Σιωπή

Την απάντηση στο ερώτημα του Αλέξη Τσίπρα «τι κακό έχουν οι μολότοφ;» θα μπορούσε να τη δώσει ο Αλέκος Φλαμπουράρης. Και θα ήταν μια απάντηση βιωματική, βγαλμένη μέσα από την προσωπική του ζωή, από τη δυστυχία μιας τέτοιας καθημερινότητας και τον φόβο ότι το σπίτι του ή –ακόμη χειρότερα –οι άνθρωποι που τον φυλάνε μπορεί να γίνουν μια μέρα παρανάλωμα του πυρός.

Θα έδινε όμως ο Φλαμπουράρης απάντηση που είχε δώσει και ο Κώστας Τζαβάρας στη Βουλή στον Τσίπρα; Να πει, «καίνε κόσμο»; Δεν θα το έκανε ακόμη και αν δεν ήξερε ότι ο Πρωθυπουργός θα επιστράτευε το ίδιο ανατριχιαστικό χιούμορ για να ανταπαντήσει. Ακόμη κι αν δεν ήξερε ότι θα του έλεγε «εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι όταν πέφτουν οι μολότοφ, εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν». Ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο πρωθυπουργικός μέντορας που διαβεβαίωνε ότι το χρέος θα αποπληρωθεί με αέρα, ορκιζόταν ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια και στο μεταξύ κάρφωνε στα χείλη του το καλαμάκι του φρέντο, έχει επιλέξει τη σιωπή. Ασφαλώς δεν μπορεί να ξεχάσει τις μολότοφ όποιος είναι στη λάθος πλευρά, σε εκείνη που πέφτουν. Με τη σιωπή του, όμως, ελπίζει να τον ξεχάσουν αυτές κι αυτοί που τις ρίχνουν.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν υπενθύμισε τη βασική ιδιότητα των μολότοφ, ότι καίνε, ούτε την εποχή της φλυαρίας του. Οταν έγινε για πρώτη φορά στόχος επιθέσεων προτίμησε να μην αποδώσει την ευθύνη στους δράστες αλλά στα αρνητικά δημοσιεύματα που εμφανίζονταν πότε για την εταιρεία του και άλλοτε για την πισίνα του στην Αίγινα. Είχε στοχοποιηθεί, έλεγε, επειδή είχε γίνει στόχος των μέσων ενημέρωσης. Με άλλα λόγια, οι δράστες είχαν πέσει θύματα κακής πληροφόρησης. Μπορούσαν να συνεχίσουν να τις ρίχνουν κάπου αλλού. Αρκεί ο ίδιος να έβγαινε από το πεδίο βολής. Αρκεί να τον άφηναν να βρεθεί τουλάχιστον εκεί όπου απλώς βλέπει κανείς τις μολότοφ να περνούν πίνοντας ενδεχομένως με αργές ηδονικές γουλιές τον φρέντο του.

Με τα μέσα ενημέρωσης να έχουν ξεχάσει τον Αλέκο Φλαμπουράρη αλλά να μην τον ξεχνούν οι μολότοφ, ο ΣΥΡΙΖΑ μετέφερε το πεδίο των ευθυνών από τα μίντια στους σκοτεινούς κύκλους και τις εμμονές τους. Ηταν, έγραψε στην ανακοίνωσή του το κόμμα, ένα μαφιόζικο χτύπημα που προσιδιάζει σε αδίστακτους ανθρώπους του υποκόσμου.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης θα συνεχίσει να σιωπά μολονότι η κομματική ανακοίνωση δεν τον προστατεύει ως κάτοικο Εξαρχείων αλλά τον εκθέτει ως κάποιον που έχει μπλέξει με τον υπόκοσμο. Θα το κάνει όχι μόνο επειδή ελπίζει να τον ξεχάσουν κάποτε οι μολότοφ. Αλλά και επειδή οι μολότοφ δεν έχουν κάτι κακό. Επειδή με εκείνους που τις ρίχνουν και τις κινηματικές τους προφάσεις πρέπει κανείς να προσπαθεί πάντα να τα έχει καλά.