Δεν νομίζω πως υπάρχει. Αντίθετα, αυτό που χαρακτηρίζει τη στάση των Λακεδαιμονίων είναι ακριβώς ότι αποτέλεσαν εξαίρεση, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια μεγάλη εκστρατεία και να ενωθούν, υπό τη νέα δυναμική ηγεσία του Αλεξάνδρου. Νόμιζω, λοιπόν, πως κάτι τέτοιο μάλλον αναφέρεται στη ΔΗΣΥ –γι’ αυτό άλλωστε κι εγώ χρησιμοποίησα την φράση «Εγώ ο Λακεδαιμόνιος» επί τούτου στο κομμάτι στα «ΝΕΑ».
Συμβαίνει, πάντως, κάτι πολύ καλό, από τότε που φτιάχτηκε η Ωρα Αποφάσεων. Υπάρχει μια σειρά από εκφράσεις και ένα λεξιλόγιο που εμείς χρησιμοποιούμε, το οποίο το βλέπουμε έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα να ενσωματώνεται στη ρητορική άλλων κομμάτων, είτε του Ποταμιού είτε της ΔΗΣΥ. Η κυρίαρχη αντίθεση που επικρατεί στη χώρα, ας πούμε, μεταξύ των προοδευτικών και των αναχρονιστικών δυνάμεων. Μέχρι να τοποθετηθούμε, γινόταν λόγος για αντίθεση Αριστεράς και Δεξιάς ή παλιού και νέου. Ευχάριστο αυτό για την πολιτική κινητικότητα.
Δεν έχουμε πει οριστικό «όχι» στη ΔΗΣΥ. Είμαστε, όμως, άκρως επφυλακτικοί. Δεν έχουμε πειστεί για την προοδευτικότητα αυτού που εμφανίζεται ως ηγετική έκφραση της ΔΗΣΥ, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινοπραξία Γεννηματά – Παπανδρέου. Στην καθημερινότητα, και όχι στις διακηρύξεις μιας ομιλίας, βλέπουμε ότι σε όλα τα καθοριστικά σημεία των πολιτικών αναμετρήσεων, η ΔΗΣΥ μετατρέπεται σε κάτι που προσομοιάζει σε «light ΣΥΡΙΖΑ» ή «ΚΚΕ του Κέντρου». Εκπαίδευση, υγεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση: και στα τρία αυτά θέματα της επικαιρότητας, φαίνεται μια απόλυτα συντηρητική τοποθέτηση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές και της πρόσφατης περιόδου, μερικές εκ των οποίων διαμορφώθηκαν και στην Επιτροπή Διαλόγου με Το Ποτάμι.
Αν έκανα σήμερα πολιτική επικοινωνία day to day, θα ζάλιζα τους δημοσιογράφους για το τι συνέβη με τον ΟΑΣΘ. Επιβλήθηκε πολιτικά η πρώην ομάδα Τσοχατζόπουλου στη Θεσσαλονίκη, όπως αυτή εκφράζεται από τους συνδικαλιστές του δήμου –συν τον περιβόητο δήμαρχο Συκεών Σίμο Δανιηλίδη. Η «γραμμή» υπερέβη την προοδευτική κοινή λογική, αλλά και τον Βενιζέλο.
Ο Βενιζέλος είναι ο κορυφαίος πολιτικός της γενιάς μας, από όλο το πολιτικό τόξο. Τιμώ αφάνταστα ότι προτίμησε να ρίξει το βάρος στη διακυβέρνηση και στη διάσωση της χώρας από το να προστατεύσει το πολιτικό του κεφάλαιο και την παράταξή του. Η στάση του ήταν εθνική, γι’ αυτό θα ήταν καλό οι φίλοι του και το περιβάλλον του να τον προφυλάξουν.
Παράλληλα, όλος ο κόσμος περιμένει την Επιτροπή Αλιβιζάτου. Αντ’ αυτής, έρχεται ακόμα ένα όργανο, ομοσπονδιακό, των κομμάτων της ΔΗΣΥ, από το οποίο αποκλείονται όσοι έχουν αντίθετη γνώμη, είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Ομως, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να ετεροκαθορίζομαι. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς.
Στηρίζω την ενοποίηση του χώρου με μια προϋπόθεση –να μη μιλάμε για μια τεχνητή ενοποίηση, αλλά ουσιαστική. Ας δούμε τα πράγματα πέρα από την αφήγηση της ενότητας. Τον Μάιο και τον Ιούνιο, χωρίς τη χρήση των παραδοσιακών Μέσων, η Ωρα επικοινώνησε με τους πολίτες μέσω livestream, με μεγάλη ανταπόκριση, ενώ τη συζήτηση της Αννας Διαμαντοπούλου και του Μιχάλη Μπλέτσα παρακολούθησαν 48.000 άνθρωποι. Αυτό δεν είναι καινοτόμο; Προσπαθούμε να συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που κομίζουν κάτι νέο στην πολιτική.
Οχι, η Ωρα δεν απαρτίζεται μόνο από πρώην πασόκους. Ας κοιτάξουμε τα βαρετά, αλλά απαραίτητα νούμερα. Από τις κινήσεις που κινούνται στη δημοκρατική παράταξη, η δική μας έχει 3.500 ονόματα με διευθύνσεις, επαγγέλματα και στοιχεία επικοινωνίας. Από αυτούς, πάνω από τους μισούς αποκτούν οργανωμένη μορφή, με πυρήνες ανά νομό. Η αρχική μας, δε, Συντονιστική Επιτροπή, απαρτίζεται από 150 μέλη. Μόλις 15 προέρχονται από προηγούμενη οργανωτική ένταξη σε κόμμα και 9 από το ΠΑΣΟΚ! Πώς εμείς καθορίζουμε και όλους τους υπόλοιπους;
Ενα εκστρατευτικό κόμμα έχει τρία κύματα. Πρώτο είναι η απόπειρα απόβασης –τα κανόνια που την κάνουν, αποδεκατίζονται. Αυτό κάναμε την άνοιξη. Δεχτήκαμε μεγάλη επίθεση, κυρίως από τη ΝΔ. Παράλληλα, είχαμε ένα εσωτερικό θέμα. Ενα μικρό τμήμα του σχήματος άρχισε να ταυτίζει αποκλειστικά τον εαυτό του με το καινούριο και να αποτρέπει τη συνεργασία με άλλα πολιτικά στελέχη που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά –είχε προσωπική πολιτική στρατηγική, ανεξαρτήτως των υπολοίπων και της συγκυρίας. Μετά από λίγο καιρό κατάλαβε πως δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μας και αποκόπηκε. Ταυτόχρονα, για μας άρχισε το δεύτερο κύμα της εκστρατείας: σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε τις βάσεις για μια επιτυχή απόβαση. Γι’ αυτόν τον λόγο θέσαμε συγκεκριμένη ημερομηνία για να σταματήσει η όποια διαπραγμάτευση γίνεται με τον Νίκο Αλιβιζάτο και Το Ποτάμι. Η Πανελλαδική μας Σύσκεψη θα γίνει στις 2 Σεπτεμβρίου –εκείνο το βράδυ θα πούμε πως καταλήγουμε σε μια πορεία. Από εκεί και πέρα, ο καθένας αποφασίζει την πορεία του.
