Το τελευταίο επεισόδιο της Βαρουφακιάδας ήθελε τον πρώην υπουργό Οικονομικών να προτείνει στον Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα, αλλιώς να πάψει να θριαμβολογεί για την έξοδο στις αγορές. Και προφανώς είπε κάτι τέτοιο για να αποδείξει πως όλο το σημερινό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι το ίδιο με αυτό του Σαμαρά το 2014 (και άρα γιατί τότε τον πολεμούσε;).
Aν θεωρήσουμε σωστή την πολεμική του Βαρουφάκη σε σχέση με το παραπάνω, θα πρέπει βέβαια να ερωτηθεί και ο ίδιος για ποιον λόγο συντάχθηκε με τη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ τότε –μιλάμε για τον Δεκέμβρη του 2014 –να ρίξει τον Σαμαρά με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας;
Αν δηλαδή θεωρούσε σωστή την τότε προσπάθεια Σαμαρά για έξοδο στις αγορές θα έπρεπε και ο ίδιος να το πει. Και όχι να ενταχθεί σε μια πολιτική δύναμη που το αμφισβητούσε. Επίσης υπάρχει κάτι άλλο. Ο μετά Χριστόν προφήτης Βαρουφάκης υπήρξε ο πρωταγωνιστής της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου 2015, όπου ουσιαστικά επιβεβαίωσε πως η χώρα θα τηρήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις. Σύμφωνα με μια ανάγνωση, εξάλλου, εκείνη ακριβώς η συμφωνία ήταν η τομή για να συνθηκολογήσει πιο μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να μην ξεχνιόμαστε δεν αμφισβητήθηκε εσωκομματικά από κανέναν, από όσες συνιστώσες και στελέχη το καλοκαίρι αποχώρησαν. Ολα αυτά έχουν κάποια σημασία, όχι για να δικαιώσουν κάποιον από τους τότε παίκτες, αλλά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Μια αλήθεια –περίπλοκη βέβαια –που δεν μπορεί να αποτελέσει σήμερα όχημα για ναρκισσισμούς και προσωπικά παιχνίδια ή ακόμη και για κεφαλαιοποιήσεις της όποιας δημοφιλίας.
Ο Βαρουφάκης που επιχείρησε να αλλάξει την Ευρώπη και που στην πορεία είδε πως δεν αλλάζει, αλλά τώρα θα την αλλάξει όπως λέει με το κίνημά του και το βιβλίο του, δεν είναι επίσης συνεπής με όσα λέει και πιστεύει. Τα τελευταία δε, δεν είναι και τόσο σταθερά αν δούμε την πολιτική του πορεία που σχεδόν πάντα υπαγορευόταν από κάποια ευρωαφέλεια και από μια λογική πως τα πράγματα αλλάζουν σε ένα κάποιο επίπεδο τεχνικής διαπραγμάτευσης. Και όχι συλλογικά. Το 2015 θα κριθεί από την Ιστορία. Και ως προς το σκέλος των αναταράξεων και ως προς το σκέλος της συνθηκολόγησης. Οχι ως πεδίο προσωπικών αναμετρήσεων.
