Το καλοκαίρι διαβάζουμε αστυνομικά μυθιστορήματα γιατί είναι, υποτίθεται, πιο ευκολοδιάβαστα. Οχι πιο ανάλαφρα. Η αστυνομική λογοτεχνία έχει ιδιαίτερα «δουλεμένους» χαρακτήρες με πολύ λεπτές αποχρώσεις αλλά και αρχετυπικά στοιχεία ώστε να μπορούν να παράγουν και να απορροφούν τους κραδασμούς του σασπένς. Σε αυτό το είδος ανήκουν και τα πολιτικά θρίλερ και, από την άποψη αυτή, το «Ενήλικοι στο δωμάτιο», αν δεν αφορούσε τις ζωές μας, θα ήταν ένα μέτριο καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Αξιολογώντας το έτσι, μπορώ, τώρα πλέον, να δω τους δύο πρωταγωνιστές ως «χαρακτήρες», να αποκωδικοποιήσω πιο εύκολα τη μοιραία (αρχικά) έλξη ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη. Κι αυτό που βλέπω –σε λογοτεχνικό, πάντα, φόντο –δεν είναι ούτε ιδεολογική ταύτιση ούτε κοινές απόψεις περί οικονομικής πολιτικής. Προφάσεις μού φαίνονται για να στηρίξουν έναν ξαφνικό «έρωτα» απωθημένων. Για να θυμηθούμε τον νυν Πρωθυπουργό πριν από λίγα χρόνια όταν φορούσε πόλο με φαρδιές οριζόντιες ρίγες και «μπανάνα» στη μέση. Τότε γνώρισε τον Βαρουφάκη. Ο βαθύς πολιτικός, κοινωνικός και πνευματικός επαρχιωτισμός (με την έννοια της αναγωγής του προσωπικού μικρόκοσμου σε σύμπαν) του ανθρώπου που μιλούσε αγγλικά σαν τον Γαρδέλη στις ταινίες του Δαλιανίδη και ήξερε μόνο τον κινηματικό τουρισμό, θαμπώθηκε από τον κοσμοπολίτη καθηγητή. Από τα εμπριμέ του slim fit πουκάμισα και το πώς πρόφερε το «ch». Είχε και σύζυγο εικαστικό. Αντίστοιχα, ο καθηγητής θαμπώθηκε από το εκτόπισμα της εξουσίας. Δεν είναι το ίδιο να ξεδιπλώνεις τον αχαλίνωτο ναρκισσισμό σου στο Φίλιον με το να τον περιφέρεις στα Eurogroup σαν να κάνεις σουλάτσο στα σοκάκια της Σαντορίνης. Μέχρι που, σε κάποια αναλαμπή, το πολιτικό θρίλερ γίνεται παιχνίδι εξουσίας και χάνεται η μπάλα. Αυτά, στη λογοτεχνία, έχουν ενδιαφέρον. Στη ζωή, είναι θλιβερά.

Τελευταία Νέα