Ο επαρκής πολιτικός διάλογος για το παρόν και το μέλλον δεν μπορεί να γίνεται με όρους του έωλου χθες. Κι αυτό ακριβώς είναι που δυστυχώς συμβαίνει. Αποτελώντας, αφενός μέρος της αδυσώπητης παθογένειας που βιώνει ο τόπος. Και αφετέρου βασική αιτιογονία των αδιεξόδων που αναπαράγονται. Με όλες τις συνέπειες.
Οσο και αν ευθύνεται το χθες για όσα τραγικά εισπράττονται σήμερα, εντούτοις: Το πολιτικό σύστημα είχε κάποτε κάποιους υποφερτούς κώδικες υποφερτής συνεννοήσεως και συμβατικών υπερβάσεων. Με κάποιες ελάσσονες έστω συγκλίσεις και συναινετικές πρακτικές. Παρά τα πάθη και τα λάθη. Αλλά το χθες είναι χθες. Και το μόνο που μπορεί να χρησιμεύει πλέον πολιτικά, είναι για την άντληση πικρών μαθημάτων, από τη συνειδητοποίηση των αναπαραγόμενων παθημάτων.
Οχι λοιπόν μόνον οι ένδον δεινές πραγματικότητες, αλλά και οι εξωτερικές σχέσεις, επιρροές και συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί. Επομένως και οι απαιτήσεις που αφορούν πρωτίστως το πολιτικό σύστημα. Οταν μάλιστα βρίσκεται περίπου στο ναδίρ, όσον αφορά την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Κάτι που ευγλώττως αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπικές έρευνες. Οπου ο «Κανένας» κατέχει μονίμως την πρωτιά στις επιλογές του εκλογικού σώματος! Αυτά τελικά τα δεδομένα συνιστούν περιεκτικούς δείκτες μη αναστρέψιμης απογοητεύσεως του εκλογικού σώματος. Η οποία υφέρπει ως απελπισία και οργή μέσα στο σύνολο των ιδεολογικοπολιτικών ομάδων. Τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτών.
Ακόμη και μια επιπόλαιη ανάγνωση αυτών των στοιχείων αρκεί για ν’ αποδώσει ορθή ερμηνευτική προσέγγιση «προς τους πολιτικώς ναυτιλλομένους». Και για τη λάθος αντίληψη. Και για την ανεπαρκή διαχείριση της εθνικής τραγωδίας, της οποίας η άκρως επιθυμητή και ουσιαστική κάθαρση, συνάπτεται προς αναγκαίες και κάθετες τομές. Και σε ό,τι αφορά ξεπερασμένες νοοτροπίες. Και σχετικά με αντιλήψεις και απότοκες συμπεριφορές του σύνολου πολιτικού συστήματος. Τόσο από άποψη πάσχοντος πολιτικού λόγου. Οσο και από άποψη πρακτικής ασκήσεως της πολιτικής.
Αυτό σε τελική ανάλυση σημαίνει υπέρβαση εαυτών. Που προϋποθέτει επαρκή αυτογνωσία και ρεαλιστική αντίληψη: Αφενός του κόστους όσων επισυμβαίνουν. Και αφετέρου των αυτόδηλων προοπτικών. Με προϊούσα παραδοχή προφανών και πάγιων αδυναμιών. Προκειμένου η πολιτική, όχι μόνο ν’ αποκτήσει νόημα και να επαναδιεκδικήσει κύρος αλλά και ν’ αποβεί εφαλτήριο μιας εκ των πραγμάτων νέας επανεκκινήσεως. Αφήνοντας οριστικά πίσω αυτά που την ακύρωσαν. Ή και την ενοχοποίησαν για την έως και ταπεινωτική χρεοκοπική κατολίσθηση. Που ήδη ξεπερνά το δέος των αριθμών και αποβαίνει εφιαλτική πλέον υποτροπή.
