Σίγησε η μελωδία της μοναξιάς

Εφυγε χθες, σε ηλικία 72 ετών, η Αρλέτα, ύστερα από πολύμηνη παραμονή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Αγία Ολγα. Από τον Φεβρουάριο 2008 η υγεία της τραγουδοποιού ήταν επιβαρημένη εξαιτίας εγκεφαλικού επεισοδίου και εμφράγματος, που της είχαν προκαλέσει εγκεφαλική αιμορραγία.

Υπήρξε μια από τις καθοριστικές φωνές του νέου κύματος. Ηταν μαθήτρια ακόμη στη Σχολή Καλών Τεχνών, στην τάξη του Γιάννη Μόραλη το 1966 όταν τραγούδησε το «Μια φορά θυμάμαι» του Γιάννη Σπανού σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου. Εκείνο το καλοκαίρι ο Γιώργος Παπαστεφάνου την είχε εντοπίσει στην Υδρα ανάμεσα σε μια νεανική παρέα ακούγοντάς τη να τραγουδάει με την κιθάρα της. «Κατόρθωσε με τον πρώτο, κιόλας, δίσκο της, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά στον χώρο της ερμηνείας του ελληνικού τραγουδιού. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί πολλά χρόνια. Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε η Νάνα Μούσχουρη» έγραφε ο Γιώργος Πηλιχός στον «Ταχυδρόμο» τον Ιανουάριο του 1967, στον πρόλογό του για την πρώτη συνέντευξη που έδινε η 21 ετών Αρλέτα και με την οποία το περιοδικό σύστηνε στους αναγνώστες του την τραγουδίστρια ως «την καινούργια φωνή». Μια φωνή καθησυχαστική και τρυφερή, καθαρή και ήρεμη σαν να την άκουγες να μιλά χαμηλόφωνα δίπλα σου για ανθρώπινες σχέσεις, την αρχή και το τέλος των οποίων τα χαρακτηρίζει η κανονικότητα της καθημερινότητας που περικλείεται σε «Τσάι γιασεμιού», σε συγκατοίκηση με τη γάτα Σερενάτα, σε ταξίδια με τρένο, σε ξενύχτια σε μπαρ…

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΒΑΦΤΙΣΙΑ. Η Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα γεννήθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή του Μεταξουργείου και μετά την εφηβεία της μετακόμισε στα Εξάρχεια, από όπου έφυγε για την Κυψέλη πριν από λίγα χρόνια. Ηταν πολύ μικρή όταν έδειξε στον περίγυρό της ότι της αρέσει να τραγουδά. «Ημουν τεσσάρων ετών, στα βαφτίσια μου. Τότε, μπροστά στους καλεσμένους, στο σπίτι μας, μου ήρθε να τραγουδήσω. Θυμάμαι πόσο μου άρεσε το τραγούδι του Γιάκοβλεφ “Ενας λύκος καπετάνιος απ’ τη Σύρα”. Ηταν της μόδας. Αυτό τραγούδησα σ’ εκείνα τα περίεργα βαφτίσια» έλεγε στον Γιώργο Πηλιχό.

Ενώ η Αρλέτα τελείωνε το Αρσάκειο του Ψυχικού, έκανε παράλληλα φροντιστήριο για να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν την απασχολούσαν όμως ούτε το τραγούδι, ούτε η ζωγραφική. «Ηθελα να γίνω δημοσιογράφος» λέει στη συνέντευξή της στον «Ταχυδρόμο». Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με τον Γιάννη Σπανό, τραγούδησε 12+1 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι καθώς και του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο πρώτος δίσκος της με δικά της τραγούδια «Ενα καπέλο με τραγούδια» κυκλοφόρησε το 1981. Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους «Περίπου» και «Τσάι γιασεμιού». Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 τα τραγούδια της Αρλέτας στο «Ζητάτε να σας πω» ήδη είχαν βρει το κοινό τους ανάμεσα σε μια γενιά που μάθαινε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από το πολιτικό τραγούδι της μεταπολίτευσης. Τρεις δεκαετίες μετά, η σημερινή γενιά των youtubers κάνει το τραγούδι «Λύκος», που γράφτηκε το ’81, το πιο δημοφιλές κομμάτι της Αρλέτας στο YouTube.

«Μου άρεσε πάντα να τραγουδάω. Δεν αποκλείεται να βρήκα με το τραγούδι μια διέξοδο στις ατέλειωτες μοναχικές ώρες, που με τη θέλησή μου περνούσα όλα αυτά τα χρόνια. Μου άρεσε να είμαι μόνη μου, να μένω στο σπίτι μου και να τραγουδάω. Καμιά φορά, τραγουδούσαμε μαζί με την αδελφή μου. Μου άρεσαν πολύ τα τραγούδια του Αττίκ, μερικά μάλιστα εξακολουθούν να μου αρέσουν. Οσο μεγάλωνα διαφοροποιούσα τις προτιμήσεις μου στο τραγούδι, ώσπου βρήκα το είδος που μου πηγαίνει στην ψυχική μου διάθεση. Μου αρέσουν πολύ τα αμερικάνικα λαϊκά τραγούδια, οι μπαλάντες, γενικά το προβληματισμένο τραγούδι. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να έχω γύρω μου ή πλάι μου κόσμο. Εννοώ ότι δεν μου αρέσουν οι δεσμοί, γιατί προτιμώ να αισθάνομαι ανεξάρτητη. Γι’ αυτό και δεν έχω πολλές φιλίες. Ωστόσο αγαπώ τους ανθρώπους» δήλωνε στο ξεκίνημά της Βέβαια, στο πέρασμα των χρόνων απέκτησε φίλους που δούλεψαν μαζί της, όπως ο Λάκης Παπαδόπουλος, καθώς εκτίμησαν τη στάση της να ζει τραγουδώντας.