Μαύρο χάλι
«Ο μαύρος πύργος»: Σε έναν άγνωστο κόσμο που κάνει κουμάντο ένας μάγος με Νέμεσή του έναν αφροαμερικανό πιστολέρο, νεαρά παιδιά στρατολογούνται για να πεθάνουν σε μια μηχανή που μετατρέπει τις ψυχικές τους δυνάμεις σε πυρά εναντίον ενός μαύρου πύργου που αντιπροσωπεύει όλους τους υπόλοιπους κόσμους. Πώς σας φαίνεται; Στην αρχή ρωτούσα τους φίλους μου: Ρε σεις, ο Στίβεν Κινγκ το έχει γράψει αυτό ή ο Ευθύμης Φιλίππου; Οχι, όχι, μου λένε, το βιβλίο έχει προσβάσιμη αφήγηση, απλά είναι εντελώς σουρεάλ. Στη μετάφραση όμως χάθηκαν τα πάντα γιατί, είτε έχεις διαβάσει το βιβλίο είτε όχι, αυτό που μένει είναι ένα χαώδες, αδιάφορα – σχεδόν τεμπέλικα – γυρισμένο, επίπεδα ερμηνευμένο (ο Μάθιου ΜακΚόναχι γνωρίζει πολύ καλά πως η ταινία δεν βλέπεται – και αυτό «γράφει» στην οθόνη) και άτσαλα μονταρισμένο.
Βαθμοί: 2
Επίσης
Στο «Σε απόσταση ασφαλείας» ο Αντόνιο Μπαντέρας προσπαθεί να το παίξει Λίαμ Νίσον σε μια γαλλική βίαιη περιπέτεια που είναι χειρότερη και από τις ταινίες που γύριζε ο Τσαρλς Μπρόνσον στα γεράματα (βαθµοί: 2), ενώ στο «Στέμμα των Ινδιών» παρακολουθούμε το «δράμα» του λόρδου Μάουντμπαντεν που το 1947 ανέλαβε να παραδώσει την Ινδία πίσω στον λαό της – λες και πρέπει να τον συμπονέσουμε κιόλας (βαθµοί: 2). Σε ιαπωνικό θρίλερ του Χιντέο Νακάτα βασίζεται το «Ιρις», με τον Ρομάν Ντιρίς να αναζητά τη γυναίκα του που έχει πέσει θύμα απαγωγής, σε ένα στόρι γεμάτο ανατροπές. Τίποτα δεν μένει από το σενάριο, αλλά η κινηματογράφηση είναι αρκούντως υποβλητική (βαθµοί: 4). Βγαίνει, τέλος, και το «Σουζάνα με σκοτώνεις», μια κοινωνική κομεντί με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, για την οποία δεν έχουμε γνώμη.
