Ενώ υπογραμμίζαμε πριν από λίγες μέρες ότι κάθε άλλο παρά «στρογγυλή» είναι η επέτειος θανάτου του Γιάννη Τσαρούχη, αφού στις 19 του τρέχοντος μηνός συμπληρώθηκαν 28 χρόνια από τον θάνατό του, στρογγυλότατη μπορεί να λογαριαστεί η αντίστοιχη επέτειος για την Τζένη Καρέζη καθώς έφυγε, σαν σήμερα, πριν από 25 ακριβώς χρόνια. Ενα τέταρτο του αιώνα είναι επαρκές χρονικό διάστημα ώστε να αισθανθεί κανείς πως «λεπτομέρειες» του προσωπικού βίου μιας καλλιτέχνιδας, όπως η Καρέζη, αναδεικνύουν μια παράμετρο που άφοβα θα τη χαρακτήριζες ως γενικής ισχύος προκειμένου να πλοηγηθείς σε μια δύσβατη περιοχή, όπως αυτή του θανάτου. Καθώς η προοπτική του μας γνώρισε μιαν άλλη Τζένη και ενώ οι φίλοι της αισθανόμασταν να μας δεσμεύει αυτό που έλεγε αστειευόμενη, όταν τα πράγματα ήταν ακόμη καλά, πως «αν συμβεί να αρρωστήσω και να πρόκειται να πεθάνω μην μου το πείτε γιατί θα σας φάω ζωντανούς», η ίδια, άρρωστη βαριά πια, συμπεριφερόταν μ’ έναν τόσο διαφορετικό τρόπο ώστε θα παρομοίαζες ως ελεύθερη επιλογή τον μονόδρομο που της είχε επιβληθεί.
«Ενα από Θεού μυστήριον» έχει χαρακτηριστεί ο ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και αισθανόμαστε να ισχύει για κάθε άνθρωπο _ γνωστό ή άγνωστο, σπουδαίο ή λιγότερο σημαντικό _ που μας μεταβάλλει, πριν από το θάνατό του, σε κοινωνούς μιας αλλαγής, όπως θα ήταν αδύνατον να τη φανταστεί ακόμη και ο πιο δικός του άνθρωπος. Και αντί για το αναπόφευκτο θέριεμα της έμφυτης δειλίας μπροστά στο άγνωστο, συνδιαλέγεται ισότιμα μαζί του, χωρίς οιμωγές, κατά βάθος έκπληκτος και ο ίδιος με τον εαυτό του. Οπως ακριβώς η Τζένη Καρέζη που επαναλάμβανε ως διακαή της επιθυμία να υπάρχει πάνω στη σκηνή ώς τα βαθιά της γεράματα με το μπαστουνάκι, όταν συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα είχανε κριθεί, άλλαξε τους λογαριασμούς της με τη ζωή κι αντί να παρηγορείται με το παρελθόν, έστρεψε το βλέμμα της στο μέλλον. Ενώ είναι βέβαιο πως αυτό που έλεγε σε παλαιότερα χρόνια, ότι φεύγοντας από τη ζωή θα υπήρχε στο νου της ο θρίαμβος του «Μεγάλου μας τσίρκου», δεν θα την απασχόλησε καν.
