Φως, σκοτάδι και μαύρο χιούμορ σαν ξυράφι

Μετά το «Kiss me Kate» και το «West Side Story» ο Γιώργος Πέτρου και η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής ανεβάζουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το τρίτο τους έργο από το αμερικανικό μουσικό θέατρο, το μιούζικαλ «Sweeney Todd: Ο δαιμόνιος κουρέας της οδού Φλιτ», με την ηθοποιό Νάντια Κοντογεώργη και τον βαρύτονο Χάρη Ανδριανό στους κεντρικούς ρόλους. Πρόκειται για μια παραγωγή με 26μελή θίασο που αποτελείται από ηθοποιούς και λυρικούς τραγουδιστές, καθώς και 35μελές συμφωνικό σύνολο.

Το μιούζικαλ. Ανέβηκε το 1979 στο Μπρόντγουεϊ και το 1980 στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου και είναι βασισμένο στο ομότιτλο έργο του Κρίστοφερ Μποντ που κυκλοφόρησε το 1973. Το μιούζικαλ, σε μουσική και στίχους του Στίβεν Σοντχάιμ, πήρε βραβείο Τόνι στην κατηγορία Καλύτερο Μιούζικαλ και βραβείο Ολιβιέ για Καλύτερο Νέο Μιούζικαλ. Τους βασικούς ρόλους είχαν τότε ο Λεν Κάριου και η Αντζελα Λάνσμπερι. «Οπως ο ίδιος ο συνθέτης είπε, το “Sweeney Todd” είναι μια “ταινία για το θέατρο”. Ο στίχος στη λεπτομέρειά του έχει απόλυτη σημασία για την κατανόηση και την εξέλιξη της δραματουργίας» λέει ο Γιώργος Πέτρου που υπογράφει τη μουσική διεύθυνση, απόδοση και σκηνοθεσία. «Επρεπε λοιπόν να μεταφραστεί όλο το έργο στα ελληνικά. Κάτι το οποίο αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση και παρουσίασε μεγάλες δυσκολίες, εφόσον έπρεπε όχι μόνο να μείνουμε πιστοί στο νόημα και το πνεύμα των στίχων του Σοντχάιμ, αλλά να διατηρηθεί ακόμα και ο ήχος των φθόγγων, που είναι κι αυτός μέρος της μουσικής, αποφεύγοντας παράλληλα την εύκολη λύση της παράφρασης. Είναι ένα έργο σκοτεινό και φωτεινό μαζί. Ενα έργο στο οποίο η συνύπαρξη του τραγικού και του κωμικού γίνεται με τον πιο ευφυή τρόπο, ενώ οι έννοιες του μίσους και της εκδίκησης παίζουν κρυφτό με την πατρική αγάπη, τον έρωτα και το τυφλό πάθος. Για πολλούς, ένα έργο που μιλάει για την εμμονή. Για άλλους, μια πολιτική αλληγορία για την αιώνια πάλη των τάξεων».

Η ιστορία. «Ο φονικός κουρέας που σκότωνε τους πελάτες του με ξυράφι και κατόπιν τους προμήθευε στη συνεργό του κυρία Λόβετ, προκειμένου να γίνουν γέμιση για τις… πεντανόστιμες κρεατόπιτές της, διασκέδαζε ή και τρόμαζε γενιές ανθρώπων. Οσο μακάβριο κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο, είναι τελικά το μαύρο χιούμορ αυτό που επικρατεί. Γιατί σε όλο αυτό το “παιχνίδι” με τις κρεατόπιτες δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει κανείς στοιχεία καρτούν ή comicbook» σημειώνει ο Γιώργος Πέτρου. «Φυσικά, η ουσία της ιστορίας του Σουίνι δεν είναι οι κρεατόπιτες της κυρίας Λόβετ, αλλά το κίνητρο που έδωσε στον κουρέα της οδού Φλιτ ο συγγραφέας Κρίστοφερ Μποντ με το ομώνυμο θεατρικό του “μελόδραμα” του 1973, το οποίο αποτέλεσε και την αφορμή για τη δημιουργία του μιούζικαλ από τον Σοντχάιμ».

Η ταινία. Ο σκηνοθέτης Τιμ Μπάρτον ήθελε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη από το 1980 που το είχε δει ως φοιτητής στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου. Αρχικά επρόκειτο να το σκηνοθετήσει ο Σαμ Μέντες, τελικά ο Μπάρτον σκηνοθέτησε τον διαβολικό κουρέα της οδού Φλιτ, με τον Τζόνι Ντεπ και την Ελενα Μπόναμ Κάρτερ ως κυρία Λόβετ. Οι συμβουλές του Σοντχάιμ στάθηκαν καίριες για την ταινία, η οποία απέσπασε βραβεία όπως Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία ή μιούζικαλ), Χρυσή Σφαίρα α’ ανδρικού ρόλου (κωμωδία ή μιούζικαλ) –Τζόνι Ντεπ -, Οσκαρ καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης (art direction), ενώ οι δύο ηθοποιοί ήταν υποψήφιοι για Οσκαρ ανδρικού ρόλου και Χρυσή Σφαίρα γυναικείου ρόλου αντίστοιχα.

Η κυρία Λόβετ. «Η κυρία Λόβετ είναι μια πολύ διαβολική γυναίκα που φαίνεται χαριτωμένη και αστεία, μια απλή λαϊκή γυναίκα, που μόνο απλή και λαϊκή δεν είναι, αφού καταστρώνει ένα ολόκληρο σχέδιο συνεχών δολοφονιών, ούτως ώστε αυτό να χρησιμοποιηθεί υπέρ της επιχείρησής της» λέει η Νάντια Κοντογεώργη.