Σήμερα ολοκληρώνεται η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, αν και η στήλη μαντεύει πως το βασικό ερώτημα θα μείνει αναπάντητο: Τι κόμμα είναι και τι σχέση έχει με το κυβερνητικό έργο (όταν για παράδειγμα ο υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχεδόν καμία συνεργασία με το υπουργείο Εξωτερικών…). Το ερώτημα δεν έχει να κάνει με το πόσοι και πώς απορροφήθηκαν από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου προφανώς. Αλλά με το ποια είναι δομικά η σχέση του κυβερνώντος κόμματος με μια κυβέρνηση που αποτελείται και από άλλους εταίρους, έχει ως κορμό της όμως τους συριζαίους. Για παράδειγμα, αν το κόμμα αποτελεί τη φωνή της συνείδησης του κυβερνητικού έργου, έχει ενδιαφέρον να δούμε αν οι δύο πόλοι είναι σε συγχρονισμό. Την περίοδο της διαπραγμάτευσης, υπήρχε γκρίνια για το γεγονός πως οι κομματικοί δεν ενημερώνονταν. Οι κυβερνώντες, πάλι, είχαν τα δίκια τους αφού μια διαπραγμάτευση μονίμως σε κίνηση είναι δύσκολο να επικαιροποιηθεί.
Παλιότερα το σοφό ΠΑΣΟΚ είχε διατηρήσει την αυτοτέλειά του από το Μαξίμου, αλλά ταυτόχρονα ήλεγχε τις κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη δυναμική αντιπολίτευση των κυβερνώντων τους. Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ είχε τεράστια κοινωνική βάση. Αντλούσε νομιμοποίηση από μια τεράστια δεξαμενή κοινωνικών οργανώσεων, στις οποίες παρενέβαινε ηγεμονικά. Το να ήσουν ΠΑΣΟΚ ήταν ιδιότητα. Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια.
Σήμερα, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει εν υπνώσει. Λογικό. Η ακύρωση πολλών προσδοκιών μετέθεσε όλη την ευθύνη στους κυβερνώντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012, δηλαδή ένα κόμμα διαμαρτυρίας αλλά και σχεδόν δυαδικής εξουσίας σε πολλές γειτονιές και περιοχές, δεν υπάρχει τώρα. Η ανάθεση των προβλημάτων υπερίσχυσε. Ολοι αναθέτουν και περιμένουν από την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας τεχνικής διακυβέρνησης. Προσφάτως δε επικυρώθηκε πως λογίζεται ως εχθρική δύναμη για τα κινήματα του δρόμου. Κι όμως, μεγάλο μέρος του κόμματος της Κουμουνδούρου έχει περάσει πέτρινα χρόνια όπου δεν είχε καμία δυναμική.
Ενα επίσης υπολογίσιμο στελεχικό δυναμικό έχει θητεία στην αντιδικτατορική πάλη και ένα μικρότερο στα χρόνια της ΕΔΑ. Αντιμετώπισαν πολύ δυσκολότερα πράγματα. Κι όμως. Η περίπου δυόμισι χρόνων διακυβέρνηση με όλα όσα έχουμε ζήσει φάνηκε πως ήταν πιο καθοριστική για την ακινησία ή αμηχανία της Κουμουνδούρου. Η ύπαρξη όμως ενός συγκροτημένου και μαζικού κόμματος θα μπορούσε δυνητικά να ελέγξει τις κυβερνητικές διολισθήσεις σε καθεστωτισμούς και πελατειακές λογικές. Να περιφρουρήσει το όποιο ηθικό πλεονέκτημα. Μια μαζική Κουμουνδούρου θα ακουγόταν και στο Μαξίμου.
Τελευταία Νέα