Οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην ανώτατη εκπαίδευση και συζητούνται σήμερα στη Βουλή έχουν πολλές από τις αμαρτίες του παρελθόντος: γίνονται βιαστικά, αποσπασματικά και χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος. Oλα αυτά όμως δεν είναι παρά πταίσματα μπροστά σε ένα έγκλημα. Κι αυτό είναι ότι με τις προτεινόμενες αλλαγές τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα υποχρεώνονται να γυρίσουν την πλάτη τους στο μέλλον για να επιστρέψουν σε ένα παρελθόν που έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα και –κυρίως –από τις ανάγκες και τις στοχεύσεις των νέων ανθρώπων.
Το έγκλημα, με άλλα λόγια, είναι ότι οι φιλοδοξίες του υπουργού Παιδείας βρίσκονται σε πλήρη δυσαρμονία με τις φιλοδοξίες της νέας γενιάς. Οι δικές του φιλοδοξίες είναι ο κυβερνητικός έλεγχος των πανεπιστημίων, η παράδοσή τους στις κομματικές μειοψηφίες, ο εγκλωβισμός τους στη μέγγενη της εσωστρέφειας, ο εγκλεισμός τους στα ασφυκτικά όρια των προσωπικών του αντιλήψεων. Οι φιλοδοξίες της νέας γενιάς είναι η εξωστρέφεια, η αυτονομία, η γνώση, η κατάκτηση εκείνων των προσόντων που θα της εξασφαλίσουν μια θέση σε έναν όλο και πιο ανταγωνιστικό κόσμο. Μια θέση που δεν θα είναι εκείνη του παρία, αλλά του ισότιμου μέλους.
Ισως ποτέ άλλοτε δεν αποτυπώθηκε ένα τέτοιο χάσμα γενεών σε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Παραδομένος στις εμμονές του, ο υπουργός φαίνεται να ξεχνά ότι ο νόμος του 1982 για την Παιδεία ήταν πρωτοποριακός για την εποχή του επειδή απαντούσε στη γενικότερη ανάγκη εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Η στείρα αντιγραφή εκείνου του πνεύματος δεν είναι πρωτοπορία, είναι αναχρονισμός. Δεν είναι ένα άλμα στο αύριο, είναι επιστροφή στο χθες. Κανείς από τις παλαιότερες γενιές, ούτε ασφαλώς ο υπουργός, δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει μια τέτοια καταδίκη στις νεότερες. Τα παιδιά μας δεν την αξίζουν.
