Οταν δημοσιογράφοι αποκλείονται από την κάλυψη δραστηριοτήτων του «ηγέτη», επειδή εργάζονται σε μη αρεστά στην εξουσία μέσα ενημέρωσης, ο αυταρχισμός έχει περάσει τα τείχη της πολιτείας.
Οταν υπουργοί συνειδητά απαξιώνουν λειτουργούς της Δικαιοσύνης με ύβρεις και ευτελιστικές επιθέσεις, επειδή αυτοί έλαβαν μη αρεστές αποφάσεις, ο αυταρχισμός έχει διεισδύσει στους διαδρόμους και στα δωμάτια της εξουσίας.
Οταν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία χωρίς αναστολές νομοθετεί συστηματικά με καταιγισμό άσχετων τροπολογιών και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος – η λογοδοσία εμποδίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, ο αυταρχισμός της εξουσίας έχει διαβρώσει τη λειτουργία της Βουλής.
Οταν η κηδεμονία της εξουσίας πάνω σε ολόκληρο το φάσμα της ενημέρωσης έχει γίνει εμμονή και βασική προτεραιότητα μιας κυβέρνησης, ο αυταρχισμός έχει μεταλλαχθεί πλέον από θεωρητική αντίληψη σε εφαρμοσμένη πολιτική.
Οταν μια κυβέρνηση απροκάλυπτα παρεμβαίνει και ασκεί πιέσεις στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη ακόμα και για βαριές ποινικές υποθέσεις, ο αυταρχισμός έχει αρχίσει να απειλεί σοβαρά τη θεμελιώδη αρχή της διάκρισης των εξουσιών.
Οταν ένας πρωθυπουργός, χωρίς δεύτερη σκέψη, δηλώνει δημοσίως και υπερηφάνως ότι η κυβέρνησή του και ο ίδιος εξουσιάζουν ξεπερνώντας «θεσμικά εμπόδια», ο αυταρχισμός έχει εγκατασταθεί πλέον για τα καλά στο μυαλό, στη συνείδηση και στους σχεδιασμούς του «ηγέτη».
Οταν αυτά συμβαίνουν, η κοινωνία, ο δημόσιος βίος, η δημοκρατική λειτουργία δηλητηριάζονται σταθερά.
Οαυταρχισμός στην αρχή προσεκτικά υποβαθμίζει και μετά πιο επιθετικά αγνοεί τόσο τους άγραφους κανόνες της δημοκρατικής συμπεριφοράς όσο και τους γραπτούς κανόνες λειτουργίας μιας δημοκρατικής πολιτείας. Ξεπερνά, δηλαδή, τα «θεσμικά εμπόδια» που η πολιτεία αυτή έχει κτίσει ακριβώς για να προστατευθεί από εφόδους αυθαιρεσίας μιας βουλιμικής εξουσίας.
Ολα αυτά, δυστυχώς, σήμερα συντελούνται στη χώρα μας. Και όλα δείχνουν ότι τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν. Ο λόγος είναι απλός. Μια εξουσία με ροπή στον αυταρχισμό συνήθως καταφεύγει σε ακόμα μεγαλύτερες δόσεις αυθαιρεσίας, όταν συνειδητοποιεί ότι η πορεία προς την πτώση της όχι μόνον έχει αρχίσει αλλά και διαφαίνεται παταγώδης.
Η επόμενη περίοδος, λοιπόν, η περίοδος επιτάχυνσης της πτώσης, προμηνύεται πιο πολωτική, πιο διχαστική, πιο αυταρχική. Θα είναι η τελευταία καταφυγή μιας κυβέρνησης σε αποδρομή. Εως τότε οφείλουμε να μην επιτρέψουμε στον αυταρχισμό της κυβέρνησης να προκαλέσει αλλοιώσεις βαριάς μορφής στον δημόσιο βίο και στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας.
Αυτό είναι ευθύνη πρωτίστως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχουμε υποχρέωση αφύπνισης, εγρήγορσης και αντίδρασης.
Χωρίς υπερβολές, κραυγές και ακρότητες που τραυματίζουν την αξιοπιστία της θέσης μας, αλλά και χωρίς μισόλογα ή εκπτώσεις που διαβρώνουν την αποφασιστικότητα, εξασθενούν το μήνυμα και μειώνουν την αποτελεσματικότητα της επιβεβλημένης δράσης μας.
Η προάσπιση των θεσμών και της ανεμπόδιστης λειτουργίας της δημοκρατίας αποτελεί υποχρέωση των δυνάμεων του δημοκρατικού μέτρου απέναντι στον αυταρχικό λαϊκισμό των κρατούντων.
Δικαιολογίες ολιγωρίας ή απουσίας σε αυτή την αντιπαράθεση δεν μπορεί να υπάρξουν.
Γιατί ουδείς μπορεί να πει:
«… A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω».
Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να κλείσει τη χώρα ανεπαισθήτως έξω από τον κόσμο των σύγχρονων δημοκρατιών.
Ο Γιώργος Κουμουτσάκος είναι βουλευτής Β’ Αθηνών και τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας
