Οχι πολύ καιρό πίσω, για την ακρίβεια στο περασμένο πρωτάθλημα και στις αρχικές στροφές του, η Σούπερ Λίγκα έδειχνε να κατευθύνεται στην επιλογή να εμπιστεύεται στο τιμόνι ομάδων της κυρίως νεαρούς προπονητές. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι νιόφερτοι κόουτς, εκεί κοντά στην ηλικία των 40 και με λιγοστές εμπειρίες από συναναστροφή με μπαρουτοκαπνισμένους άσους, καλούνταν να οδηγήσουν σκάφη υψηλότερων απαιτήσεων. Κοινό γνώρισμα των συγκεκριμένων τεχνικών; Βίωναν το συναίσθημα της αναβάθμισης. Πολύ απλά γιατί από τις ομάδες Κ-20, δηλαδή από τις δεύτερες, ανέβαιναν κατηγορία και προωθούνταν στην πρώτη ομάδα! Επρόκειτο για τον Βλάνταν Ιβιτς στον ΠΑΟΚ. Τον Γιώργο Κορακάκη στον Ατρόμητο. Και λίγους μήνες μετά, τον Βασίλη Βούζα στον Ολυμπιακό. Ολοι τους έπαιξαν το χαρτί, μάλλον με πίστη στις ικανότητές τους και έχοντας την προσμονή να κερδίσουν πόντους και τελικά την παραμονή στις ομάδες, στοχεύοντας να καθιερωθούν στις συνειδήσεις του κόσμου ως η νέα γενιά των προπονητών που ήρθε για να μείνει.
Ασφαλώς σε αυτούς θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον Στέλιο Μανωλά, που ναι μεν κατέκτησε το Κύπελλο του 2016 με την ΑΕΚ, η Ενωση σκέφτηκε να του δώσει το χρίσμα και για τη συνέχεια, αλλά προσωπικοί λόγοι έβαλαν φρένο στην επιλογή. Το βήμα των τεχνικών που πήγαν από τη δεύτερη ομάδα στην πρώτη έμεινε τελικά μετέωρο. Διέψευσαν τις προσδοκίες; Ενδεχομένως. Απέτυχαν να κρατήσουν με στιβαρότητα τα ηνία; Πιθανόν. Εκαναν πισωγύρισμα στην καριέρα τους; Σίγουρα. Γιατί, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, δεν έφτασαν στο άλμα που θα μπορούσαν. Κι ας είχαν δώσει δείγματα ενθαρρυντικά σε κάποιες στροφές του περασμένου πρωταθλήματος.
ΙΒΙΤΣ. Ο Βλάνταν Ιβιτς ήταν ο άνθρωπος που θέλησε να χτυπήσει τη γροθιά στο τραπέζι. Πήρε τίτλο με τους μικρούς του ΠΑΟΚ, είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη του Ιβάν Σαββίδη που προσφέρει στους νέους την ευκαιρία που ζητούν, ωστόσο τα καταστροφικά πλέι οφ ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να παραμείνει στην Τούμπα ο σέρβος προπονητής. Δύσκολος χαρακτήρας, συγκρουσιακός στα αποδυτήρια και στις σχέσεις του με τους ποδοσφαιριστές, συνήθως έβγαζε θέμα όταν μιλούσε και αυτό μόνο θετικό δεν θεωρείται από όσους προτιμούν να πορεύεται το καράβι σε συνθήκες νηνεμίας. Κάπως έτσι ο Ιβιτς έγινε παρελθόν κι ας ήταν γοητευτικός κάποιες στιγμές ο ΠΑΟΚ στα χέρια του.
Για τον Γιώργο Κορακάκη θα λέγαμε πως υπήρχαν και οι δύο όψεις του φεγγαριού. Καλός στην αρχή της θητείας του στο Περιστέρι, έκανε τους ανθρώπους του Ατρομήτου να πιστέψουν ότι βγάζουν κόουτς από τα σπλάγχνα τους. Αργότερα, όμως, η ομάδα έκανε κοιλιά αγωνιστική, κάποια θεματάκια τα είχε ο Κορακάκης απέναντι στους παίκτες και ήρθε, μεσούσης της σεζόν, το διαζύγιο. Δεν εξέπληξε κανέναν, γιατί τα πράγματα είχαν πάρει άσχημη τροπή.
ΒΟΥΖΑΣ. Οσον αφορά τον Βασίλη Βούζα, επέστρεψε από κει που ήρθε στον Ολυμπιακό. Επιασε ξανά πόστο στους Νέους, εκεί που τον γνωρίζουν και τους γνωρίζει καλά. Δεν πρόλαβε να φθαρεί στην πρώτη ομάδα, έκανε μετρημένες παρουσίες, σαν γκεστ σταρ μιας πορείας που κατέληξε στην κατάκτηση του τίτλου, χωρίς να τον πανηγυρίσει ο ίδιος. Ούτε όμως και χρεώθηκε την, κάποιες φορές, άσχημη απόδοση του Ολυμπιακού. Ηρθε, το πάλεψε, δεν έκρυψε τις (ανθρώπινες) φιλοδοξίες του, αλλά γύρισε στους Νέους. Με την ελπίδα να ξαναβγάλει ατόφια ταλέντα και να ακουστεί εκ νέου το όνομά του ως ανθρώπου που συμβάλλει στην παραγωγική διαδικασία.
Τελευταία Νέα