Ο Οσκαρ Ουάιλντ ήταν, εκτός από τους τίτλους που του έχουν χαρίσει ο πολυσχιδής βίος αλλά και η υστεροφημία του, και ένας ευαίσθητος συγγραφέας παραμυθιών. Ενα από τα ξεχωριστά παραμύθια του ιρλανδού συγγραφέα είναι και το «Ο ψαράς και η ψυχή του». Ο ήρωας του παραμυθιού ερωτεύεται μια γοργόνα που τον καλεί στα βάθη του κόσμου της, αρκεί να αποχωριστεί την ψυχή του· και την αποχωρίζεται δίχως δεύτερη σκέψη. Κι από εκεί αρχίζει το… παραμύθι.
Η Ζωή είναι ένα παιδί που δεν έχει διαβάσει ποτέ στη ζωή του παραμύθια, ούτε και έχει ακούσει να του διαβάζουν. Η Ζωή αποχωρίστηκε την ψυχή της όταν εξ απαλών ονύχων ερωτεύτηκε το νερό! Η Ζωή είναι πρωταθλήτρια κολύμβησης και στον πρωταθλητισμό δεν χωρούν παραμύθια και «ψυχές». Στον πρωταθλητισμό το μόνο που χωράει είναι… ο πρωταθλητισμός. Ερωτας παράφορος για τις χλωριωμένες πισίνες, τις λαμπερές επιτυχίες και τα υψιπετή βάθρα. Πού καιρός για παραμύθια;
Η Νάντια Κομανέτσι ήταν ένα παιδί σαν τη Ζωή. Από το λίκνο της σχεδόν οι γονείς της την οδήγησαν στα γυμναστήρια, απ’ όπου στα 14 της χρόνια κατέκτησε τον κόσμο! Η ιστορία της γνωστή. Δεκάρια για πρώτη φορά στη γυμναστική, χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και δόξα τόση όση δεν μπορεί να παίξει μαζί της ένα παιδί. Γιατί η Κομανέτσι ήταν ένα παιδί που κι αυτό δεν είχε ακούσει ποτέ του παραμύθια, ούτε είχε παίξει με τα άλλα παιδιά. Η Κομανέτσι είχε δώσει την ψυχή της για τον έρωτα (που της επέβαλαν οι γονείς της) για τη γυμναστική· μεσουράνησε στα γυμναστήρια, αλλά στη ζωή της ατύχησε…
Κάποτε, πολλά χρόνια μετά, γυναίκα πια η Νάντια Κομανέτσι, όταν την ρώτησαν αν όλα αυτά που κέρδισε από τον αθλητισμό τα άλλαζε για μια ήσυχη παιδική ζωή, απέφυγε να απαντήσει, όμως βαθιά μέσα στα μαύρα σαν κάρβουνα μάτια της κάτι έλαμψε. Να ‘ταν η χαμένη ψυχή της; Μπορεί!
Η Ζωή οδηγήθηκε από τους γονείς της στο κακοτράχαλο μονοπάτι του πρωταθλητισμού. Δεν ρωτήθηκε. Κι αν τη ρώτησαν, τι να απαντήσει ένα παιδί που ακόμη δεν έχει γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της ζωής;
Και ένα από τα σκληρά πρόσωπα της ζωής είναι ο πρωταθλητισμός και το πάθος για αναρρίχηση σε βάθρα. Μετά τις πρώτες επιτυχίες έρχονται όλα εκείνα τα «τέρατα» που χαλάνε τον ύπνο ενός παιδιού: οι μάνατζερ, τα φάρμακα, οι ατέλειωτες προπονήσεις νύχτα και μέρα, η αγωνία και ο ανταγωνισμός, η αποτυχία και η απογοήτευση. Και όλα αυτά γιατί; Για να πουν κάποιοι κάποτε: Η Ζωή ήταν μεγάλη κολυμβήτρια, αλλά ατύχησε στη ζωή της…
Στο παραμύθι του Ουάιλντ ο ψαράς κάθε χρόνο ανταμώνει με την ψυχή του κι εκείνη προσπαθεί να τον δελεάσει με τις ιστορίες της και τα ταξίματά της για να την ξανακάνει δική του. Κι ο ψαράς δεν γοητεύτηκε ούτε από την απόλυτη σοφία που του πρόσφερε η ψυχή ούτε από τα αμύθητα πλούτη. Τι τον έκανε να αφήσει τον έρωτά του και να ξαναμπεί στην ψυχή του; Ο,τι δεν είχε: η περιγραφή για ένα ζευγάρι καλλίγραμμα γυναικεία ποδαράκια που χόρευαν! Ως γνωστόν, οι γοργόνες δεν έχουν πόδια…
Ετσι και τα παιδιά που δίνουν την ψυχή τους για τον έρωτα του πρωταθλητισμού. Καμιά φορά τα παρατάνε όλα για εκείνο που δεν έχουν: ένα παραμύθι και την παιδικότητα που έχασαν. Συνήθως όμως είναι πια αργά και για τα δύο!
