Ο πατέρας

Κατά τον Φρόιντ, δεν υπάρχει πιο δυνατή ανάγκη, στην παιδική ηλικία, από την πατρική προστασία. Ωστόσο, πριν από τον θείο Ζίγκμουντ, η ανθρώπινη γνώση έχει καταγράψει ότι από τον πατέρα σου δεν μπορείς να ξεφύγεις. Είναι πάντα εκεί, είτε ως παρουσία είτε ως απουσία. Δεν ξέφυγε ούτε ο Οιδίποδας του Σοφοκλή που έγινε πατέρας στη θέση του πατέρα του, ούτε ο Αμλετ του Σαίξπηρ που σκότωσε για τον πατέρα του, ούτε ο Ντιμίτρι Καραμάζοφ του Ντοστογέφσκι που σκότωσε τον πατέρα του.

Ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Εκτορας Κουφοντίνας θα μπορούσαν να είναι ήρωες ενός κλασικού έργου που θα ακτινογραφεί την πατρική απουσία – παρουσία. Ο γιος του θύματος και ο γιος του δολοφόνου του. Φιγούρες αρχετυπικές. Δεμένοι μεταξύ τους με την κόκκινη γραμμή του αίματος. Εντεκα χρονών έχασε ο Κώστας τον πατέρα του από τις σφαίρες του πατέρα τού Εκτορα. Εντεκα χρονών αποχωρίστηκε ο Εκτορας τον δικό του που μπήκε φυλακή για, μεταξύ άλλων, τη δολοφονία του πατέρα τού Κώστα. Στην ίδια τρυφερή ηλικία χρειάστηκε να διαχειριστούν το αδιαχείριστο. Τη «ζωή χωρίς τον μπαμπά». Ο ένας –η ψυχούλα του ξέρει πώς –τα κατάφερε. Προχώρησε. Τίμησε τον ίδιο τον πατέρα του, όχι τη δολοφονία του. Ο άλλος έμεινε στην αρχή της ιστορίας. Ενας ατελής ήρωας εγκλωβισμένος σε κάτι πηχτό και κολλώδες που ούτε καν ως σκοτάδι μπορείς να το περιγράψεις, γιατί ακόμη και το σκοτάδι τεκμηριώνεται από την έξοδο στο φως. Του εύχομαι να προχωρήσει. Να βγει στο φως της δικής του, έστω, αλήθειας. Για τη ζωή του. Για να μην είναι η ζωντανή απόδειξη ότι, τελικά, η τρομοκρατία έχει μόνο θύματα.