Μάλλον δεν θα στήσει ένα τεράστιο ρολόι στην Πλατεία Συντάγματος που θα μετράει τον χρόνο αντίστροφα. Αλλά και χωρίς αυτό, είναι σαφές τι δεν θα κουραστεί να επαναλαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας τους επόμενους δώδεκα μήνες μέχρι τελικής εμπεδώσεως από τους παραστρατημένους ψηφοφόρους του: ότι τον Αύγουστο του 2018 η χώρα θα βγει από τα Μνημόνια.
Ο Πρωθυπουργός έχει λόγους να πιστεύει ότι θα τους πείσει. Στην ίδια κανονικότητα της μετα-αλήθειας έλεγε κάποτε ότι η χώρα ζει ανθρωπιστική κρίση, στην ίδια ακριβώς λέει σήμερα ότι βλέπει μόνο χαμογελαστά πρόσωπα στον δρόμο. Και μπορεί να μην πίστεψε ποτέ τίποτε από τα δυο, πιστεύει όμως στην επικοινωνιακή του δεινότητα. Σε εκείνη την πειθώ που υποτίθεται ότι μπορεί να κάνει την αυτοεξόριστη εκλογική του πελατεία να αφομοιώσει ως φυσιολογικές αναποδιές της ζωής την ομολογημένη πρωθυπουργική αυταπάτη, τα ομολογημένα λάθη, την εξίσου ομολογημένη άγνοια για το βάρος των ευθυνών, ακόμη και την έμμεση παραδοχή ότι είπε ψέματα, και να επαναπατριστεί.
Σε ένα δικομματικό σύστημα, ακόμη και στη λανθάνουσα κατάσταση που βρέθηκε το εγχώριο μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όταν το αφήγημα του ενός ενισχύεται αυτομάτως αποδυναμώνεται το αφήγημα του άλλου. Είναι κάτι που φάνηκε από την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο σχόλιό του για τη συνέντευξη Τσίπρα στον Alpha, να αντικαταστήσει το αίτημα για εκλογές με τη σαφώς πιο λάιτ διατύπωση περί ανάγκης αλλαγής της πολιτικής ηγεσίας.
Αν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, η μικρή αυτή λεπτομέρεια λέει ότι η ατζέντα αρχίζει να διαμορφώνεται ξανά από την κυβέρνηση. Και διαμορφώνεται και σε πεδία πέρα από αυτό της οικονομίας, για την κατάσταση της οποίας το κυβερνών κόμμα μπορεί να λέει ότι φέρει τη μικρότερη ευθύνη και να γίνεται πιστευτό σε όρια που ξεπερνούν τον πυρήνα των οπαδών του. Για κάθε καβγά, ας πούμε, που θα καταγγέλλει η ΝΔ στα Εξάρχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντά ότι ρουθούνι στο Σύνταγμα έχει να ανοίξει από την εποχή της επάρατης συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.
Ελάχιστη σημασία έχει εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται την κοινωνική ειρήνη επειδή δεν έχει λόγο πια να κάνει τον κοινωνικό πόλεμο που είχε κηρύξει όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Σημασία έχει ότι Αλέξης Τσίπρας ποντάρει στο ψαλίδισμα της δημοψηφισματικής διαφοράς και μια νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε δυο χρόνια που θα φαίνεται σαν ήττα. Μια νίκη που θα κάνει τον ίδιο, τον πρώτο μνημονιακό Πρωθυπουργό που θα έχει ολοκληρώσει την τετραετία, να δείχνει όχι μόνο ζωντανός αλλά και ακμαίος, ενώ την ίδια ώρα ο αντίπαλός του θα μοιάζει με νεκρό.
Ο χρόνος πράγματι μετράει αντίστροφα. Οχι για τη μετα-αλήθεια της εξόδου από το Μνημόνιο. Αλλά για μια εναλλακτική και ένα αίτημα που εκτός από αξιόπιστα θα δείχνουν και ελκυστικά.
Τελευταία Νέα