Δεν έχει πλέον τόση σημασία ποιος φταίει και πόσο για την έως και αποσυνθετική παθογένεια που επιδεινώνεται για τη χώρα. Σημασία έχει η απούσα προοπτική. Με παρούσα μόνο την αδυναμία ενδοελληνικής συνεννοήσεως, ακόμη και για τα στοιχειώδη! Οπόταν: Διάγομεν περίοδο οιονεί εμφυλίου! Χωρίς συρράξεις μεν. Με αποσαθρωτικές συνέπειες δε. Ακόμη και για τις αυτονόητες θεσμικές προϋποθέσεις και διαδικασίες. Τις οποίες όλοι τις βλέπουν να βρίσκονται δυνητικώς «εν κινδύνω». Καθένας από τη δική του παραταξιακή οπισθοβουλία. Το πρόβλημα είναι ότι: Ακόμη και αν οι νυν (και πανταχόθεν βαλλόμενοι) θεσμικοί διαχειριστές απέλθουν, οι επόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες καταστάσεις. Και κυρίως με τις ίδιες νοοτροπίες. Ως αποτέλεσμα διχαστικών συνδρόμων, από τα οποία θ’ αναπαραχθούν ρεβανσιστικές υποτροπές τους. Δυστυχώς. Οπόταν και αν δεν υπάρξουν γενναιόφρονες αυτοσκοπικές τομές, που να οδηγήσουν σε ουσιαστικές υπερβάσεις, απλώς θα συνεχίζεται η μοιραία εθνική περιδίνηση. Στο βάναυσο γαϊτανάκι της έωλης εσωστρέφειας. Οδηγώντας από το κακό στο χειρότερο. Ακόμη και αν οι προθέσεις των μεν, ή των δε, είναι (κατά τεκμήριον) αγαθές. Κάτι που δεν είναι όμως αρκετό. Χρειάζονται αποφασιστικότερες προσπελάσεις. Με καίριο δείκτη την πλατωνική σύσταση, ότι: «Το νικάν αυτός αυτόν, πασών των νικών πρώτη τε και αρίστη». Εν αντιθέσει προς «το ηττάσθαι αυτός υφ’ εαυτού». Που είναι «πάντων κάκιον, άμα και χείριστον». Οπως στα καθ’ ημάς καλή (δηλαδή κακή) ώρα. Αυτά καταγράφονται, όχι τυχαία, σε μέρες επετειακών επισημάνσεων για την παλινόρθωση της δημοκρατίας. Για την οποία επλεόνασαν μηρυκασμοί αναπαλαιουμένων συνθημάτων κι εκδηλώσεις (περιστασιακώς) φορτισμένων συναισθημάτων. Με την ψευδαίσθηση ότι: Δεν κινδυνεύει πλέον η δημοκρατία μας. Εφόσον η εδραίωσή της είναι δεδομένη. Κι επομένως το προσδόκιμό της διασφαλισμένο.

Αμ δε! Διότι: Οσο η καθημερινότητα των πολιτών αποβαίνει δεινότερη (και βαναυσότερη) και όσο οι θεσμοί αντί ν’ ανατείνουν, διαβρώνονται και φθίνουν, τόσο ακριβώς οπλίζεται και η ελλοχεύουσα κακοβουλία εις βάρος της. Οταν μάλιστα το διαβόητο «αβγό του φιδιού» έχει διαρραγεί. Και τα επικίνδυνα παράγωγα του αποστήματος, εκχέονται ήδη και απειλητικά διαχέονται μέσα από τους αδύναμους πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Προάγοντας επιθετικές διεργασίες ολικής επαναφοράς φασιστικών νοοτροπιών και ομοιοτύπων τάσεων. Θεωρώντας ότι ακριβώς η χρεοκοπική κατολίσθηση, δικαιώνει τους νοσταλγούς του «ευτυχούς εθνικού γύψου».

Η ρήση του Περικλή «μάλλον πεφόβημαι τας οικείας ημών αμαρτίας, ή τας των εναντίον διανοίας», ισχύει όσο ποτέ πριν. Διότι δυστυχώς υπάρχουν αυτή τη στιγμή και «οι άλλοι». Που συνιστούν το έτερο (κι έξωθεν) σκέλος της εθνικής περιπέτειας. Κι αυτοί αποβαίνουν τόσο επικίνδυνοι, όσο ακριβώς «αι οικείαι ημών αμαρτίαι» συσσωρεύονται. Οπόταν: Η ευθύνη δεν είναι μονοσήμαντη. Και δεν συνάπτεται μόνο προς τους μεν. Αφορά και τους δε. Που αύριο θα διαδεχθούν (ενδεχομένως) τους πρώτους. Και ούτε οι μεν, ούτε οι δε περισσεύουν για τη χώρα.

Τελευταία Νέα