Η είδηση δημοσιεύθηκε προχθές στους «Financial Times». Αλλά εντός ελληνικών συνόρων πέρασε μάλλον απαρατήρητη από την αντιπολίτευση. Η ΕΕ και τα 28 κράτη-μέλη της αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τη νέα Συντακτική Εθνοσυνέλευση που προέκυψε από τις εκλογές στη Βενεζουέλα. Αλλά δεν κάνουν καμία κίνηση προκειμένου να επιβάλουν κυρώσεις στο Καράκας. Αιτία; Η Ελλάδα αντιστάθηκε σθεναρά σε μια τέτοια προοπτική. Για να είμαστε ακριβείς στις διατυπώσεις, η ελληνική κυβέρνηση αντιστάθηκε σθεναρά.
Η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι, με ανακοίνωσή της την Τετάρτη προειδοποίησε ότι τα κράτη-μέλη είναι «έτοιμα να αυξήσουν σταδιακά την αντίδρασή τους» σε περίπτωση που συνεχιστεί η «υπονόμευση» των δημοκρατικών αρχών. Οι προειδοποιήσεις, ωστόσο, δεν πήραν πιο απτή μορφή. Παρ’ ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη παγώσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Νικολάς Μαδούρο εντός της δικαιοδοσίας τους.
Η πρόταση για ευρωπαϊκές κυρώσεις έπεσε στο τραπέζι από την Ισπανία, που πίεσε, σύμφωνα με κοινοτικές πηγές, για την επιβολή τους. «Η Ελλάδα, όμως» γράφουν οι «FT», «αντιστάθηκε σθεναρά στις ισπανικές απαιτήσεις, κατορθώνοντας να αποκλείσει την άμεση πιθανότητα ευρωπαϊκών κυρώσεων, οι οποίες δεν μπορούν να επιβληθούν αν δεν υπάρχει ομόφωνη στήριξη από τα κράτη- μέλη». Στην ελληνική προσπάθεια συνέβαλαν και οι Πορτογάλοι, οι οποίοι ζήτησαν χρόνο προκειμένου να επεξεργαστούν το ζήτημα των κυρώσεων.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, χθες, έσπευσε να διαψεύσει με ανακοίνωση «τα κίτρινα δημοσιεύματα στον Τύπο» ως «ανακριβή» και «ανυπόστατα». Πηγές, μάλιστα, του ΥΠΕΞ διατείνονταν ότι οι εν λόγω συζητήσεις ήταν άτυπες κι αρνούνταν πως η Ελλάδα έβαλε βέτο στη διαδικασία. Για να στηρίξουν, δε, την αλήθεια των λεγομένων τους, εξηγούσαν πως οι διαπραγματεύσεις για το ζήτημα μεταξύ των κρατών- μελών δεν έχουν φθάσει ακόμη σε αυτό το σημείο.
Στενοί δεσμοί ΣΥΡΙΖΑ – Καράκας. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που το δελτίο Τύπου και οι πηγές του υπουργείου –και κατ’ επέκταση η ελληνική κυβέρνηση –δεν έχουν εξηγήσει ακόμη: ποιες σκοπιμότητες υπαγόρευσαν αυτή τη στάση, αφήνοντας, έτσι, περιθώριο για την ερμηνεία ότι την υπαγόρευσαν όχι διπλωματικές αλλά κομματικές σκοπιμότητες. Οτι την κατέστησαν απαραίτητη οι δεσμοί που είχε αναπτύξει ο ΣΥΡΙΖΑ με το Καράκας όσο βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεσμοί που, ειδικά παλαιότερα, οι του κόμματος (που ποτέ δεν έκρυψαν το θαυμασμό τους για το λατινοαμερικάνικο υπόδειγμα γενικώς και το λίκνο του τσαβισμού ειδικώς) διατυμπάνιζαν. Πώς; Επιλέγοντας να ταξιδεύουν όποτε παρουσιαζόταν η ευκαιρία στη μακρινή Μπολιβαριανή Δημοκρατία.
Αλλοτε τα ταξίδια ανακοινώνονταν με κάθε επισημότητα. Οπως, ας πούμε, το πρώτο του Αλέξη Τσίπρα, το 2007, όταν ως επικεφαλής της δημοτικής κίνησης Ανοιχτή Πόλη πήγε στο Καράκας. Για να παρακολουθήσει το δημοψήφισμα και να πείσει τον Τσάβες να στείλει φθηνό πετρέλαιο στις ελληνικές «εργατουπόλεις». Ή το δεύτερο, τον Μάρτιο του 2013, που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταξίδεψε ώς εκεί –συνοδευόμενος από τον Νίκο Παππά και τον Κώστα Ησυχο –για αποτίσει φόρο τιμής στον «μεγάλο ηγέτη» και «σπουδαίο επαναστάτη» Ούγκο Τσάβες που είχε πεθάνει.
Αλλοτε, όμως, χρειάστηκαν χρόνια δημοσιογραφικής έρευνας για να αποκαλυφθούν ορισμένες συριζαϊκές «εξορμήσεις» στο μαγευτικό Καράκας. Οπως, για παράδειγμα, αυτή του Νίκου Παππά, ως διευθυντή του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αύγουστο του 2013, με το ιδιωτικό αεροσκάφος επιχειρηματία της Βενεζουέλας –ο οποίος ελέγχεται από τις αμερικανικές Αρχές για σοβαρά αδικήματα. Και συνοδεία του κύπριου ειδικευμένου στις οφσόρ εταιρείες δικηγόρου Αρτέμη Αρτεμίου.
Ηταν εκείνο το ταξίδι για το οποίο σε πρώτη φάση ο νυν υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής είχε δηλώσει πως το έκανε γιατί «τότε υπήρχε μία διερεύνηση αν θα μπορούσε ο τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να επισκεφθεί τη χώρα και διερεύνηση άλλων δυνατοτήτων σε σχέση με αγορά προϊόντων αγροτικών από τα κρατικά σουπερμάρκετ της Βενεζουέλας εκείνο τον καιρό».
Αλληλογραφία Τσίπρα – Μαδούρο. Τους δεσμούς της ελληνικής Αριστεράς με εκείνη της Βενεζουέλας αποδεικνύει και η συχνή –δεδομένων των γεωπολιτικών συνθηκών –αλληλογραφία μεταξύ Τσίπρα και Μαδούρο. Οταν, π.χ., προέκυψε το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης πέντε γυναικών υπαλλήλων της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Αθήνα από τον ίδιο τον πρέσβη, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε επιστολή στον Μαδούρο ζητώντας του να επιληφθεί. Γιατί οι γυναίκες είχαν δείξει «πολιτική ωριμότητα» και δεν το είχαν καταγγείλει ώστε να το εκμεταλλευτούν τα συστημικά ΜΜΕ «για να βλάψουν την Αριστερά», όπως έγραφε.
Οφείλει, πάντως, να αναγνωρίσει κανείς πως ο ενθουσιασμός που αποτυπωνόταν στο συγχαρητήριο τηλεγράφημα που έστειλε τον Απρίλιο του 2013 ο Τσίπρας στον «αγαπητό σύντροφο πρόεδρο Νικολάς» για την εκλογή του, μιας και ήταν ο εκπρόσωπος των «δημοκρατικών, προοδευτικών, αριστερών αλλά και επαναστατικών» δυνάμεων, υπήρξε πηγαίος. Γιατί όχι; Η Βενεζουέλα ήταν –και ίσως παραμένει –η γη της πολιτικής Επαγγελίας του έλληνα Πρωθυπουργού.
Αναζήτηση
