Αστέρια
σφαίρες σε αποτυχημένο
κοσμικό μπιλιάρδο
Δ. Γαβαλάς, Κοσμικά παιγνίδια
Το ερώτημα καίριο: ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι συριζαίοι του σκληρού πυρήνα, εν πλήρη συνειδήσει λειτουργούν «έκνομα, άνομα, ακαταλόγιστα, ακατανόητα»;
Υπάρχει η εύκολη απάντηση: δεν γνωρίζουν τη Δημόσια Διοίκηση, δεν είναι ικανοί μάνατζερ, δεν τους ενδιαφέρει το εθνικό συμφέρον, κόπτονται μόνο για την ιδεοληψία τους, μερικοί και για την «καρέκλα» τους.
Δεν νομίζω ότι μια τέτοια απλουστευτική γενίκευση (υπαρκτών καταστάσεων και προσωπικών στάσεων) συμβάλλει στην κατανόηση «μιας αντίρροπης πολιτικής» που φαίνεται να θέλει να εφαρμόσει, ασχέτως του ότι δεν τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα, η Κυβερνώσα. Το ζήτημα χρήζει διαφορετικής προσέγγισης.
Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, αισθανόταν κι αισθάνεται –παρά που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει εδώ και δυόμισι χρόνια την εξουσία –ότι είναι μία πολιτική και κοινωνική μειοψηφία [για τους συντηρητικούς «μία παραφωνία της Ιστορίας»].
Αυτή η αίσθηση του μετέωρου βήματος συνιστά τον πρώτο λόγο που εξηγεί εν μέρει την αδυναμία προγραμματισμού και συντονισμένης μεσομακροπρόθεσμης πολιτικής. Ο δεύτερος λόγος είναι μία ιδεολογική σύγκρουση ανάμεσα στις ξεπερασμένες θεωρητικές βάσεις του μαρξισμού και τις σημερινές τεχνολογικο-επιστημονικές εξελίξεις που ανατρέπουν κάθε σταθερό δεδομένο. Πολλοί, εξ αυτού του λόγου, βρίσκονται ιδεο-ηθικά «στον αέρα». Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο πολιτικός πολιτισμός του κλασικού συριζαίου δεν συμβαδίζει [δεν συμβιβάζεται;] με τις αστικές αξίες, τα νοήματα και τις παραδοχές του δυτικού προτύπου Δημοκρατίας, γεγονός που τον κάνει να νιώθει άβολα μέσα στο κοστούμι της διακυβέρνησης μιας καπιταλιστικής χώρας (στο πλαίσιο της οποίας κι εν γνώσει ψηφίστηκε), σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό imperium, στο οποίο συχνά – πυκνά οφείλει να υποβάλλει τα σέβη του. Ετσι, στο συμβολικό επίπεδο, η μη γραβατοποίηση επιχειρεί να δηλώσει –σ’ εαυτούς και αλλήλους –ότι κάνουμε τα ίδια, αλλά δεν είμαστε ίδιοι.
Η «νέα ή άλλη κοινωνία» την οποία πολλοί –πλην των μετεγγραφέντων λαμογιών του ΠΑΣΟΚ –είχαν οραματισθεί ούτε στην Ελλάδα μπορεί υπό αυτούς τους όρους να συγκροτηθεί ούτε βέβαια να εξαχθεί «ως μοντέλο», με συνέπεια να είναι υποχρεωμένοι να πράττουν αυτά που δεν πιστεύουν και να πιστεύουν αυτά που δεν μπορούν να πράξουν. Οι πολιτικοί κώδικες, με τις βαθιά ριζωμένες ιδεοληψίες, δεν τους επιτρέπουν να κυβερνήσουν αποτελεσματικά και τους δημιουργούν καθημερινά ερωτήματα ενοχής:
–Προδίδουμε τις βασικές μας τις αρχές;
–Συμβάλλουμε στη μετάβαση σε μία σοσιαλιστική κοινωνία;
–Ζούμε σ’ ένα παράλληλο Σύμπαν λόγω αναχρονισμού και μη εκσυγχρονισμού των ανα-λύσεών μας;
–Συλλειτουργούμε με τους «κακούς» στο όνομα του «καλού»;
–Είμαστε το άλλοθι του ευρωπαϊκού κατεστημένου, που μέσω ημών, καλλωπίζει την κοινωνία των ανισοτήτων και των αδικιών;
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ ωριμάζει.
Ηρθε η ώρα «να το πάρει αλλιώς» και ν’ αποδείξει ότι η Αριστερά ξέρει να χτίζει ένα ευνομούμενο Κράτος για όλους τους Ελληνες κι όχι μόνο να γκρεμίζει το «άνομο κράτος των άλλων».
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός