Η συμβολή του δεν είναι μικρή. Με μια ανάρτηση στο twitter και ένα σκορ 400.000 – 0 ο Γιώργος Κυρίτσης απέδειξε ότι υπάρχει μια Αριστερά που σκέφτεται σαν Ακρα Δεξιά. Μια Αριστερά που θεωρεί ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τους νεκρούς εάν οι νεκροί δεν είναι Ελληνες. Που μετρά τα θύματα με βασικό γνώμονα εκείνο της καταγωγής τους. Ο Κυρίτσης απέδειξε ότι μπορεί κανείς να αποστρέφεται τα «συσσίτια μόνο για Ελληνες» που διοργάνωνε η Χρυσή Αυγή στο Σύνταγμα. Και συγχρόνως να οργανώνει στο τwitter προσκλητήρια νεκρών μόνο γι’ αυτούς.
Μπορεί να είναι και το ένα και το άλλο Αριστερά; Μπορεί η αριστερή ρητορική να αντλεί υλικό από την ακροδεξιά σκέψη, να τσαλαβουτά στα ίδια ιδεολογικά λύματα, να λερώνεται από τους ίδιους τοξικούς ρύπους; Ισως δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς. Η κυβερνώσα Αριστερά δεν εξιδανικεύει πια τον εαυτό της. Τον επανεφευρίσκει ως σύστημα εξουσίας που βλέπει τις περισσότερες πιθανότητες επιβίωσής του στον διχαστικό λόγο, τη μισαλλοδοξία, τον ακραίο φανατισμό. Στο εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα του Πολάκη, ο Κυρίτσης προσθέτει μια δόση εθνικολαϊκισμού στην πιο καθαρή, την πιο βάρβαρη μορφή του. Μια πρέζα «αίμα και έδαφος».
Θα ήταν λάθος, ωστόσο, να αποδοθεί στον Κυρίτση ένα στρατηγικό μέγεθος που δεν έχει. Το χαρμάνι από το οποίο τσίμπησε για να συνθέσει το χρυσαυγίτικο tweet του είχε φτιαχτεί όταν ανακατεύτηκε η πάνω με την κάτω πλατεία. Oταν σημαίες, μούντζες και διακηρύξεις απελευθέρωσης από τον υποτιθέμενο ζυγό έγιναν ένα. Δεν θα άλλαζε κάτι, ακόμη κι αν ο Κυρίτσης μετρούσε σωστά τους νεκρούς.
Τελευταία Νέα