Τα γιορτάσαμε τα δύο χρόνια από το δημοψήφισμα, παράπονο δεν έχουμε. Τι «Ενήλικοι στο δωμάτιο», τι «ανήλικα» στην εξουσία, τι η δημοκρατία σε silver alert, τι ακτινογραφίες της συριζαϊκής αριστεροσύνης, τι μοιρογνωμόνια των πρωθυπουργικών στροφών, τι ανατομίες μιας παρ’ ολίγον βενεζουελοποίησης, τι ηθικά πλεονεκτήματα στον πάγκο του χασάπη, τι έξοδος στις αγορές «με καλαθάκι αδειανό και την καρδιά θλιμμένη», από δω η Ευρώπη, από κει η Ευρώπη, πού είναι η Ελλάδα; Σενάρια και μαντεψιές, εδώ ολόκληρη Λάνα ντελ Ρέι και έκανε μαγιολίκια στον Τραμπ να βγάλουν υγρασία οι τοίχοι του Λευκού Οίκου, να μη ρίξουμε κι εμείς τα ρεβίθια να δούμε τι απεργάζεται το μυαλό του Πρωθυπουργού;

Υπάρχουν βέβαια και οι σοβαρές αναλύσεις, αλλά έρχονται ένα – δυο φωτογραφικά στιγμιότυπα, μια – δυο λεπτομέρειες στο φόντο και υποπτεύεσαι μήπως, τελικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Οτι, δηλαδή, ο Τσίπρας νιώθει πολύ «ουάου» που είναι Πρωθυπουργός. Το ύφος της ανηκέστου ευδαιμονίας στη συνάντησή του με τους U20 πρωταθλητές Ευρώπης στο μπάσκετ (και πανωφόρι τη φανέλα της Εθνικής), το αραλίκι στα φερφορζέ του Προεδρικού σαν γαμπρός που δέχεται τα συμπεθέρια σε πολυτελές αυθαίρετο, τα Παρτάγκας στο γραφείο έτσι για να υπάρχουν, το «εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, αλλιώς το περίμενα κι αλλιώς μου έκατσε», μάλλον την εξουσία της ματαιοδοξίας παρά τη ματαιοδοξία της εξουσίας εικονογραφούν. Να διευκρινίσουμε όμως κάτι. Αυτό δεν κάνει την κατάσταση λιγότερο επικίνδυνη. Ενα σχέδιο έχει αρχή, μέση και τέλος, κάτι που επιτρέπει στη άλλη πλευρά να αναπτύξει μηχανισμό άμυνας και αντιμετώπισης. Το «με πήρε η χαρά και μου ‘ρχεται να κάνω γιούργια στον ταβά με τα κουλούρια» είναι ανεξέλεγκτο.

Τελευταία Νέα