Η τέχνη αφηγείται «πονεμένες ιστορίες»

Κάθεται στα «θρανία» του Σαχτούρειου Γυμνασίου της Υδρας εδώ και 18 χρόνια και δεν λέει να αποφοιτήσει. Εχει καταφέρει να χωρέσει στις ίδιες αίθουσες νέους ή και καταξιωμένους έλληνες καλλιτέχνες με μεγάλα ονόματα της διεθνούς εικαστικής σκηνής. Στο προαύλιό του συναντά κανείς προσωπικότητες του διεθνούς τζετ σετ να απολαμβάνουν τη θέα προς το λιμάνι, μετά την επίσκεψή τους στην έκθεση. Το Hydra School Project –το ετήσιο εικαστικό ραντεβού που δίνει ανελλιπώς κάθε χρόνο ο Δημήτρης Αντωνίτσης –φέτος με το απολυτήριο στο χέρι και υπό τον τίτλο «Gestalt» (Σχήμα) φιλοξενεί 15 καλλιτέχνες και δηλώνει έτοιμο για το επόμενο βήμα του: «Την παντρειά!», όπως λέει ο εμπνευστής του.

Πριν όμως «παντρευτεί» η ετήσια έκθεση με τους χαρακτηριστικούς καταλόγους που παραπέμπουν σε μπλε μαθητικά τετράδια, φέτος στις πέντε αίθουσες του παλιού Γυμνασίου φιλοξενεί ισάριθμες «πονεμένες ιστορίες», όπως εξηγεί ο Δημήτρης Αντωνίτσης. «Το θέμα μας σχετίζεται με το πώς εμπειρίες και βιώματα εγγράφονται στους κώδικες συμπεριφοράς μας. Είναι μια βαριά και σκοτεινή έκθεση, διότι μετά το περυσινό “Βibelot” έπρεπε να σοβαρευτούμε…Αυτή η θεματική ενδείκνυται για outsider καλλιτέχνες, για όσους δηλαδή είναι αυτοδίδακτοι, έγκλειστοι σε φυλακή ή άσυλο ή έχουν κάποια μορφή αυτισμού», συνεχίζει ο διεθνής εικαστικός και μας ξεναγεί στις πρώην σχολικές αίθουσες.

ΤΑ ΕΡΓΑ. Εκεί μπορεί να δει κάποιος για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη δουλειά του αυτιστικού και κωφού Βάχακν Αρσλανιάν, ο οποίος έχοντας τη δυνατότητα να ακούει μόνο ορισμένες συχνότητες –ήχους από τουρμπίνες αεροπλάνων ή τζάμια που σπάνε –κρύβει τα σχέδιά του πίσω από αποδομημένα βιτρό. Τους ουρανούς (100 από τα 6.000 κομμάτια) που ζωγράφιζε με τέμπερες πίσω από χαρτονένια κουτιά δημητριακών εκτίοντας την ποινή του ο άλλοτε ισχυρός άνδρας της τέχνης, ο οποίος βρέθηκε πίσω από της φυλακής τα σίδερα για απάτη, Λόρενς Σάλαντερ. Την post glamour εικόνα της Αθήνας μέσα από τον φωτογραφικό φακό της Κατερίνας Κομιανού. Τα γλυπτά που «εγκυμονούν» του Τόμας Σούτε, πάνω στα κόκκινα πλακάκια του προαυλίου. Τα κεντητά σταυρουδάκια και τα εικονοστάσια των δεκαετιών ’60 και ’70 από τις φυλακές της Αίγινας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους κόμπους της Μπέρτα Φίσερ από χρωματιστό ακρυλικό γυαλί, τις απλίκες από αλουμίνιο και κουόρτζ που παραπέμπουν στο προστατευτικό (ή επικίνδυνο;) σπλαγχνικό λίπος του Δημήτρη Αντωνίτση, το προφητικό μπουκάλι του Μάρτιν Κίπενμπεργκ –έργο του 1983 που «μοιάζει να εντόπιζε το πρόβλημα με τον αλκοολισμό που αποτέλεσε κι αιτία θανάτου του καλλιτέχνη», τους πίνακες με τις απεικονίσεις των βουνών της Πελοποννήσου και τα γλυπτά με τις λουόμενες στις παραλίες της Υδρας του Ντάνιελ Σίλβερ, τους γδαρμένους καμβάδες της Ευγενίας Αποστόλου όπου όλος ο όγκος του χρώματος έχει συγκεντρωθεί στο κέντρο του έργου.