Γάλατα

Ως είδηση προκύπτει όλο και πιο συχνά. Κάποια γυναίκα βουλευτής, από την Πορτογαλία μέχρι την Αυστραλία, που θηλάζει το μωρό της κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης ή ομιλίας της. Η αναπαραγωγή του ενσταντανέ, δε, γίνεται με υποφώσκουσα τάση συμβολοποίησης ή ηρωοποίησης της μητέρας – βουλευτού. Ο ακτιβισμός της αρχετυπικά αφοσιωμένης μάνας. (Λες κι αν καθυστερούσε λίγο την ομιλία της ώστε να μη θηλάσει το παιδί της μπροστά στις κάμερες θα ήταν κακή μητέρα ή κακή πολιτικός). Εδώ και επτά χρόνια εξάλλου πραγματοποιείται και στην Ελλάδα Πανελλήνιος Δημόσιος Ταυτόχρονος Θηλασμός. Ενώ το ποσοστό των Ελληνίδων που θηλάζουν τα παιδιά τους, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού και της ΕΛΣΤΑΤ, από το 1% που ήταν το 2009 έφτασε το 30% το 2014. Ωστόσο δεν είναι μόνο δική μου ιδέα ότι σε αυτήν την αγαστή κατά τα άλλα τάση κρύβεται ένα είδος υπαινικτικού ρεβανσισμού προς τις γυναίκες που αποφασίζουν να μη θηλάσουν τα παιδιά τους.

Ιδέα που έρχεται να επιβεβαιώσει εγκύκλιος του υπουργείου Υγείας σύμφωνα με την οποία απαιτείται έγγραφη αιτιολόγηση από τον παιδίατρο για τη χορήγηση υποκατάστατου μητρικού γάλακτος. Ή η υπογραφή ειδικού εντύπου από τη μητέρα αν πρόκειται για δική της απόφαση, αφού έχει προηγηθεί αναλυτική ενημέρωση (κατήχηση το λέγαμε παλαιότερα) υπέρ του θηλασμού. Αν όλο αυτό πατάσσει κομπίνες που γίνονται στη χορήγηση υποκατάστατων, καλώς καμωμένο. Αν πέραν τούτου υποδεικνύεται, εμμέσως πλην σαφώς, το «σωστό» σε κάτι, που θεωρητικά αποτελεί ελεύθερη επιλογή, είναι σαν να μπερδεύτηκε ο σταλινισμός της πολιτικής ορθότητας στις δαντέλες του βικτωριανού πουριτανισμού. Αν ο ορισμός της σωστής μητέρας εικονογραφείται με τον θηλασμό θα ήταν πολύ απλό να είσαι καλή μητέρα.