Το ξαφνικό φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με τον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας δείχνει να «παγώνει» μετά την καλοκαιρινή αντεπίθεση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και τη συσπείρωση από την υποψηφιότητα Καμίνη. Εδώ και καιρό, από το κυβερνητικό στρατόπεδο γίνονται συστηματικές προσπάθειες προσέγγισης μέσω Βρυξελλών, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας συμμετέχει στις συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ως παρατηρητής, ενώ ο επικεφαλής των Ευρωσοσιαλιστών Τζιάνι Πιτέλα έχει να πει μόνο καλά λόγια για τον έλληνα Πρωθυπουργό. Συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ευρωσοσιαλιστές εμφανίζεται μάλιστα ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης.
Τι συμβαίνει, όμως, στο εσωτερικό; Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να υποσκελίσει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη στη μάχη της Κεντροαριστεράς; Κατ’ αρχάς η εισπήδηση που επιχειρούν Μαξίμου και Κουμουνδούρου πηγάζει από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί ζωτικό πολιτικό χώρο για να μπορέσει να «αναπνεύσει». Εχοντας «μπετονάρει» το μικρό αλλά σταθερό ποσοστό της παραδοσιακής Αριστεράς που αποτέλεσε την εκλογική βάση του τα τελευταία χρόνια και κλείνοντας ταυτόχρονα στεγανά προς το ΚΚΕ, είναι λογικό να αναζητεί κοινό που κινείται δεξιότερα αυτού –δηλαδή, στην Κεντροαριστερά.
Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ. Μολονότι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα –η οποία τουλάχιστον τα τελευταία 25 – 30 χρόνια εκφράζεται πολιτικά από τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς –χτυπήθηκε αλύπητα και σχεδόν εξαφανίστηκε στα χρόνια των Μνημονίων, αυτή ήταν ουσιαστικά που έδωσε τη νίκη στον Αλέξη Τσίπρα στις δύο αναμετρήσεις του 2015. Πρόκειται για ψηφοφόρους των οποίων η πλειονότητα μεν προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ, αρκετοί ωστόσο είχαν ψηφίσει στο παρελθόν και ΝΔ.
Με βάση τις τελευταίες (φανερές και κρυφές) δημοσκοπήσεις, το ίδιο κοινό είναι αυτό που απογοητευμένο και πληγωμένο βαθιά από τη φορολαίλαπα του τρίτου Μνημονίου εγκαταλείπει μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι τόσο για να ψηφίσει ΝΔ, την οποία αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό, αλλά είτε για να απέχει από την εκλογική αναμέτρηση είτε για να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη –γεγονός που σκορπά χαμόγελα στους επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη.
Η υποψηφιότητα Καμίνη, ωστόσο, φαίνεται πως πιέζει έτι περαιτέρω τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό διότι ο δήμαρχος της Αθήνας έχει σαφή αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική, εκφράζει το εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό μπλοκ που κρατά ούτως ή άλλως διακριτές αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ, ενώ και κατά την εκλογή του στη δημαρχία στηρίχθηκε από κεντρώους που ανήκαν στη ΝΔ και αντιμετώπιζαν αρνητικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στρατηγική κίνηση λοιπόν του Μαξίμου και του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ταυτίσουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΣΥ, καθώς και τις επιλογές της Φώφης Γεννηματά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ, υπονοώντας μετεκλογική τους συνεργασία στα πρότυπα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Να περάσει δηλαδή το μήνυμα στους αναποφάσιστους πως «ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ και παίρνεις ΝΔ» και να τους πείσει να στραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –κυρίως «πασοκογενείς» –έσπευσαν να ερμηνεύσουν το πρόσφατο αφιέρωμα του Κώστα Λαλιώτη στον Ανδρέα Παπανδρέου ως προσέγγιση ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ και κάψιμο του σεναρίου συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ενώ με την κλιμακούμενη ρητορική τους κατά του Κώστα Σημίτη χρεώνουν και το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ.
ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΡΜΠΙΝ. Στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν άλλωστε ότι το μοντέλο για να «κατακτήσουν» την Κεντροαριστερά είναι οι βρετανοί Εργατικοί του Τζέρεμι Κόρμπιν –εγκαταλείποντας το γερμανικό SPD του Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος έδειξε να μένει νωρίς από δυνάμεις στον δρόμο προς τις κάλπες. Λάθος άλογο στο οποίο ποντάρισε ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε και ο αριστερός Ζαν-Λικ Μελανσόν στη Γαλλία, ο οποίος φλερτάρισε ανάρμοστα με την Ακροδεξιά και έριξε τον Τσίπρα στην… ανάγκη του Εμανουέλ Μακρόν.
Αντιθέτως, το παράδειγμα του Κόρμπιν και των Εργατικών –μολονότι εν πολλοίς οι ευνοϊκοί γι’ αυτούς συσχετισμοί προέκυψαν από τους άτσαλους χειρισμούς της Τερίζα Μέι στο θέμα του Brexit και σύμβουλός του διατέλεσε ο θανάσιμος πλέον εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι… Γιάνης Βαρουφάκης –εμπνέει την Κουμουνδούρου. Το πρόσφατο εκλογικό ντεμαράζ των βρετανών Εργατικών θεωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι προήλθε από τη στροφή των παραδοσιακών αριστερών προς το Κέντρο, ενώ εκφράζει το όραμα Τσίπρα για άνοδο της Αριστεράς στην Ευρώπη. Σε μια ενιαία Ευρώπη, ωστόσο, η οποία δεν θα περιλαμβάνει μετά το Brexit τη Βρετανία…
