Ηταν μια κίνηση που συμφωνούσε απόλυτα με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και, ως εκ τούτου, μη αναμενόμενη, σχεδόν ανατρεπτική: προεδρικό διάταγμα που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ προέβλεπε την άμεση κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων και της προσευχής στα σχολεία. Ο Πάνος Καμμένος δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του και συγκάλεσε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Η αντιπολίτευση χωρίστηκε στα τρία, με τη Νέα Δημοκρατία να καταδικάζει κατηγορηματικά το «νέο κυβερνητικό πραξικόπημα» και να δεσμεύεται πως όταν αναλάβει την εξουσία θα επαναφέρει ό,τι καταργείται, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να βγάζει μια ακατανόητη ανακοίνωση όπου μπλεκόταν το εθνικό με το προοδευτικό και Το Ποτάμι να μιλά για ένα μέτρο που επιτέλους ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Οσο για τους ιεράρχες, ανέβηκαν στα κάγκελα και κήρυξαν ανένδοτο εναντίον των νεοκομμουνιστών που τους εξαπάτησαν.

Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ έντονες. Ορισμένοι φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι θυμήθηκαν τη μάχη για την κατάργηση του θρησκεύματος στις ταυτότητες, προκαλώντας τη μήνιν του Γαβρόγλου που θεώρησε προσβολή την παρομοίωσή του με τον Σημίτη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθούσε να συγκρατήσει τη λαϊκή Δεξιά που δεν ήξερε πια τι έλεγε, ενώ νέα πυρά δεχόταν το δίδυμο Χατζηδάκη – Κεραμέως για τις δηλώσεις του περί «σημαντικών αγώνων της Αριστεράς στον τόπο». Την ίδια ώρα, τα στελέχη της Κεντροαριστεράς, που ανέκαθεν υποστήριζαν την προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, πήραν θάρρος και επανέφεραν στο τραπέζι την πρότασή τους, προκαλώντας την άμεση αντίδραση του Πρωθυπουργού που όρισε υπεύθυνο στρατηγικής προετοιμασίας τής «δεύτερη φορά» Αριστεράς τον Νίκο Φίλη, γνωστό και από τη δήλωσή του «βρωμάνε, αλλά μ’ αρέσουν». Οι διεργασίες για την εκλογή νέου αρχηγού της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας περνούσαν ήδη σε δεύτερη μοίρα.

Η πολιτική φαντασία τροφοδοτεί ομολογουμένως συναρπαστικά θερινά αναγνώσματα. Αλλά γιατί το παραπάνω σενάριο ανήκει υποχρεωτικά σε αυτό το λογοτεχνικό πεδίο; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανος για έναν αριστερό αιφνιδιασμό, που θα ανακάτευε την τράπουλα, θα προκαλούσε αμηχανία στον αντίπαλο και θα έδινε στους αποκαρδιωμένους οπαδούς του κάποια επιχειρήματα προοδευτικότητας;

Επειδή το ιδεολογικό υβρίδιο που βρίσκεται στην κυβέρνηση δεν είναι προοδευτικό, αλλά βαθύτατα συντηρητικό και δογματικό. Οι ιδέες τους είναι παλαιολιθικές, μπορεί να ταιριάζουν στην Ουγγαρία του Ορμπαν ή στη Βενεζουέλα του Μαδούρο, αλλά όχι σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Η πολιτική τους χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα ανικανότητας, ιδεοληψίας, κυνισμού και άγνοιας. Τα ίδια τα θέματα που εισάγουν στη συζήτηση –άσυλο, συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των πανεπιστημίων, επιλογή σημαιοφόρων με κλήρωση –είναι άτοπα, δεν έχουν σχέση με τις σύγχρονες τάσεις και τους σύγχρονους προβληματισμούς. Θα μπορούσαν να είναι παγίδες, αλλά ακόμη και η τοποθέτηση μιας παγίδας απαιτεί σχεδιασμό.

Οποιος εξακολουθεί να περιμένει από αυτή την κυβέρνηση να πει επιτέλους κάτι αριστερό, έστω κι αν αυτό είναι η καταδίκη του Μαδούρο, πλανάται. Ο αποκλειστικός της στόχος ήταν και είναι η παραμονή της στην εξουσία, και για να το πετύχει θα συμμαχήσει και με τον διάβολο. Να γιατί η συγκυρία για τη δημιουργία μιας μαζικής, μαχητικής, ανανεωτικής, φιλευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δεν ήταν ποτέ καλύτερη.

Τελευταία Νέα