Το ένα είναι μεγαλείο ψυχής. Ενα βήμα συμφιλίωσης, μια χείρα φιλίας που τείνει ένας άνθρωπος στον γιο του δολοφόνου του πατέρα του. Και δεν πρόκειται για οικογενειακή υπόθεση, για το τέλος μιας οικογενειακής βεντέτας. Οταν ο Κώστας Μπακογιάννης εύχεται να μπορέσει να καθήσει κάποτε ο αγέννητος γιος του στο ίδιο τραπέζι με τον αγέννητο εγγονό του Δημήτρη Κουφοντίνα, δεν κάνει μόνο μια προσωπική υπέρβαση. Κάνει και μια πολιτική πράξη.
Αλλά το άλλο τι είναι; Πώς μπορεί να διαβάσει κανείς την προειδοποίηση του Εκτορα Κουφοντίνα ότι εάν ο γιος του καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον γιο του Μπακογιάννη, θα τον είχε αποκληρώσει πρώτος αυτός; Πώς μπορεί να δει τον ίδιο; Σαν ένα παραπλανημένο παιδί που πότισε με το μίσος του ο πατέρας του και άρα είναι σχεδόν άμοιρο ευθυνών; Σαν μια βασανισμένη ψυχή που θα κουβαλά σε όλη του τη ζωή το βάρος της οικογενειακής του ιστορίας επειδή ο πατέρας του δεν έκανε τίποτε για να μην τη φορτώσει στην πλάτη του; Ή σαν έναν 28χρονο που έχει την πλήρη, την απόλυτη ευθύνη των όσων λέει και πράττει στο μέτρο που την ίδια ακριβώς ευθύνη έχει για τις δικές του σκέψεις και πράξεις και ο 39χρονος Μπακογιάννης;
Εντάξει, ακόμη και στον ενήλικο υιό Κουφοντίνα θα ήταν σκληρό να μην αναγνωρίσει κανείς ούτε μισό ελαφρυντικό. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να μην εντοπίσει στην απάντησή του την τυφλή του πίστη σε ό,τι ένας ταξικός επαναστάτης υποτίθεται ότι θα έπρεπε να αποστρέφεται: την πυρηνική οικογένεια. Η χειρότερη τιμωρία που φαντάζεται για τον γιο του είναι η αποκλήρωση, δηλαδή η εξορία από τον οικογενειακό πυρήνα. Κι αυτό επειδή ο γιος θα έχει προδώσει τον «παππού», την πατριαρχική, σεβάσμια φιγούρα του Κουφοντίνα.
Ο Εκτορας Κουφοντίνας υιοθετεί τη ρητορική του πατέρα του, ξεπατικώνει την ίδια αμετανόητη στάση, διεκδικεί ατομικά δικαιώματα από τη μισητή αστική δημοκρατία, όπως ακριβώς κάνει εκείνος, χωρίς να αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα στη ζωή. Οι δικαιωματιστές πατέρας και γιος ζητούν έναν νόμο που θα επιτρέψει στον πρώτο να βγει από τη φυλακή περιοδικά ή για πάντα και σε μια επίδειξη τυφλού οικογενειακού εγωισμού απαιτούν την επιείκεια της κοινωνίας χωρίς να τους περισσεύει ίχνος επιείκειας για τα θύματά τους.
Η διαφορά είναι θεμελιώδης για δυο οικογένειες που γνώρισαν τη δυστυχία. Από τη δική του οικογενειακή τραγωδία, ο Κώστας Μπακογιάννης βρίσκει τη δύναμη να κάνει μια πολιτική πράξη –και στην πολιτική υπάρχει πολλές φορές φως. Η αντίδραση του Εκτορα Κουφοντίνα δεν είναι πολιτική. Και για να βρει κανείς τις σημάνσεις της, τους μηχανισμούς και τα κίνητρά της υποχρεώνεται να ψάξει στα σκοτάδια μιας ψυχής.
Τελευταία Νέα