Ηταν μόδα στη δεκαετία του 1980 τα ανέκδοτα που παρωδούσαν γεγονότα από τη ζωή του Χριστού. Κάποιο αναφερόταν στον Μυστικό Δείπνο και πώς αντέδρασαν οι μαθητές όταν ο Ιησούς τούς ανακοίνωσε ότι ανάμεσά τους ήταν ένας προδότης. Δεν θα μεταφέρω τους διαλόγους για να μην προσβάλω το θρησκευτικό αίσθημα, αλλά θα μπορούσαν, με μικρές προσαρμογές, να αποδώσουν τις συναντήσεις του συριζαϊκού επιτελείου έτσι όπως τις περιγράφει ο Βαρουφάκης. Και έτσι όπως τις φαντάζονταν από τότε όσοι υποστήριξαν το Ναι.

Αλλά αυτό δεν είναι ανέκδοτο. Οχι μόνο διότι αφορά τις ζωές μας, αλλά επειδή δεν τηρεί τις συμβάσεις του. Δεν υπάρχει ο καλός και ο κακός, ο πονηρός και ο αφελής, ο αδαής και ο επαΐων. Ούτε έκπληξη προκύπτει από τη σύναξη μιας παρέας που φαντασιωνόταν ότι ήταν δρακογενιά, επειδή ψάρωνε με τσαμπουκάδες το φοιτηταριό στις συνελεύσεις. Αντε να γελάσεις αν φανταστείς τον Τσίπρα μαινόμενο να κλωτσάει τον Στουρνάρα. Ή να παριστάνει τον Γιάννη Αγιάννη. Ενα μάτσο φαντασιόπληκτοι ήταν που τα έσπασαν όταν οι φαντασιώσεις τους διαφοροποιήθηκαν ως προς την απόχρωση. Ούτε ο χαφιεδισμός του Βαρουφάκη εκλαμβάνεται ως μαγκιά ούτε τα πισωγυρίσματα του Πρωθυπουργού ως ηρωισμός ή αυτοθυσία. Ούτε το συνωμοσιολογικό αμόκ του Λαφαζάνη ως συνέπεια με την ιδεολογία του. Ούτε Χριστός ούτε Βαραββάς υπάρχει εδώ. Απλώς, όσο το καπάκι της κατσαρόλας ήταν κλειστό, ο καθένας μπορούσε να ισχυριστεί πως μαγείρευε ό,τι ήθελε. Τώρα που η δυσωδία ξεχύθηκε, τα «υλικά» προσπαθούν να πηδήξουν έξω από την κατσαρόλα. Είναι όμως αργά. Ετσι όπως ανακατεύονταν και έβραζαν τόσο καιρό μαζί, έγιναν χυλός. Και όλο το φαγητό θέλει πέταμα.

Τελευταία Νέα