Ο Γιώργος Καμίνης επέλεξε πάντα με σύνεση τα βήματά του στον δημόσιο βίο της χώρας. Την επιτυχημένη θητεία του ως Συνηγόρου του Πολίτη ακολούθησε η διπλή εκλογική του επιτυχία στον Δήμο Αθήνας. Το 2010 ανέκοψε την επί δεκαετίες συντηρητική κυριαρχία και το 2014 πέτυχε την πρώτη ουσιαστική ανακοπή της επέλασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η απόφασή του να αναμειχθεί με την ενεργό πολιτική ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη και καλοδεχούμενη. Την είχε υποδηλώσει ήδη με την ενεργό του συμμετοχή στο ευρωδημοψήφισμα – παρωδία. Ο δήμαρχος έχει κάθε δικαίωμα να θεωρήσει ότι κλείνει τον κύκλο της αυτοδιοικητικής προσφοράς του και προχωρά στο επόμενο στάδιο της ενασχόλησής του με τα κοινά. Επέλεξε να το κάνει δηλώνοντας την υποψηφιότητά του για το αξίωμα του προέδρου του «νέου φορέα της Κεντροαριστεράς».
Η υποβολή της υποψηφιότητάς του έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή τόσο για τη χώρα όσο και για την πορεία της προοδευτικής παράταξης. Κι αυτό γιατί οι προσπάθειες που γίνονται από πολλές πλευρές για τη συγκρότηση ενός –για πρώτη φορά –ενιαίου πολιτικού φορέα στον χώρο του Κέντρου βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Δύο είναι οι κύριες και ουσιαστικά διαφορετικές πολιτικές απόψεις που έχουν διαμορφωθεί για τον νέο φορέα.
Η πρώτη θέλει τον φορέα αυτόν να πολιτεύεται με βάση την αρχή των ίσων αποστάσεων από τις δυνάμεις του δικομματισμού που υπονομεύεται στην πράξη από την εμμονή στην αντίθεση Αριστεράς – Δεξιάς. Η άλλη άποψη θεωρεί ότι κυρίαρχη είναι σήμερα η αντίθεση μεταρρυθμιστών – λαϊκιστών και ότι η ήττα του λαϊκισμού είναι προϋπόθεση για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Γι’ αυτό και ο νέος φορέας πρέπει να απευθύνεται και στις ευρύτερες φιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.
Είναι δυνατόν οι δύο αυτές πολιτικές να συνυπάρξουν ως τάσεις σε έναν ενιαίο και αποτελεσματικό πολιτικό φορέα; Ο Γιώργος Καμίνης, όπως άλλωστε και ο Νίκος Αλιβιζάτος που ανέλαβε το δύσκολο έργο της διαδικασίας, φαίνεται να το πιστεύει, κάτω φυσικά από μερικές πολύ σημαντικές προϋποθέσεις που έθεσε για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής ευρύτητας και διαφάνειας (ηλεκτρονική ψηφοφορία, συμμετοχή Ελλήνων εξωτερικού κ.λπ.)
Οι πολιτικές εξελίξεις θα αποδείξουν τον ρεαλισμό των διαφορετικών απόψεων. Η ουσία είναι πάντως ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός προοδευτικού – μεταρρυθμιστικού φορέα είναι η πολιτική συνεννόηση όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που δεν έχουν την πολυτέλεια να εμφανιστούν διχασμένες την κρίσιμη αυτή στιγμή. Απαιτείται κοινό σχέδιο, προτάσεις για όλα τα ανοιχτά ζητήματα και κοινή δράση.
Αλλωστε τι έννοια θα είχε η υποψηφιότητα Καμίνη χωρίς τη συμμετοχή στις διαδικασίες των δυνάμεων που ο ίδιος θέλει να εκφράσει. Είναι προφανές ότι δεν δήλωσε υποψήφιος για το αξίωμα του προέδρου της ΔΗΣΥ, η οποία έχει ήδη την ηγεσία της. Και τι έννοια θα είχε η συμμετοχή των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σε διαδικασίες που δεν εξασφαλίζουν πολιτικά και οργανωτικά τη συγκρότηση μιας νέας μεγάλης μεταρρυθμιστικής παράταξης.
