Οταν οι U2 κυκλοφόρησαν το «The Joshua Tree» το 1987, η Αμερική του Ρόναλντ Ρίγκαν που είχε εμπνεύσει το άλμπουμ ήταν μια διχασμένη, θυμωμένη χώρα. Τριάντα χρόνια μετά, η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ κάνει εκείνη του Ρίγκαν να μοιάζει με παραμυθένια ουτοπία, γεμάτη ουράνια τόξα και μονόκερους και το «The Joshua Tree» επιστρέφει επίκαιρο όσο και τότε.
Πέρυσι συμπλήρωσαν 40 χρόνια κοινής δημιουργικής πορείας, αλλά οι U2 μέχρι τώρα δεν έχουν «πουλήσει» νοσταλγία. Η ιδέα της περιοδείας για τα 30 χρόνια του «The Joshua Tree» γεννήθηκε όταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις αμερικανικές εκλογές και τραγούδια όπως τα «Bullet the blue sky», «Exit», «In God’s country» έμοιαζαν να αποκτούν νέο νόημα. Πριν από το «Exit» στην οθόνη προβάλλονται αποσπάσματα από ένα επεισόδιο της καουμπόικης σειράς «Trackdown» από τη δεκαετία του ’50, όπου ένας απατεώνας με το όνομα Ουόλτερ… Τραμπ καταφθάνει σε μια μικρή πόλη και επιχειρεί να πείσει τους κατοίκους της να χτίσουν ένα τείχος για την προστασία τους!
Το περασμένο Σάββατο, στο Croke Park του Δουβλίνου, τα μεγάφωνα έπαιζαν το «Boys are back in town» των Thin Lizzy και πάνω από 90.000 άτομα ετοιμάζονταν να υποδεχθούν τα «αγόρια» τους. Ιρλανδοί όλων των ηλικιών αλλά και πολλοί ξένοι που ήθελαν να ζήσουν την εμπειρία μιας «εντός έδρας» συναυλίας των U2.
Ακολούθησε το «The Killing Moon» των Echo and the Bunnymen και ο ντράμερ Λάρι Μάλεν τζούνιορ εμφανίστηκε μόνος στη σκηνή και πήρε τη θέση του στα ντραμς. Με αναμμένα φώτα και σβηστή οθόνη άρχισε να παίζει τον χαρακτηριστικό ρυθμό του «Sunday Bloody Sunday» και ένας ένας ήρθαν κοντά του ο κιθαρίστας The Edge, ο Μπόνο και ο μπασίστας Ανταμ Κλέιτον. «New Year’s Day», «Bad» και «Pride», τα τραγούδια που έκαναν τους U2 γνωστούς στις αρχές της δεκαετίας του ’80, θύμισαν την πορεία μέχρι το «The Joshua Tree». Στο τέλος του «Pride» η εντυπωσιακή οθόνη υπερυψηλής ανάλυσης 8K άναψε και ένα τεράστιο Joshua Tree, το δέντρο-κάκτος που ευδοκιμεί αποκλειστικά στις ερήμους των νοτιοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ, σκέπασε το κοινό και το συγκρότημα.
ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ. Τα φιλμάκια που γύρισε πρόσφατα ο φωτογράφος και σκηνοθέτης Αντον Κόρμπιν, στενός συνεργάτης των U2 όλα αυτά τα χρόνια, «ντύνουν» τα τραγούδια του άλμπουμ: ένας δρόμος χωρίς τέλος στο «Where the streets have no name», το Εθνικό Πάρκο Joshua Tree στο «I still haven’t found what I’m looking for», η πορεία του ήλιου πάνω από ένα βραχώδες τοπίο στο «With or without you». Κάποια στιγμή τέσσερα αεροπλάνα πετούν πάνω από το γήπεδο και «ζωγραφίζουν» στον ουρανό την ιρλανδική σημαία.
Η πρώτη πλευρά του δίσκου ολοκληρώνεται με τα «Bullet the blue sky» και «Red Hill Mining Town» –το τελευταίο, με θέμα τη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων επί Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν είχε ακουστεί ποτέ σε συναυλία πριν από αυτή την περιοδεία. Ακολουθεί η δεύτερη πλευρά με τα «In God’s country», «Trip through your wires», «One Tree Hill», «Exit» –το αναμφισβήτητο highlight των συναυλιών, με τον Μπόνο να υιοθετεί την περσόνα του Shadow Man και να τραγουδά για έναν serial killer εμπνευσμένο από βιβλία των Νόρμαν Μέιλερ και Τρούμαν Καπότε –και «Mothers of the disappeared».
Η τρίτη πράξη αποτελείται από προσεκτικά επιλεγμένα σουξέ των τριών δεκαετιών που ακολούθησαν και η συναυλία κλείνει με ένα καινούργιο τραγούδι, το «The little things that give you away» από το επερχόμενο άλμπουμ «Songs of Experience». Ποιοι U2 τελικά είναι καλύτεροι, οι «παλιοί» ή οι «νέοι»; Πάντα καλό θέμα για συζήτηση, που δεν εξαντλείται ποτέ και συνοδεύει ιδανικά μαύρες και κόκκινες μπίρες στις παμπ του Temple Bar μετά το τέλος της συναυλίας.