Στις αρχές του καλοκαιριού, κάποιος χρήστης των σόσιαλ μίντια, διαβόητος πλέον ως «ο δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη», είχε κάνει μια ανάρτηση – μανιφέστο του body shaming εναντίον των παχουλοστρουμπουλών που κυκλοφορούν στις παραλίες με ένα τοσοδούλι μίνι, διάφανο και ροζ μπικίνι. Και συστρατεύθηκε το Διαδίκτυο στα μετερίζια της πολιτικής ορθότητας και άστραψαν και βρόντηξαν οι λεπτόξανθες τηλεπαρουσιάστριες, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα του περιττού κιλού στο μαγιό μπραζίλιαν. Πολύ ωραία και σωστά όλα αυτά και μπράβο μας που εμείς τους σεξιστές τούς έχουμε για κολατσιό. Μόνο που, όπως τα δίχρονα δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους όταν τον βλέπουν στον καθρέφτη, έτσι κι εμείς στο παραλήρημα του δικηγόρου δεν αναγνωρίσαμε στοιχεία από την κρίση αριστοκρατίλας που ούτως ή άλλως μας διακατέχει, αλλά το καλοκαίρι βρίσκεται σε έξαρση, κάτι σαν τις μυκητιάσεις και τις ουρολοιμώξεις.

Μωρέ, πού είναι κρυμμένοι τους χειμώνες όλοι αυτοί οι Ρότσιλντ και οι Ντε Βογκ και ξεμπουκάρουν ομαδικά κάθε καλοκαίρι; Πού ξεχειμωνιάζουν οι αισθητικοί κληρονόμοι της Τζάκι Κένεντι και οι πρωτοξαδέλφες της Κοκό Σανέλ που ασφυκτιούν στις κατωτάτου –κατά τη γνώμη τους –επιπέδου ελληνικές παραλίες; «Εσείς τα Μουράνο πού τα μάθατε;», που έλεγε και μια παλιά επιθεώρηση της Ελεύθερης Σκηνής. Λυσσομανάνε στο Διαδίκτυο, γράφονται κατεβατά σε ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο, παρλάρουν ώρες στα ερτζιανά για όλα αυτά τα αποτρόπαια που συμβαίνουν παρά θίν’ ελληνικής αλός. «Να ποινικοποιηθούν οι ρακέτες στην παραλία και να συλλαμβάνονται επιτόπου όσοι τολμούν να επιδίδονται στο σπορ». «Πού είσαι, Ηρώδη, να πάρεις παραμάζωμα τα παιδιά που –άκουσον, άκουσον –κάνουν φασαρία όταν παίζουν στη θάλασσα». «Μα κεφτεδάκια; Ηρθε η άλλη στην παραλία με τάπερ με κεφτεδάκια; OMG!». Ενοχλούνται από αυτούς που βγάζουν σέλφι, δυσφορούν με αυτούς που καπνίζουν, αγανακτούν με όσους τους ξεφεύγει η ένταση της μουσικής από τα ακουστικά του κινητού, υποτροπιάζουν με τη μυρωδιά του αντηλιακού, ξερνάνε όταν βλέπουν κάγκουρες με βερμούδες και παθαίνουν πολιτισμικό σοκ επειδή η διπλανή φοράει στα μαλλιά κλάμερ με πλαστικό ιβίσκο. Οτι δηλαδή τι; Θεωρούν ότι η χώρα στην οποία ζουν δέκα μήνες τον χρόνο θα μετατραπεί, με κάποιο μαγικό τρόπο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο σε ταινία του Μπέργκμαν και τα παιδάκια θα κοιτάνε αμίλητα τη θάλασσα όπως στο «Φάνι και Αλέξανδρος»;

Ψυχραιμία, παιδιά. Αφήστε τον κοσμάκη να απολαύσει τις διακοπές του που τα τελευταία χρόνια ένας θεός ξέρει τι οικονομικές ακροβασίες κάνει για να τις εξοικονομήσει. Αν βγαίνει τσίμα τσίμα, και κεφτεδάκια θα τηγανίσει στο κουζινάκι του ενοικιαζόμενου για να τα πάρει μαζί του στην παραλία, και τον φραπέ θα φέρει έτοιμο για να γλιτώσει το τρίευρω. Και αν η άλλη περιμένει έναν χρόνο ολόκληρο αυτήν τη ρημαδοβδομάδα των διακοπών, όχι πλαστικό ιβίσκο, αλλά και τη φρουτιέρα ολόκληρη ας βάλει στο κεφάλι της. Διότι και εσένα που στραβομουτσουνιάζεις δεν σε κόβω να σου τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια. Αν σου έτρεχαν, δεν θα αντάμωνες στις παραλίες με πλαστικούς ιβίσκους.

Οσοι πάλι δεν αντέχουν, ας κάνουν ό,τι κάναμε κι εμείς στα νιάτα μας. Ανηφορίζαμε και κατηφορίζαμε κατσάβραχα για να φτάσουμε σε απομονωμένες παραλίες και να ξεβρακωθούμε με την ησυχία μας χωρίς παιδάκια και ρακέτες. Αλλιώς, ας δείξουν περισσότερη κατανόηση στους συλλουομένους κι ας θυμηθούν τους στίχους του Σαββόπουλου. Καλό στην ψυχή τους θα κάνουν: «Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ / μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό / Ολα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ’ αγαπάω ο φτωχός / δώσ’ μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός».