Μια πολυθρύλητη μέρα η σημερινή –επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Οποιος την έχει ζήσει έχει να αφηγηθεί περιστατικά που οι συνομήλικοί του τουλάχιστον τα αναγνωρίζουν, αν όχι ως ίδια, τουλάχιστον συγγενικά στα κρισιμότερά τους σημεία. Ομως, όσο τρυφερές γίνονται οι κοινές αναμνήσεις, έστω κι αν αναφέρονται σε περιστατικά δυσάρεστα, άλλο τόσο εξοντωτικές παραμένουν οι αναμνήσεις που τις κουβαλάει ένας άνθρωπος μόνος του. Ως ένα δημόσιο μνημόσυνο λοιπόν σε συμπεριφορές άγνωστες και ξεχασμένες, που αν έχουν γράψει κάτι, θα είναι πια στην απέραντη και αδιερεύνητη μνήμη του Θεού, ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε με την εμπειρία του ΕΑΤ – ΕΣΑ στα χρόνια της χούντας (το κολαστήριο της Βασ. Σοφίας, όπως ονομαζόταν το κτίριο που το στέγαζε στη γνωστή λεωφόρο) τρεις εξαιρέσεις μέσα σ’ ένα σύνολο εκατό περίπου ατόμων (τόση ήταν η δύναμη της μονάδας σε αξιωματικούς και οπλίτες).
Οι δύο εξαιρέσεις αφορούν αξιωματικούς (όπως ήταν ο Θεοφιλογιαννάκος και ο Χατζηζήσης, που η πραγματικά απάνθρωπη, προς τους πολιτικούς κρατουμένους, συμπεριφορά τους έκανε να λογαριάζονται όλοι οι υπόλοιποι αξιωματικοί του ιδίου φυράματος άτομα) και σ’ έναν οπλίτη που έκανε τη θητεία του στην ΕΣΑ –εκεί τον έριξε η μαύρη του η μοίρα –ενώ είχε τελειώσει τη Νομική της Αθήνας.
Με τον πρώτο –εξαίρεση –αξιωματικό να λέει στη μητέρα του ελληνογάλλου δημοσιογράφου Γιάννη Σταράκη, με κατεβασμένα τα μάτια γιατί είχε βουρκώσει, ότι δεν μπορεί να συναντηθεί με τον κρατούμενο στο κελί γιο της γιατί «είναι θέμα προανακρίσεως» και τον δεύτερο –εξαίρεση –αξιωματικό να γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση το πρόσωπό του, όταν είδε έναν οπλίτη, που κανονικά θα έπρεπε να φωνάξει πάραυτα να τον συλλάβουν, με άγνωστες δραματικά συνέπειες, να δίνει ένα ποτήρι με πορτοκαλάδα σ’ έναν κρατούμενο που υφίστατο για τέταρτη μέρα το βασανιστήριο της συνεχούς ορθοστασίας. Οσον αφορά τον οπλίτη – εξαίρεση, απόφοιτο της Νομικής, η θητεία του στο ΕΑΤ – ΕΣΑ τον μετέτρεψε σ’ έναν ισόβια αλκοολικό.
