Ένας νεαρός Σουηδός έχασε τη ζωή του στη διάρκεια επέμβασης για αύξηση του μήκους του πέους του, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε λίπος από την κοιλιά του.
Δυστυχώς το λίπος άρχισε να διαφεύγει από το σημείο της έγχυσης, μπήκε στην κυκλοφορία του αίματός του και έφτασε έως τους πνεύμονές του, όπου του προκάλεσε πνευμονική εμβολή, την οποία δεν μπόρεσαν να ανατάξουν οι γιατροί.
Όπως γράφουν στην επιθεώρηση Journal of Forensic Sciences,επιστήμονες από το Σουηδικό Εθνικό Συμβούλιο Ιατροδικαστικής, ο λιπώδης εμβολισμός είναι ένα τυχαίο συμβάν που συνήθως παρατηρείται σε ασθενείς οι οποίοι έχουν υποστεί κατάγματα μακρών οστών (π.χ. μηριαίου) ή άλλο τραυματισμό.
«Σχετίζεται, όμως, και με τη λιποαναρρόφηση και αυτόλογη μεταφορά λίπους, μία διαδικασία κατά την οποία λίπος που λαμβάνεται με λιποαναρρόφηση, εγχέεται στο πρόσωπο, τους μαστούς, τους γλουτούς ή το πέος του ίδιου ασθενούς», σημειώνουν στο άρθρο τους.
Ο 30χρονος, ο οποίος εκτός από ήπιο άσθμα δεν έπασχε από άλλο πρόβλημα υγείας, ήθελε να αυξηθεί το μήκος και η περίμετρος του πέους του.
Οι πλαστικοί χειρουργοί πρώτα εκτέλεσαν την επιμήκυνση, που απαιτούσε να κάνουν μία τομή για να χαλαρώσουν έναν σύνδεσμο στην βάση του πέους του και στη συνέχεια άρχισαν να κάνουν εγχύσεις λιπωδών κυττάρων για να πετύχουν και την πάχυνση. Στόχος ήταν να γίνει έγχυση περίπου 60 mlλίπους.
Πριν, όμως, ολοκληρωθεί η έγχυση, ο νεαρός εκδήλωσε ταχυκαρδία, τα ποσοστά οξυγόνου στο αίμα του έπεσαν σημαντικά και η αρτηριακή του πίεση ελαττώθηκε, ενώ στη συνέχεια υπέστη ανακοπή καρδιάς.
Οι γιατροί του έκαναν αμέσως καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και τον μετέφεραν στην εντατική, όπου δύο ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή.
«Είναι το πρώτο περιστατικό κατά το οποίο η φαινομενικά απλή και ασφαλής διαδικασία της αυξητικής πέους με αυτόλογη μεταφορά λίπους προκαλεί το θάνατο ενός υγιούς, νεαρού άνδρα», γράφουν οι δρες Brita Zilg και Petra Rasten-Almqvist.
Και προσθέτουν: «Ο κίνδυνος εμβολής ίσως είναι υψηλότερος όταν υποβάλλεται σε έγχυση λίπους ένας προ-τραυματισμένος ιστός, όπως συνέβη σε αυτή την περίπτωση κατά την οποία πριν από την έγχυση είχε γίνει επιμήκυνση του πέους».
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι δύο μέθοδοι ίσως θα έπρεπε να γίνονται ξεχωριστά, με αρκετή χρονική απόσταση μεταξύ τους, αντί να γίνονται σε διάστημα λίγων ωρών, λένε οι ειδικοί.
