Επιστροφή

Για τον Ασωτο και την επιστροφή του έχουν γραφεί τραγούδια και τραγούδια, όλα εμπνευσμένα από τη γνωστή παραβολή του ευαγγελιστή Λουκά. Γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου και μιλάει για έναν πλούσιο νέο ο οποίος άσωτα κατασπατάλησε την περιουσία του σε χώρα μακρινή και στο τέλος κατάντησε να βόσκει χοίρους. Τότε μετανόησε και επέστρεψε στον πατέρα του, που τον δέχθηκε με άπειρη αγάπη και στοργή. Εγώ τώρα δεν έχω τίποτε από όλα αυτά: δεν είμαι ούτε νέος ούτε πλούσιος ούτε σπατάλησα την περιουσια κανενός ούτε (ευτυχώς) “κατάντησα” να βόσκω χοίρους. Εφημερίδα άλλαξα, για ένα τετράμηνο, και να ‘μαι τώρα, επιστρέφω στην ίδια εστία απ’ όπου ξεκίνησα κι έζησα περί τα 35 χρόνια από τη ζωή μου –και την καριέρα μου.

Καλημερίζω και καλοχαιρετώ έναν έναν χωριστά και όλους μαζί, αναγνώστες, φίλους και εχθρούς, και αποφεύγω μετά βίας τους μελοδραματισμούς οι οποίοι μπορεί να καταλήξουν –εύκολα –σε δακρύβρεκτες καταστάσεις που απεχθάνομαι, μισώ για την ακρίβεια, περισσότερο κι από τις (πολλές) αμαρτίες μου…

Η χαρά μου, χαρά του

Δοθέντων όλων των προαναφερθέντων, οφείλω να ομολογήσω ότι το πρώτο πράγμα που έκανα με το που οριστικοποιήθηκε η επιστροφή μου στα “πάτρια” ήταν να αναζητήσω τον λατρεμένο ηγέτη μας Αλέξη, να του το αναγγείλω –διότι με ποιον θα μοιραστείς τη χαρά; Με τον ξένο; Τον περαστικό; Τον άσχετο; Τον τρίτο; Με τον δικό σου άνθρωπο θα τη μοιραστείς –να χαρεί κι αυτός!

Ο πρόεδρος Αλέξης, το αγαπημένο αριστερό μου (το πάλαι) αγόρι, δεν βρέθηκε πουθενά. Οργωσα θάλασσες, διέσχισα ξηρές, επισκέφθηκα νησιά, φευ πουθενά. Μετά στο εντελώς τυχαία, διότι είχα κόψει και την τηλεόραση, πληροφορήθηκα ότι τον έψαχναν πολλοί και διάφοροι διότι είχαν σκάσει και κάτι πυρκαγιές στην Αττική και εκείνος ήταν άφαντος. Ώς και silver alert ανακοινώθηκε, για να μην αναφερθώ στο hahstag #εξαφανισμένος_πρωθυπουργός που δημιουργήθηκε στο twitter από διάφορα πληρωμένα, είμαι βέβαιος, τρολ, που είχαν λάβει εντολή να πλήξουν την… αξεπέραστα άφθαρτη εικόνα Του.

Και εκεί που μου έχει βγει η γλώσσα έξω από το ψάξε ψάξε και είμαι ανήμερα της Παναγίας (μεγάλη η χάρη Της, σταυροκοπιέμαι ήδη) στην Πάρο, να ξαποστάσω ένα λεπτό, έξω απο την Εκατονταπυλιανή, μαθαίνω ότι ο άνθρωπός μου “είναι κάπου εδώ γύρω”.

–Πού ρε παιδιά; ρωτάω.

–Είναι σε σκάφος και κάνει κοντινές εκδρομές μεταξύ Πάρου, Αντιπάρου και των γύρω νησιών.

Βρήκα. πρέπει να πω, την πληροφορία αρκετά ενδιαφέρουσα, διότι αν συνέβαινε αυτό, θα σήμαινε ότι ταυτόχρονα στην Πάρο ήταν ο γάλλος πρόεδρος Μακρόν, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Μπετέλ και ο δικός μας. Αλλά…

Ουδείς τον είδε πουθενά. Ούτε κανείς από τις τοπικές Αρχές γνώριζε κάτι. Το μόνο στοιχείο που μου μεταφέρθηκε και συνηγορούσε υπέρ της άποψης ότι ο πρόεδρος Αλέξης ήταν “κάπου εδώ” είναι το ακόλουθο, το οποίο και μεταφέρω:

* Σε γνωστή ψαροταβέρνα του νησιού κειμένη παρά την περιοχή Αμπελάς υπουργός της κυβέρνησης (του οποίου το όνομα αισθάνομαι μία αποστροφή και να αναφέρω…) παρήγγειλε μια συναγρίδα, βάρους και μεγέθους… αρνιού, με την εντολή να σταλεί «στο σπίτι του Λαζόπουλου, έχει τραπέζι τον Τσίπρα».

* Ο Λαζόπουλος ήταν στην Πάρο, αυτό βεβαιωμένο –τον είδα ένα βράδυ, αργά, να κόβει βόλτες με την παρέα του στη Νάουσα, αλλά δεν μιλήσαμε (την προηγούμενη φορά που είχαμε τρακαριστεί και χαιρετηθεί ήταν τον περασμένο Ιανουάριο στο Σεν Ζερμέν στο Παρίσι και μετά έκανε παράπονα σε κάτι δικούς μου που το ανέφερα κάπου).

Ο Λαζόπουλος, που έχει ένα υπέροχο σπίτι στον Αγιο Ανδρέα απέναντι από τις περίφημες Κολυμπήθρες της Πάρου, δυνητικά θα μπορούσε να είχε φιλοξενήσει τον Τσίπρα στις κρίσιμες εκείνες ημέρες των πυρκαγιών που ο (για silver alert) Πρωθυπουργός ήταν άφαντος. Αλλά ακόμη κι αν είσαι ο (αγοραφοβικός) Τσίπρας και μένεις πέντε λεπτά έξω από τη Νάουσα, δεν θα μπεις στον πειρασμό να κάνεις μια βόλτα στα σοκάκια της, να απολαύσεις έναν απογευματινό καφέ στο Karino, να δειπνήσεις στο Barbarossa ή να πιεις ένα ποτό στο Agosta, κάτω από την (τιμημένη) πράσινη σημαία του ΠΑΣΟΚ που δεσπόζει πάνω από την μπάρα, να θυμίζει «τον ήλιο τον πράσινο, τον ήλιο π’ ανατέλλει» κ.λπ. κ.λπ.; –δακρύζω!

Τον Τσίπρα δεν τον βρήκα στην Πάρο αλλά ούτε και αλλού –για παράδειγμα, στα Δωδεκάνησα όπου λέει βρέθηκε το προ των πυρκαγιών διάστημα. Τον είδα όμως στην τηλεόραση κατά την επιθεώρηση των καμένων με το ελικόπτερο της Πυροσβεστικής. Αυτό το ελικόπτερο τον παρέλαβε το πρωί της Τετάρτης από το αεροδρόμιο του Τατοΐου.

Πώς εφτασε εκεί ο πρόεδρος Αλέξης; Με ένα στρατιωτικο ελικόπτερο τύπου Χιούι, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι από πού τον παρέλαβε το Χιούι. Διότι συνδέεται άμεσα με το πού βρισκόταν ο Τσίπρας και γιατί παρέμενε άφαντος επί τόσες ημέρες που οι φωτιές κατέκαιγαν την Αττική.

Για να υπάρξει μια ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος αναφέρω και ένα ακόμη στοιχείο: τις ημέρες που ο “εξαφανισμένος” παρέμενε σε αφάνεια, παρά τις πιέσεις της αντιπολίτευσης και του Τύπου, και τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των στελεχών της κυβέρνησης να εμφανιστεί, στο Αιγαίο επικρατούσαν ισχυροί άνεμοι που καθιστούσαν την κίνηση των μικρών πλοίων/θαλαμηγών αδύνατη.

Είναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανό ο άνθρωπος να ήθελε να έρθει στην Αθήνα, να συγκαλέσει συσκέψεις, να δώσει –τις όπως πάντα, άλλωστε, εμπνευσμένες –κατευθύνσεις του στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής, να δείξει τέλος πάντων ότι ασχολείται με το πρόβλημα, αλλά να μην μπορούσε να το κάνει από εκεί όπου βρισκόταν…

Θύμα και αυτός του «στρατηγού ανέμου»…

Από τα όσα ωραία πάντως είπε ο δικός μας κατά την επαφή του με τους δημοσιογράφους δεν θα σταθώ, βέβαια, στην προσπάθειά του να περιορίσει την έκταση των ζημιών, μια που αυτό έπρεπε να κάνει ο “πυροσβέστης”, αυτό έκανε –δεν ήμουν εδώ να συντονίσω, διότι δεν ήταν δα και τίποτε το σοβαρό, μερικές χιλιάδες στρέμματα κάηκαν, αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο, οπότε τη δουλειά αυτή την κάνουν και οι υπουργοί μου, γι’ αυτο τους έχω άλλωστε.

Θα επισημάνω απλώς ότι χρησιμοποίησε ως μέτρο σύγκρισης τις φωτιές του 2009 στο Γραμματικό, και όχι εκείνες του 2007 όταν κάηκαν πάνω απο 1,5 εκατ. στρέμματα σε όλη την Ελλάδα. Γιατί το έκανε αυτό; Τυχαία; Καθόλου!

Οπως με ενημέρωσαν, δεν ήθελε να θυμίσει ότι τον Αύγουστο εκείνου του καλοκαιριού από τις φονικές φωτιές κάηκαν 88 άνθρωποι, και έναν μήνα μετά ο Καραμανλής, ο άλλος, όχι ο κανονικός, έστησε κάλπες και κέρδισε τις εκλογές, αφού είχε πήξει στα πεντοχίλιαρα τη χώρα υπό τύπον βοήθειας στους πυρόπληκτους.

Είναι, λοιπόν, εκείνη η λεπτή, υπόγεια γραμμή που τους συνδέει και δεν του επιτρέπει να διαταράξει τις ισορροπίες σε αυτή την κρίσιμη φάση…