«10 -5 -5, 6/2+8 20 φορές το 15, 11+7, 18 σύνολο 16, πρέπει να ‘ναι εντάξει, λες να ‘χω λάθος, ας τα ξαναδώ…»
Μην πάει ο νους σας στο κακό. Δεν εννοώ την Ελλάδα, προς Θεού!
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η αποπομπή – παραίτηση του κ. Σκαραμούτσι από τον Λευκό Οίκο. Συνοδευόμενη από την καθιερωμένη φράση του προέδρου Τραμπ «σήμερα είναι μια μεγάλη ημέρα». Μια από τις φράσεις που συντίθενται από τις 400 λέξεις του λεξιλογίου που χρησιμοποιεί ο προέδρος στο tweet.
Ο νέος συντονιστής του γραφείου επικοινωνίας διατήρησε το πόστο του για λιγότερο από δέκα ημέρες. Ο πάμπλουτος χρηματιστής αντικατέστησε τον προκάτοχό του Dubke και μέσα στον ενθουσιασμό του είπε για τον «δικό» μας προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Priebus: «Είναι ένας παρανοειδής σχιζοφρενής, ένας παρανοϊκός». Ο φίλος του κ. Καμμένου, Priebus, και παράγων της ελληνικής Ομογένειας απολύθηκε μετά τις δηλώσεις του Σκαραμούτσι και μείναμε ορφανοί.
Μπερδευτήκατε; Κι εγώ. Τόσο πολλά ονόματα, τόσο πολλές αποπομπές και αντικαταστάσεις στον Λευκό Οίκο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα χρειάζονται μελέτη από πανεπιστήμιο, σαν κι αν αυτή που έκαναν οι Αμερικανοί χαρακτηρίζοντας την περίοδο Βαρουφάκη ως υπόδειγμα διαπραγματευτικής στρατηγικής: Από την ανάποδη.
Ας σοβαρευτούμε όμως λιγάκι, παρά τις θερινές διακοπές, κι ας δούμε λίγο τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό το μπέρδεμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την αυτοκτονία ενός έθνους. Οι πολιτικές που διακήρυξε ο κ. Τραμπ και ψήφισαν οι ψηφοφόροι είναι ο λόγος της «αυτοκτονίας». Η αγωνία ενός λαϊκιστή να τηρήσει τις υποσχέσεις του και να διατηρήσει τους δεσμούς του με τους ψηφοφόρους του, που εξαερώνονται, συγκρούεται μετωπικά με την πραγματικότητα. Κι έτσι δεν θα πετύχει να νομοθετήσει ούτε μια από τις υποσχέσεις του. Και ψάχνει διαρκώς για αποδιοπομπαίους τράγους. Πότε στη διοίκηση, πότε στο προσωπικό του γραφείο, πότε στις «κατεστημένες εφημερίδες».
Στο μεταξύ, έχει κάνει άνω κάτω τον κόσμο ολόκληρο, τις επιχειρήσεις, τους παραδοσιακούς συμμάχους του και τις διεθνείς σχέσεις.
Οι σύμμαχοι δεν ξέρουν πια τι θέλει. Μια υβρίζει το ΝΑΤΟ, μια το ανάποδο. Μια καταριέται την Κίνα σπάζοντας το δόγμα «μία μόνο Κίνα» και λίγες ημέρες αργότερα ανακαλεί την ανάκληση του δόγματος. Αλλοτε πάλι μια άλλη «μεγάλη μέρα ξημερώνει» για τους δεσμούς με τη Ρωσία και λίγες εβδομάδες αργότερα το Κογκρέσο επιβάλλει νέες αυστηρές κυρώσεις στη Μόσχα, που κάνει ό,τι μπορεί για να τον στηρίξει. Διακόπτει τις συνομιλίες με την ΕΕ και τις χώρες τις Ασίας για τα σύμφωνα εμπορικών ανταλλαγών και αποσύρεται από τη Συμφωνία για την Κλιματική Αλλαγή. Και παθαίνει νίλα στο Κογκρέσο με την προσπάθειά του να καταργήσει τον νόμο για την κοινωνική ασφάλιση των φτωχών.
Ολα αυτά είναι δείγματα σπασμωδικών κινήσεων από την έλλειψη στρατηγικής σε μια χώρα που χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και όχι αναπαλαιώσεις. Μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για τη διατήρηση της ηγεμονίας και την προοπτική των ΗΠΑ σε έναν κόσμο μεταβαλλόμενο με εκθετικούς ρυθμούς λόγω παγκοσμιοποίησης και κυρίως λόγω των τεχνολογικών αλλαγών που σαλπίζει η έλευση της ψηφιακής εποχής.
