Η έμμονη ιδέα και το ακαταμάχητο πάθος του ανθρώπου ήταν και είναι να αποδείξει στη φύση πως αυτός κυριαρχεί και πως τούτος διαφεντεύει τα πάντα επί γης, θάλασσας κι αέρα.
Καμώνεται ο άνθρωπος τον Θεό, τον παντοδύναμο, τον πανταχού παρόντα, μέχρι να τον βρει μια χιονοθύελλα στα βουνά μονάχο, ένα μπουρίνι καταμεσής του πελάγου, ένας σεισμός ή μια καταιγίδα ώρα μεσάνυχτα σε πόλη αδειανή, για να νιώσει τη μικρότητά του και τη ματαιότητα των πράξεών του, που τον οδήγησαν αναπόδραστα σε μοιραίο ατύχημα!
Γιατί, όπως λέει ο ποιητής, οι πράξεις των ανθρώπων είναι, όπως και οι ίδιοι, εκτεθειμένες σε ατυχήματα.
Ατυχής η σκέψη και ακόμη ατυχέστερη η πράξη του αθλητή – κολυμβητή, με τη μεγαλύτερη ιδιωτική συλλογή χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων στον κόσμο, Μάικλ Φελπς.
Κολυμβητής, ο Αμερικανός Φελπς οδηγήθηκε (το δίχως άλλο από τους χορηγούς του) στο να αναμετρηθεί στην ταχύτητα με έναν λευκό καρχαρία!
Ο ματαιόδοξος ολυμπιονίκης, πιστεύοντας ότι το χνάρι του σ’ αυτή τη γη ομοιάζει με το αποτύπωμα Θεού και εξοικειωμένος στο να πραγματοποιεί σε πιθανό το απίθανο, αποδέχτηκε την πρόκληση. Και γελοιοποιήθηκε!
Και ο Μάικλ Φελπς καταδύθηκε από τον υψηλό βατήρα των επιτυχιών του στον βυθό της ματαιοδοξίας του!
Είναι συμφυείς σε κάποιους ανθρώπους –αθλητές –που πάτησαν (όχι μία αλλά δεκάδες φορές) στα ψηλά βάθρα η δόξα, η φιλαργυρία και η ανοησία.
Και ο αμερικανός κολυμβητής, ο αποκαλούμενος και «Σφαίρα της Βαλτιμόρης», τούτη τη φορά ξαστόχησε!
Εξευτέλισε την επιτυχή σταδιοδρομία του στους υγρούς στίβους πιστεύοντας ο αφελής ότι θα ξεπερνούσε τον απόλυτο κυρίαρχο των θαλασσών, τον λευκό καρχαρία…
Και το ακόμη εξευτελιστικότερο: ο λευκός καρχαρίας με τον οποίο μέτρησε τις ικανότητές του ο επηρμένος αθλητής ήταν ρεπλίκα, καραγκιοζιλίκι σαν να λέμε, ένα μηχανικό κατασκεύασμα σαν εκείνο που είχε καταβροχθίσει τον Ρόμπετ Σόου στα «Σαγόνια του καρχαρία» του Σπίλμπεργκ!
Κι ο θρυλικός σπρίντερ Τζέσι Οουενς είχε μονομαχήσει με ένα άλογο, όμως εκείνος πάμπτωχος και στιγματισμένος από το χρώμα του στην Αμερική του ’50 αναζητούσε με κάθε τρόπο τα προς το ζην. Ο Φελπς δεν νομίζουμε να έχει πρόβλημα βιοποριστικό.
Το να μετατρέψεις την πετυχημένη πρωταγωνιστική παρουσία σου στο θέατρο της ζωής σου σε ένα γρήγορο, αγχωμένο πέρασμα παλιάτσου σε τσίρκο είναι πολύ εύκολο, αρκεί να πιστέψεις ότι έγινες Θεός· και ο Φελπς αυτό πίστεψε.
Κι όσο η υγρασία του χρόνου ξεθωριάζει την εικόνα τόσο πιο καθαρά θα φαίνονται οι ανόητες πράξεις που θα σβήνουν την παλιά αίγλη.
Και ο άνθρωπος –μην το λησμονούμε –είναι αυτός που κατασκεύασε όλους τους θεούς και αυτός είναι που τους αποκαθήλωσε από το εικονοστάσι του όταν τους «έπιασε» να μην τον εξυπηρετούν ή να αυτοεξευτελίζονται…
Και ο Φελπς έπαψε πια να εξυπηρετεί τη θεωρία του Υπερανθρώπου αυτοεξευτελιζόμενος!
Τελευταία Νέα