Ως τι θα καταγραφεί το καλοκαίρι του 2017 από τον ιστορικό του μέλλοντος; Προφανώς δεν θα έχει τη φόρτιση άλλων όπως τα καλοκαίρια του 1965, του 1974 ή πιο πρόσφατα του δημοψηφισματικού 2015. Πιθανώς μάλιστα να το καταγράψουμε όπως όλες αυτές τις ενδιάμεσες περιόδους αναμονής, χαμηλής προσδοκίας ή και ρευστών συναισθημάτων, τις οποίες και άλλοτε γνώρισε ο κόσμος μας. Με τη διαφορά ότι τώρα όλα τα παραδείγματα μοιάζουν να έχουν εκπέσει μαζί με τις ελπίδες των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο πως σύμφωνα με την εξαμηνιαία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, στη χώρα μας έχει καταρριφθεί κάθε ρεκόρ απαισιοδοξίας. Για παράδειγμα, το 62% εκτιμά ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει τους επόμενους 12 μήνες. Και τι αντινομία! Αυτό να συμβαίνει κατά τη διακυβέρνηση της πολιτικής δύναμης που εκλέχθηκε με το σύνθημα της ελπίδας.
Και οι μάχιμες ηλικιακά γενιές σήμερα; Θα καταγραφούν όπως αυτές επί Γέλτσιν στην καταρρέουσα Ρωσία, που έδωσαν τη σκυτάλη σε μια νέα ολιγαρχία και σε μια ασύδοτη συσσώρευση πλούτου και μετά εξαφανίστηκαν; Θα μείνουν οι σημερινοί 30άρηδες σαν η γενιά της αναμονής στο πατρικό σπίτι; Ή οι διαθέσεις του κόσμου θα μας εκπλήξουν προκαλώντας μια νέα ρωγμή στο εγγύς μέλλον;
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Το βέβαιο είναι πως διαμορφώνεται σήμερα μια νέα, μεγάλη γενιά ανθρώπων που παρά τη φτωχοποίηση από τα Μνημόνια έχουν αναπτύξει δεξιότητες και ήθη πολύ διαφορετικά από αυτά που οι διάφοροι δημοσιολόγοι νομίζουν πως εκπροσωπούν. Το ίδιο και στην τέχνη ή στον Τύπο. Ολο και λιγότερο αυτή η γενιά δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στα σημερινά ΜΜΕ ή στη σύγχρονη τέχνη. Εξού και η αποστροφή ή και η κριτική απαξία (συχνά και άδικη).
Από την άλλη, και στην Πολιτική η τελευταία φορά που κινητοποιήθηκαν επί της ουσίας γενιές νέες ήταν το συντριπτικό Οχι του δημοψηφίσματος. Ισως ακριβώς γιατί περισσότερο ποιητικά έστελναν ένα μήνυμα ακύρωσης όλου του τρόπου ζωής που τους είχε μεταφερθεί. Σήμερα οι γενιές αυτές το παλεύουν ορφανές πολιτικά. Ζουν θραυσματικά μέσα και από το Ιντερνετ. Ταξιδεύουν συχνά και επινοούν τρόπους να κάνουν χίλια δυο πράγματα. Αντε να μιλήσεις για τη ΓΣΕΕ σε έναν νέο που εργάζεται σε ινδική εταιρεία πληροφορικής από το λάπτοπ στο σπίτι του στη Δάφνη. Αντε να μιλήσεις για τα κόμματα σε έναν εποχικό εργαζόμενο που ξεχειμωνιάζει στο χωριό του και ζει έξι μήνες στη Μύκονο ή στην Πάρο. Ολο και εντονότερα το νέο αυτό πλήθος δεν λαμβάνει καμία εκπροσώπηση πουθενά.
Τελευταία Νέα