Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων το 2013.
Τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων το 2014. Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων το 2015.
Τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U19 το ίδιο καλοκαίρι.
Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Νέων το 2017.
Τρία μετάλλια σε πέντε καλοκαίρια είναι το ιστορικό επίτευγμα μιας παρέας, που αγωνίστηκε επί πέντε χρόνια μαζί, αρχικά με προπονητή τον Μάνο Μανουσέλη και εν συνεχεία με καθοδηγητή τον Ηλία Παπαθεοδώρου από το 2014 και εντεύθεν.
Επειτα και την τεράστια επιτυχία στην Κρήτη, όπου ολοκληρώθηκε χθες το Ευρωμπάσκετ U20, πολύς κόσμος αναζητεί τα «πώς» και τα «γιατί». «Το μυστικό είναι το δέσιμο μεταξύ μας. Σας αποκαλύπτω ότι πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ ήλθαν στο ξενοδοχείο ο Σταμάτης και ο Τολιόπουλος, που ήταν μαζί μας μέχρι και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων το 2015. Ελεγαν στα άλλα παιδιά “μας λείπει αυτή η παρέα και ήλθαμε να σας ευχηθούμε καλή επιτυχία”» εξομολογήθηκε μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο τιμ μάνατζερ –και κατά πολλούς η «ψυχή» της ομάδας –Δημήτρης Καρβέλας.
Και βέβαια υπάρχει ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, ο οποίος δεν είναι ένας απλός ομοσπονδιακός τεχνικός, αλλά ο άνθρωπος που έχει συνάψει «πατρική» σχέση με αυτά τα παιδιά, αφού αντιμετωπίζει τους διεθνείς όπως τα δικά του, τον Γιώργο και την Ηλιάνα. Ο διάδοχος του Σούλη Μαρκόπουλου στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ δεν είναι ο ορισμός του «part time» προπονητή στην Εθνική. Δεν (απ)ασχολείται μόνο στη διάρκεια της προετοιμασίας και της εκάστοτε διοργάνωσης. Οσο είναι επιφορτισμένος με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του συλλόγου του, τηλεφωνεί συχνά στους παίκτες του και ενδιαφέρεται να μάθει τα νέα τους και να μοιραστεί τους προβληματισμούς τους.
Ενίοτε ο ρόλος του δεν είναι καθόλου ευχάριστος, καθώς αρκετές φορές χρειάζεται να φορέσει τον μανδύα του ψυχολόγου. «Αυτά τα παιδιά το καλοκαίρι γελάνε και τον χειμώνα κλαίνε!» είναι η φράση που περιγράφει επακριβώς το κοντράστ του σκηνικού. Εχουμε δει παιδιά να ξεσπούν σε λυγμούς ενώπιον του κόουτς Παπαθεοδώρου και να αναρωτιούνται αν πρέπει να κόψουν το μπάσκετ! Υπάρχουν περίοδοι κατά τις οποίες αρκετά από αυτά τα παιδιά φλερτάρουν με την κατάθλιψη, γιατί αλλιώς τα περίμεναν τα πράγματα και αλλιώς τους ήλθαν στους συλλόγους της Α1.
Η πεμπτουσία, λοιπόν, σε αυτή την ηλικία είναι οι παίκτες να παίζουν. Οχι μόνο το καλοκαίρι με τις μικρές εθνικές ομάδες, αλλά και τον χειμώνα στις συλλογικές διοργανώσεις. Να παίζουν και να απολαμβάνουν το παιχνίδι. Ακόμη και αν δεν χωρούν στα ρόστερ του Παναθηναϊκού (και ο Λούντζης θα δοθεί δανεικός) και του Ολυμπιακού, να σκέφτονται ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος. Και ότι όσοι αξίζουν, στο τέλος θα δικαιωθούν, ακόμη και αν πρέπει να κάνουν το «αγροτικό» τους στα εθνικά πρωταθλήματα, όπως οι Μουράτος, Χρηστίδης, Μιλεντίγεβιτς, Καρράς, Δίπλαρος, Σκουλίδας, Αγραβάνης και Τάταρης. Εξαίρεση ο Φλιώνης, που αποτελεί γέννημα-θρέμμα του Αρη.
