Μια δρασκελιά ο μύθος από την πραγματικότητα. Μια κουρτίνα που την τραβάς και βρίσκεσαι ενώπιον της φρεναπάτης σου. Αυτήν που έχεις σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια στις ανέμελες στιγμές σου, όταν αγνάντευες το νησί της Εξουσίας και ονειρευόσουν να το κατακτήσεις. Δεν έβλεπες εμπόδια, μόνο απλωμένα χέρια πρόθυμα να σε βοηθήσουν, να τραβήξουν το κουπί της μεγάλης περιπέτειας.
Η Κίρκη παραμόνευε. Εξωστρεφής, επικοινωνιακή, σύγχρονη. Πολλοί την έβλεπαν, λίγοι αντιλαμβάνονταν τον μύθο της. Τα φανταχτερά της πουκάμισα, οι μοτοσικλέτες, η περπατησιά της με ψηλά το κεφάλι, τόσο ώστε να αδυνατεί να κοιτάξει τα βήματα των άλλων.
Με λόγο που σαγήνευε τα πλήθη, με επιστημονικούς όρους ανακατεμένους με την τέλεια αγγλική προφορά, τα χειραγωγούσε. Τα έπειθε πως κατέχει τη μοναδική αλήθεια που μόνο αυτή μπορούσε να απελευθερώσει σαν μία υπέρτατη δύναμη που θα εξουδετέρωνε το κακό.
Τα δίχτυα της ήταν γεμάτα αφελείς που τους είχε μεταμορφώσει σε χοίρους. Ανάμεσά τους ξεχώριζε και ένας που του επέτρεψε να διατηρήσει την ανθρώπινη μορφή του. Ισως γιατί πίστεψε πως ήταν ο Οδυσσέας. Το λάθος της. Το λάθος του.
Ενα ζεύγος οιστρήλατων προσπάθησε να στήσει ξανά τον μύθο του Ομήρου. Εζησαν τον έρωτά τους, τα πάθη τους ίδρωσαν τους τοίχους, τα σχέδιά τους κατέκτησαν τον κόσμο.
Κι όταν τελείωσε η επίδραση του επιβραδυντικού υλικού της αντίληψης, όλα έγιναν ξεκάθαρα.
Στην αμφιλύκη της καταστροφής ο αλάστωρ τους τιμώρησε τραβώντας τις μάσκες τους.
Κανένας Οδυσσέας, καμία Κίρκη. Οιηματίες δεύτερης διαλογής. Αδειοι τενεκέδες που έκαναν μεγάλο θόρυβο, αφήνοντας στη μοίρα τους όσους με δική τους ευθύνη μεταμορφώθηκαν σε γουρούνια.
Αωροι ηγέτες που χαίρονται γιατί τους λένε ψεύτες και όχι κλέφτες. Αυτός που κλέβει την ψήφο με ψέματα πώς πρέπει να αποκαλείται; Ψεύτης ή κλέφτης; Μάλλον «άνθρωπος με αυταπάτες». Τυχεροί που δεν ζει ο Ομηρος για να τους μνημονεύουν στους αιώνες.
