεσή της να ανακηρυχθεί, συμβολικά, μνημείο η ταβέρνα του εκλιπόντος Λεωνίδα στο Λυγουριό της Επιδαύρου. Ενας συμβολισμός που δεν θα προκαλούσε πάρτι στο Διαδίκτυο και στις συντροφιές του Σαββατοκύριακου αν η υπουργός δεν ήταν ηθοποιός. Αν η ιστορική ταβέρνα δεν ήταν «δικός» της χώρος (ύστερα από τόσες εξαιρετικές παραστάσεις της στην Επίδαυρο). Αλλά, κυρίως, αν στη μέχρι τώρα θητεία της στο υπουργείο είχε κάνει δομικές αλλαγές –όπως το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους -, αν με το σχετικό νομοσχέδιο είχε οδηγήσει σε κάποια λύση το πρόβλημα των πνευματικών δικαιωμάτων. Αν ο συμβολισμός, δηλαδή, είχε στο φόντο ουσία. Ετσι τουλάχιστον δεν θα «έγραφε» ως η ιδεοληπτική αυτοαναφορικότητα μιας παρέας που θεωρεί ότι εκεί που έσταξε ο ίδρωτας της φύτρωσε φλισκούνι κι άγια μέντα. Ακόμη κι αν δεν είναι έτσι, έτσι φαίνεται.

Τελευταία Νέα